Ο ρόλος της ζωής της

Κεφαλαιο 4

《Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει νά σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες μεγάλη δόξα!》

Κ.Π. Καβάφης

Σαν να φτερούγισε η καρδιά της, μόλις αντίκρυσε μπροστά της, την πρώτη πινακίδα με κατεύθυνση προς το χωριό της.

Πόσα χρόνια είχε να την δει!
Από τα δεκαεννιά της...

Πήρε την δεξιά στροφή, που θα την οδηγούσε εκεί και έκοψε ταχύτητα, για να απολαύσει το τοπίο. Κατέβασε το παράθυρο και γύρισε ελαφρά το κεφάλι για να αντικρύσει την θάλασσα.

Ήρεμη ήταν σήμερα.

Παραθαλάσσιο ήταν το χωριό της.
Ένα χωριό μικρό, μόλις των διακοσίων κατοίκων, με απόσταση δέκα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα.

Μικρό, ήσυχο. Το τέλειο καταφύγιο για όποιον ήθελε να απομονωθεί.
Το δικό της καταφύγιο!

Έτσι φάνταζε στα μάτια της πάντα. Ένας επίγειος παράδεισος ολοδικός της!
Έτσι της είχε φανεί όταν είχε φτάσει εκεί στα δεκαεπτά της. Όταν το αντίκρυσε από την πλώρη. 

Χιλιάδες φορές το είχε δει.
Κάθε χρόνο ως τότε έκανε το ταξίδι, άλλοτε με τους δικούς της και άλλοτε μόνη της.

Κι όμως, τότε, που ήξερε πως πήγαινε για να μείνει μόνιμα, ένα ησυχαστήριο της είχε φανεί.
Κατάλληλο για να απομακρυνθεί από την βουή του κόσμου, που και τότε σαν να έπεφτε και την πλάκωνε.
Και σαν όλες τις έγνοιες, την μέρα εκείνη, να είχαν γυρίσει πίσω με το πλοίο στην Αθήνα!

Ελεύθερη... Έτσι είχε κατέβει και τότε στην πρωτεύουσα του.

Μια πρωτεύουσα που γέμιζε τουρίστες, σαν έφτανε ο Αύγουστος.
Έλληνες κυρίως.
Τουρισμό εσωτερικό είχε περισσότερο το νησί τους.

Οι ξένοι πάντα προτιμούσαν τα πιο κοσμοπολίτικα νησιά.
Μύκονο, Πάρο, Ίο.
Αφήνοντας την ομορφιά του ανέγγιχτη στον χρόνο.
Ανόθευτη!

Περιστοιχισμένο από θάλασσα ήταν το χωριό της με μικρές παραλίες ερημικές, που φάνταζαν ιδιωτικές στα μάτια των κατοίκων του.
Περιουσία τους ανεκτίμητη τα κύματα που έσκαγαν στα πόδια τους.
Παραλίες που δεν χόρταινε να κοιτά.

Με τις ώρες κάθονταν στην αμμουδιά, χαμένη στις σκέψεις της, κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο κάνοντας όνειρα.
Πλάνα για το μέλλον.