Ölümün Sonuçları

Bölüm 2 / geçmiş

2014

"Beni rahat bırak Polat! Ne yapıyorsun?"

"Seni rahatsız ediyorum hasta kız" Çantamı ellerinden çekiştirmeye çalıştım ama çok güçlüydü, çekemiyordum. Arkasındaki iki arkadaşıyla beraber alayla gülüyor ve beni umursamıyordu. Sadece çantamdakileri yere döküp beni rezil etmeye çalışıyordu. Çantayı sertçe çektiğinde tökezleyip geriye düştüm. Çantamı kavradı ve sertçe salladı. İlaçlarım yere düştüğünde korkuyla sınıfa baktım. Gülüyorlardı. Fısıldaşıyorlardı. Polat boş çantamı arka sıraya fırlatıp yerdeki ilaçları ayağıyla üzerime ittirdi.

"Gençler baksanıza hasta kıza bir sürü ilaç kullanıyor." Sınıftakilere tekrar döndüm. Hala dalga geçip ezikleyici bakışlar atıyorlardı.

"Eğlence bitti gençler çıkabilirsiniz. Bir daha ki sefere ilaçlarını dökeriz hasta kızın" Gülerek ilaçları tekrar üstüme fırlattığında elimle yüzümü kapattım. Sınıfın yarısı dışarı çıktı. Her geçen kötü bakışlar atıyordu.

"Ne oldu ezik? Hastalığını kullanıp acınacak mısın? İlaçlarını iç kendine gelirsin. Tabii yerden toplayabilirsen.." Gözlerini ellerime çevirdi "titreyen ellerinle" Gülerek geri çekildi.

Çok utanmıştım. Çok. İstemiyordum hastalığımı daha fazla öğrenmelerini. Kullandığım ilaçları görmelerini. Çok sinirlenmiştim. Her zaman beni ezikliyor dalga geçiyordu. Ne kadar üzülsem ve kötü hissetsem de bir şey diyemiyordum ama bu çok ağırdı. Dayanamazdım. Tek korktuğum şey bunu öğrenip, görmeleriydi. Gözüm dönmüş gibi sinirle ayağa fırladığımda arkası dönük olan Polata çantamla sertçe vurup ileri doğru ittim. Nereye ittiğimi bilmiyordum. Gözlerim kapalıydı. O kadar sinirliydim ki sadece hıncımı almak istemiştim. Gözlerimi korkuyla açtığım anda önümdeki görüntüyle kalbim anında hızla atmaya başladı. Gözlerim irice açılıp dudaklarım korkuyla aralandı. Cama doğru hızla tökezliyordu. Çok sert itmiştim. Tutunmaya çalışıp ayağı takıldığında ileriye cama çok daha yaklaştı. Hızla ona doğru ilerleyip tutmak için elimi uzattım. Çok geçti. Camın içinden geçmişti. Cam paramparça olmuş, Polat cam parçalarıyla beraber aşağıya düşmüştü. 5. Kattan. En nefret ettiğim sayı olan 5.

Korkuyla geri adım attım. Sınıftakiler çığlık çığlığa en arka sıraya doğru geri gidiyordu. Titriyordum. Ellerim. Dizlerim. Çok titriyordum. Gözyaşlarım yanaklarımdan yere düştüğünde sınıftakilere döndüm. Döndüğüm gibi bağırıp geri çekildiler.

"Yaklaşma!"

"Uzak dur!"

Geri adım atıp kapıdaki Uygarın arkadaşlarına döndüm. Bembeyaz olmuşlardı. Korkuyla bakıyorlardı. İkisinin de ağzı açıktı.

"Sen.." Dedi kıvırcık saçlı olan. Başka bir şey çıkmadı ağzından. Diğeri devam ettirdi.

"Sen. Ne yaptın!? Katilsin.." Korkuyla yere düştüm. Gözlerim aralıkken hala gözlerimin önünde o an dönüyordu. Polat. Polat düşüyordu. Camlar. Camlar paramparça olmuştu. Ben.. Ben bilerek yapmamıştım. Ona bunu yapmak istememiştim. Ben.. Küçüktüm.. Gözlerim kapalıydı. Görmemiştim. Bir kere hıncımı almak istemiştim. Utanmıştım. Korkmuştum. Bilerek olmamıştı. Katil değildim..