Amethyst

Hoofdstuk 4 - De waarheid

"De dag dat jij geboren bent was de dag van een supermaan. Dat is waarschijnlijk het enige wat jouw ouders je verteld hebben over je geboorte." Lune keek Jonas vragend aan "Ik probeer te zeggen dat je ouders dingen voor je verzwegen hebben." vervolgde Jonas zijn verhaal. "Jouw ouders hebben jou geëerd aan de Keltische maangodinnen Arianrhod en Rhiannon. Arianrhod is de godin van de vruchtbaarheid, tijd, licht en van de maan terwijl Rhiannon de godin van de nacht, dood en ook van de maan is. Het zijn tegenpolen van elkaar en vormen samen de perfecte balans tussen goed en kwaad. Jouw ouders hebben jou geëerd aan hun uit de hoop voor een goed leven. De Keltische godheden voelden zich vereerd vanwege het geschenk van jouw ouders en omdat het Keltische geloof heel nauw verbonden staat met de natuur hebben deze godinnen je gelinkt aan een van de mooiste natuur wonderen; een edelsteen. In jouw geval een Amethist. Het was geen toeval dat jij die Amethist vond in de verhuisdoos. Het is algemeen bekend dat voor het 20 levensjaar van een zogenoemde Edelsteen, zoals jij, de Edelsteen zijn krachten openbaart. Naarmate je ouder werd, des te meer tekenen je begon te zien van je ware aard. Sommige dingen had je al sinds je geboorte, maar die gaven zijn hoogstwaarschijnlijk sterker geworden naarmate je ouder werd." Hij had gelijk. Lune's gave om energieën te voelen was alleen maar sterker geworden naarmate ze ouder werd, maar hoe kon hij dit allemaal weten? "hoe weet je dit allemaal?" vroeg Lune uiteindelijk. "Oh, dat was nog lang niet alles. Ik kan je nog niet alles vertellen omdat ik zelf ook nog niet precies weet wat alles inhoud. Ik krijg soms visioenen, van jou, soms zijn ze helder maar soms zie ik ook alleen maar schimmen of kan ik me er nauwelijks iets van herinneren." zei Jonas "Net zoals de eerste avond dus?" vroeg Lune. "Eerste avond?" Jonas had blijkbaar geen idee waar lune het over had. "Ja, ik liep je kamer in omdat je je licht nog aan had staan en ik vond je op de vloer rochelend het woord amethist herhalen. Weet je dat dan niet?" vroeg Lune. "Ik heb echt geen idee waar je het over heb, sorry, maar ik weet zeker dat dit niet gebeurt is het zal een droom moeten zijn geweest." Jonas keek weg en perste zijn lippen op elkaar. "Ik weet zeker dat het geen droom was, ik was nog wakker en op het moment dat ik mijn kamer binnen wou lopen zag ik je kamer licht nog branden." Zei Lune verontwaardigt. "Het zou ook een hallucinatie kunnen zijn geweest? Het was al laat en je was moe dus dan lijkt dat me het meest logisch." zei Jonas. "Ik weet wat ik heb gezien! Het kan geen droom of hallucinatie zijn geweest want ik heb je nog proberen wakker te maken, ik heb je door elkaar geschud en je naam geroepen en jij reageerde niet. Het zijn niet mijn hersenspinsels ik weet het zeker." Zei Lune. "Het zal allemaal wel. Ik heb je nu verteld wat ik allemaal weet en jij mag kiezen of je daar iets mee gaat doen of niet." Lune fronste haar wenkbrauwen en dacht na over alles wat Jonas haar had verteld. Ze kende deze jongen nauwelijks en wist niet of ze hem moest geloven of de politie moest bellen om hem in een inrichting te plaatsen. "In ieder geval, ik ga nu naar bed toe." Jonas liep al richting de trap "Welterusten, goede nacht." En hij liep naar boven.

Lune zat nog lang op de bank die avond. Ze dacht na over alles en liep Jonas' verhaal nog een keer na in haar hoofd. Alles klopte aan het verhaal maar het kon gewoon niet waar zijn, dat kon niet en dat mocht niet. Zij was Lune een normaal 19 jarige meisje uit Nederland niet een of andere Edelsteen van 2 Keltische maangodinnen. En die maangodinnen zouden ook wel niet bestaan. Maar hoe had Jonas dit hele verhaal kunnen verzinnen? Dat verhaal over die godinnen waar ze nog nooit van had gehoord en over haar gaven die steeds sterker werden en hoe wist hij überhaupt af van haar gaven? Was hij een stalker? Lune wist het allemaal niet meer en begon hoofdpijn te krijgen. Hoe langer ze over het verhaal van Jonas' nadacht hoe meer hoofdpijn ze kreeg hoe meer het leek alsof het verhaal waar was. Haar ouders waren inderdaad aanhangers van het Keltische geloof, dat wist ze, en Jonas dus ook. Die Amethist die ze had gevonden kon geen toeval zijn, vooral niet met het voorval met Jonas diezelfde avond. Door het nadenken was Lune de tijd helemaal vergeten en toen ze op de klok keek was het al bijna 12 uur 's nachts. Ze haatte die tijd. Het leek wel alsof alle entiteiten op precies die tijd allemaal ineens in beweging kwamen om haar de stuipen op het lijf te jagen. Lune rende naar boven toe, ze wou voor 12 uur veilig in haar bed liggen. Ze poetste haar tanden en kamde haar haren en vloog naar haar bed heen. Net voor twaalf uur trok ze veilig de deken over haar heen.