Ο ρόλος της ζωής της

Κεφαλαιο 2

"Μακρύ, κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο

μα το χειρότερο, πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις."

Κική Δημουλά

Το δελφίνι έσκιζε τα νερά, του Καρπαθίου πελάγους, με ένα και μόνο προορισμό.

Το ταξίδι της έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του.
Σε λίγο θα έπιαναν λιμάνι.

Ακουμπισμένη στην πρύμνη και ξάγρυπνη, με το βλέμμα της στραμμένο σ' ένα μπλε, που απλώνονταν όσο έφτανε το μάτι σου.

Δεκαεννιά ώρες είχε ήδη μέσα στο καράβι, με αφετηρία τον Πειραιά, και για πρώτη φορά στην ζωή της δεν είχε κλείσει καμπίνα.

Ήξερε, πως το βράδυ δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να κλείσει μάτι.
Το προσπαθούσε μέρες τώρα.
Όλα τα είχε  δοκιμάσει.

Τηλεόραση και ραδιόφωνο ανοιχτά με την ένταση στο τέρμα να πλημμυρίζει το διαμέρισμα. Τόσο έντονη που ίσως ενοχλούσε ακόμη και τους υπόλοιπους ενοίκους, κι όμως κουβέντα δεν της είπαν. Τι μπορείς να πεις σ' αυτές τις περιπτώσεις;
Διάβασμα μέχρι να ξημερώσει.
Ακόμη και υπνωτικά.
Τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί να την κοιμίσει.

Και πως να κοιμόταν άλλωστε;
Πριν δύο μέρες, είχε κηδευτεί...

Δεν το πίστευε ακόμη!
Ακόμα και τώρα, που είχε μαζέψει τα ρούχα του απ' το διαμέρισμα της.
Που τα είχε επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι, στην μητέρα του. Εκείνη που ανήκαν.

Με δάκρυα στα μάτια τα έσφιγγε η γυναίκα στην αγκαλιά της, μόλις της τα έδωσε στην πόρτα.

Δεν άντεχε να προχωρήσει μέσα.
Σ' ένα σπίτι που πολλές φορές είχαν επισκεφτεί οι δυο τους.
Που έτρωγαν χαρούμενοι τις Κυριακές, στον πράσινο κήπο του, με το γιασεμί να μοσχοβολά.

Η κυρία Αρετή έχωσε το κεφάλι μέσα στην βαλίτσα για να τα μυρίσει.
Ίσα για να εισπνεύσει την μυρωδιά του μονάκριβου γιου της.
Την μυρωδιά του και μια ψευδαίσθηση.
Πως ακόμη ήταν εδώ...

Η Μαρκέλλα τίποτα δεν ήθελε. Τα αντικλείδια του σπιτιού του βρίσκονταν πεταμένα μέσα σε ένα μικρό σακουλάκι, μαζί με το aftershave του και μια οδοντόβουρτσα, ανάμεσα στα σκουπίδια.
Είχαν καταλήξει ήδη στη χωματερή.

Έβγαλε βιαστικά ένα χαρτομάντιλο που φυλούσε στην τσέπη του ανοιξιάτικου μπουφάν της και σκούπισε τα μάτια της, κατεβάζοντας το καπέλο ακόμα περισσότερο.