Gecrasht op een onbewoond eiland

1. Angst

Ik zit hier, hier met doodsangst! Ik voel dat ik naar voren hang. Het vliegtuig waar ik gisteravond mee vertrok daalt nu met hoge snelheid naar beneden. Het vliegtuig vliegt bijna verticaal. Ik kijk rond en zie veel mensen huilen en schreeuwen, mensen die bellen of sms-en. Ik denk dat ze vaarwel zeggen tegen de mensen om wie ze geven. Ik voel een vloeibaar iets over mijn wangen lopen, het is een traan. Een traan die voelt dat de dood eraan komt. Ik kan het niet stoppen, er komen er meer. Er wordt omgeroepen vanuit de cockpit: "this is your pilot speaking. Everyone stay calm, we are trying to get control of the airplane. If you didn't, put your seatbelt on...... Hier spreekt uw piloot. Iedereen blijf kalm, we proberen de controle over het vliegtuig te krijgen. Als u nog niet uw gordel om heeft, doe dan uw gordel om." De stewardessen zijn al gaan zitten. Iedereen maakt zich klaar voor een noodlanding. Ik heb angst! Veel angst. Angst voor de dood! Ik zie dat mijn handen trillen. Iedereen huilt en schreeuwt. Alles is een chaos. Ik schreeuw en ik knijp mijn ogen dicht als we door de wolken breken. Ik zie een grote zee. Ik denk dat het een oceaan is. En een eiland vol met bomen. Als het tot me doordringt dan we in de zee belanden begin ik alleen maar harder te schreeuwen. Ik kijk nog eens om me heen en zie een klein jongetje tegen een vrouw, waarvan ik denk dat het zijn moeder is, aan te leunen en te huilen. De vrouw is in paniek en belt naar iemand. Ik kan er boven alle lawaai horen schreeuwen: "ik hou van je..!" Verder zie ik een man rustig zitten. Hij toont geen emotie, maar ik denk dat hij helemaal uitfreaked vanbinnen en het gewoon niet laat merken. Ik kijk weer naar buiten. Het is weinig ruimte tussen het vliegtuig en de grond. Dan bedenk ik me dat ik nog maar een paar seconden te leven heb. Ik gil en huil, schreeuw: "dit was het dan! Dit was mijn leven!" Ik knijp mijn ogen dicht en voel dan een hele harde klap waarbij ik tegen de stoel voor me schiet. Ik kijk op en zie bloed! Heel veel bloed. Dan dringt het tot me door dat ik het heb overleeft! Ik maak snel mijn gordel los en sta op. Dan zie ik bloed naar beneden lopen vanaf mijn hooft. Drup, drup. "Wie leeft er?! Wie!" Schreeuw ik naar al deze levenloze lichamen. Dan zie ik beweging. Het is dat jongetje! Hij huilt en roept: "mama, mama!" Maar die geeft geen reactie terug. Ik loop naar hem toe en zeg dat we naar buiten moeten. Ik loop met hem naar buiten en ik loop een aantal meters van het vliegtuig af. "Blijf hier zitten, ik ga overlevende zoeken!" Zeg ik terwijl ik tril. Het jongetje blijft zitten en huilt. Als ik terug wil lopen komt er nog een man het vliegtuig uit. Het is die emotieloze man! Ik kan geen verwonding aan hem zien. "Alstublieft! Help zoeken naar overlevenden!" Zeg ik als ik hem passeer. Hij loopt mee en ik haal nog een meisje van een jaar of 10 uit het vliegtuig en de man nog een volwassen vrouw. We zijn iedereen langs gegaan om te kijken of dit persoon nog leeft. Ook hebben we gekeken of mensen buiten bewust zijn waren. Een jonge man hebben we mee naar buiten getild. Ik ben langs de piloot, copiloot en stewardessen gegaan, maar ze leefden allemaal niet meer. Buiten keek ik naar hun allemaal. De vrouw had een zere schouder, de man niks, het kleine jongetje een grote schaaf op zijn arm, het meisje een hoofdwond en die bewusteloze jongen..... ja die is bewusteloos en zijn been is gedraaid, ik denk gebroken. De vrouw pakt een mobieltje uit haar zak..."geen bereik!" Zegt ze boos. Ik loop het vliegtuig in en zoek naar mobieltjes. Ik kom naar buiten met mijn armen vol. ik kijk naar degene die nog heel zijn en dat zijn er heel weinig. Alle mobieltjes hebben geen bereik en veel kan ik niet bekijken omdat ze een code hebben. Het is bijna donker. "We moeten een slaapplek vinden!" Zeg ik. De vrouw staat op en loopt met mij mee. We zeggen niks totdat de vrouw een goede plek ziet. "Kijk! Daar is het goed! Niet te dicht bij al die bomen en struiken maar ook ver van de zee. In die bomen en struiken kunnen enge dieren zitten. Dit is de veiligste plek en als we nu gaan slapen dan kijken we morgen verder." "Helemaal mee eens." Zeg ik en ik roep de rest die eraan komt gelopen. De bewusteloze man van net loopt ook. Hij Is dus alweer bij kennis. Uit het vliegtuig heb ik nog wat EHBO kisten gehaald en de vrouw verbind iedereens wonden. Het jongetje en de jonge man vallen al snel in slaap. Later de vrouw en de man ook. Ik sta op en loop naar het meisje en ga naast haar liggen. "Anders lig je alleen, we kunnen beter bij elkaar liggen." Zeg ik rustig en verstandig. Later valt zij ook in slaap en niet veel later ik ook.....