"Papatyaları koparırsak ölmezler mi anne?"
"Papatyalar ölmez kızım."
"Yani sende hiç gitmeyecek misin?"
"Her zaman yanında olacağım" ...
-Hani papatyalar ölmezdi anne,neden gittin neden beni bıraktın ben sensiz ne yaparım,nasıl yaşarım?
İçinden bunları geçirdi Naz ve sonrasında tüm gücüyle sanki herkese duyurmak istermiş gibi "anne" diye bağırdı.Boğazı acıdığında kafasını mezar taşına yasladı ve sabaha kadar orada sessizce ağladı.Hayatı tek gecede mahvolmuştu,ama o gün bir yemin etmişti.Ne pahasına olursa olsun annesine bunu yapanları bulacak ve her şeyi onlara ödetecekti.
Sonrasında kafasını kaldırdı,elindeki bir demet papatyayı mezarın başına koydu,annesini öptü ve nereye gideceğini bile bilmeden oradan uzaklaştı...
-Evet arkadaşlar yeni kurgumun girişi böyleydi,ilk bölüm biraz herkesi tanımakla geçecek.Umarım seversiniz,iyi okumalar :)-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatyalar Ölmez
Romance"Soğuk bir evde yerde yatan binlerce kanlı papatya vardı,o gün içimdeki çocuk da o papatyalar gibi ölmüştü." Yanaklarımdan akan yaşlarla beraber soğuk bedenimi saran sıcak kolları hissettim.Yüzüme sıcacık nefesi değerken keşke biraz daha vaktim olsa...
