Ο ρόλος της ζωής της

Κεφάλαιο 8

"Ενώ εσύ νόμιζες
ότι πατούσα στα ρηχά
και σε χαιρέταγα,
εγώ βρισκόμουν στα βαθιά
και κουνούσα τα χέρια μου γιατί,
απλά, πνιγόμουνα."

Stevie Smith

Η θάλασσα φαινόταν φουρτουνιασμένη μπροστά της. Τα κύματα σηκώνονταν πελώρια και με δύναμη έσκαγαν στην ακρογιαλιά. 

Ένας ξαφνικός κεραυνός έσκισε στα δύο τον ουρανό και μια βροντή αντήχησε. Ακόμη και η σπηλιά μπροστά της σαν να σείστηκε από τη βουή του. 

Η Μαρκέλλα δίπλωσε τα χέρια της σαν να ΄θελε να προστατευτεί από την κακοκαιρία.
Μόνη στεκόταν. Μόνη και απροστάτευτη απεναντι στη θεομηνια αυτή...
Άνθρωπος αλλος δεν υπήρχε γύρω της...
Εκείνη απέναντι στον άνεμο που σφύριζε απειλητικά...

Μα τοτε...τότε εμφανίστηκε!

Ξάφνου, τα γέλια του γέμισαν την παραλία.
Μικρούλι φαινόταν.
Δεν πρέπει να ήταν πάνω από ενός έτους! Τα μαλλιά του ξανθά, σαν φωτοστέφανο, έλαμπαν μεσα στην σκοτεινιά που την περιέβαλε.

Σαν να μην είχε αντίληψη της κατάστασης, κάθισε στην άμμο και άρχισε να παίζει, βυθίζοντας τα δαχτυλάκια του μέσα της. 

Η Μαρκέλλα πάγωσε. 
Τι έκανε εκεί;
Πως ήρθε μόνο του;
Οι γονείς του που ήταν;
Κοίταξε τριγύρω αλαφιασμένη μα δεν είδε κανέναν.

Και τότε το παιδί σηκώθηκε. Και δειλά δειλά άρχισε να κάνει βήματα προς τη θάλασσα, που τώρα σαν να ΄χε αγριέψει κι άλλο. Σαν να το καλούσε κοντά της.

<<Μη πλησιάζεις άλλο! Μη! Γύρνα πίσω!>>.

Όλη της τη δύναμη έβαλε για να τα καταφέρει να το πλησιάσει, μα δεν τα κατάφερνε. Βήμα δεν μπορούσε να κάνει. Ο δυνατός αέρας δεν της το επέτρεπε και το παιδί δεν έδειχνε να την ακούει. 
Δεν φαινόταν να καταλαβαίνει καν την παρουσία της εκεί.
Αόρατη ήταν γι' αυτό!

Μα εκείνη δεν σταματούσε.
Σαν τρελή ούρλιαζε!

<<Μη! Σε παρακαλώ! Μην κάνεις άλλο βήμα! Γύρνα πίσω! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!>>, ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, μαζί με τη φωνή της, που ήταν πια βραχνή.
Και το παιδί όλο και απομακρυνόταν...
Και βαδιζε προς τη θάλασσα.