Ben Liyan Mehir.
Ailem sandığım ve beni bunca zaman kukla olarak büyüten insanların ailem olmadığını öğrendim.
Hayatımda sadece değer verdiğim ve kardeşim olarak sevdiğim Aral varken birden bire koskocaman bir ailem olmuştu.
Tekrardan yayında. İlk...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Sinirle ayaklarımı yere vurup merdivenleri çıkarken burnumdan soluyordum. Cidden sinir olmuştum ya!
*
"Artık somurtmaya devam mı edeceksin?" sinirle arabadan dışarı bakarken bilmeden dudaklarımı büzmüştüm. Hemen dudaklarımı normal haline getirdim. En büyük abi Sıraç'ın sorusuna cevap vermedim ve sessiz kaldım. Kendisine kızgın olma sebebim onunla gitmek istemediğimi söylememe rağmen beni zorla - bakın bu kısım önemli- omzuna atarak arabaya bindirmişti. Ardından herkes binerek yola çıkmıştık.
"Belli." diyen Meril'e yan bakış attığım da daha çok sırıtmıştı.
"Abimleri görünce tepki vermeyen kız görmemiştim." dedi kollarını sıkıştırıp beni daha çok kendine çekerken. Kaşlarım çatıldı.
"Niye ki?" deyince yüzüme bakış attı.
"Cidden bizi tanımıyor musun?" diye sordu yanımızda oturan 4. büyük abi Uraz. Bana oturduğumuzdan beri gözlerini ayırmadan baktığı için gerilmiştim.
"Tanımam mı lazımdı?" dedim ifadesiz bir şekilde. Yüzümü süzüp bir şeyler tarttı kafasında.
"Hayır." deyince yanında oturan Araz ile göz göze geldim. Cidden mavi gözlerinde başka bir şeyler vardı ve bana bakarken bunu görüyordum. Sessizdi, bazen onun yanımızda olduğunu unuturdum şu dik ve insanı ürpertiren bakışları olmasa. Gelen mesaj sesiyle göz temasımız kesildi.
Gelen mesaj Aral'dandı.
Aral'ım Güzelim nerede kaldın?
Parmaklarımı klavyeye gezdirirken arabada sadece benim telefon ve mesaj sesim yayılıyordu.
Liyan Geliyorumm
Aral'ım Tamam kapıda seni bekleyeceğim.
Liyan Az yol var ama istersen bekleme direkt sınıfa geç Boşu boşuna bekleme.
