Heartbeat (ON-HOLD)

Chapter 17.

Bianca's POV

I am still outside our house. Still stunned. Hindi ako makagalaw sa nalaman ko.

Then suddenly, biglang bumuhos ang ulan.

Nice. Napangiti ako. Isang mapait na ngiti.

Hahahaha. Salamat ha! Salamat sa pagdamay.

"Bianca!" Sigaw ng tatay ko

"Anong ginagawa mo jan? Ang lakas ng ulan oh" sabi nito

Di ko siya pinansin. Iyak lang ako nang iyak.

Ramdam ko yung paglapit nito sa akin.

"Anak" sabi ng tatay ko

Tumingin ako sa kanya.

Nagulat siya sa nakita niya.

"Pasok na anak. Mag usap tayo sa loob" sabi nito

Wala na akong lakas para lumaban. Hinang hina na ako.

Hila hila niya akong pinasok sa loob ng bahay.

"Bianca. What happened?" My mother worriedly asked me.

I smiled at her. Then looked at my father.

I heavily sighed. I can't hate them. Alam ko naman na gusto lang nila yung mas makakabuti sa akin. Ayaw ko makipagtalo sa kanila.

"Is it Emil? Tarantado yon ah" sabi ni Dad

"No Dad. Emil and I are still okay. Okay pa kami" i whispered.

"I'll just go take a shower then rest. Pagod na po ako Dad" sabi ko nang malumanay at malamyang nagtungo sa aking kwarto.

I can't help myself but cry.

Too late. Kung kelan naman gusto ko nang ipaglaban sa magulang ko, malalaman kong wala nang pag asa. Hahaha. Buhay naman oh!

Maybe we aren't meant to be together talaga? Maybe we aren't destined to be together? Shit.

Kung kailan ready na ako, hindi na pwede.

I turned off the shower. Lumabas ako ng room and saw my parents inside. Hindi ko sila matingnan sa mata.

It's not their fault. Walang may kasalanan kundi ako lang.

"What happened anak?" Dad asked

"Nothing Dad. Wala din naman magbabago kapag sinabi ko. So, okay lang ako." Sabi ko while combing my wet hair.

"Anak----" sabi ni Mommy

"Mommy. Please. Kahit ngayon lang po. Gusto ko lang po mapag isa. Kahit ngayon lang po pakinggan niyo po ako. Please po" pagmamakaawa ko sa kanila.

Tumango si Mommy.

"Sorry my Princess" sabi ng Dad ko bago ito lumabas.

Mas lalo akong napaiyak. How can I hate him? He's a good father. Mahal niya ako. Hindi lang nagtutugma yung paniniwala naming dalawa.

Kasalanan ko ba na ganito ako? Na ganito nararamdaman ko? Hindi ko naman ginusto lang to. Eto kasi talaga ako.

Tanggap ko na yung pagkatao ko. Buong buo. Pero di kayang tanggapin ng tatay ko.

I went outside the balcony. The rain has stopped. Nakiramay lang talaga. Unti unti na din naglalabasan yung mga stars.

Flashback