Rainbow Eyes

Hoofdstuk 2

Afbeeling hierboven is Sasha.

O, en zouden jullie mij heel happy willen maken met een

Vote Xx

Fel groen: Nerveus

Hoofdstuk 2

Ik liep naar de spiegel toe en gunde mezelf er een korte blik in, mijn ogen waren Fel groen...

Natuurlijk wist ik wel dat ik nerveus was, maar ik wilde toch maar even kijken..

Langzaam leunde ik wat dichter naar de spiegel toe en bekijk mezelf goed. Eerst naar mijn ogen, die op dit moment Fel groen waren. Een tijdje staarde ik in ze, alsof ik zo alle geheimen kon ontrafelen. Alsof ze me alles zouden vertellen wat ik wilde weten maar helaas was er niks. Alleen een zwarte stip met daarmheen een grote groene leegte, de leegte die mijn emotie weergaf.

Niet in staat om stil te blijven staan hupste ik van de een op de andere voet terwijl ik mijn ogen over mijn gezicht liet glijden. Over mijn egale huid en mijn gelaatstrekken. Ik zou mezelf nooit mooi noemen, maar ook niet lelijk. Normaal zou ik me al helemaal niet kunnen voelen dus wat ben ik dan? Niet knap, niet lelijk, niet normaal? Om me nou speciaal te noemen. Speciaal is een groot woord. Vervloekt zou in dat geval een betere zijn. Ja, ik ben vervloekt. Vervloekt om nooit normaal te kunnen zijn, altijd een zware last met me mee te moeten dragen en nooit ergens bij te horen.

Te diep in gedachten had ik niet door dat ik al een tijdje naar mijn bruine haar aan het staren was. Die tot ver over mijn schouders hing. Wanneer ik mijn ogen weer omhoog liet glijden merk ik op dat mijn ogen een andere kleur zijn, een kleur die ze nog nooit zijn geweest..

'Welke is dat nou?' Mompel ik in mezelf

Is het niet...

'Sasha, kom je?! Je komt te laat voor school. Ik ga nu weg, je hebt nog 10 minuten. Veel plezier op je eerste dag en optijd thuis zijn hè?!' Hoor ik de stem van mijn tante Natalie roepen.

Gelijk voel ik de adrenaline weer door mijn lijf stromen en zie ik wanneer ik in de spiegel kijk mijn ogen verkleuren. Snel werp ik een blik op de klok die aan de andere kant van mijn kamer hangt. O shit! Tien voor acht, de bus vertrekt over tien minuten. Ik kan niet te laat komen op mijn eerste dag. Haha dat zou wel geweldig zijn, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Het nerveuze deel van mij die ik al stukje bij beetje heb leren onderdrukken, het deel waardoor ik alles grappig vind en super snel ben puur omdat ik nerveus ben, maar nu.. nu heb ik dat deel nodig. Ik breek de mentale muur af die over de maanden heen gebouwd is tussen mij en de emotie en laat alles binnen. Gelijk voel ik het, de adrenaline, het gevoel dat ik 500 rondjes kan rennen en nog steeds genoeg energie heb om een maraton te lopen.

Ik begin een beetje op en neer te springen door het spontane gevoel en ren naar de badkamer in een ongelooflijke snelheid waardoor ik met mijn buik tegen de wasbak aan knap. Een kreun verlaat mijn mond maar zo snel mogelijk ga ik door om mijn tanden te poetsen en mijn haar te borstelen. Een klein laagje mascara, mijn bruine lenzen in en ik ben klaar.

Als ik mijn kledingkast in ren, nadat ik per ongeluk tegen de muur aan rende, kijk ik snel rond voor kleding. Aangezien het dertig graden is pak ik een leuk zwart rokje met daarop een los streepjes T-shirt en mijn zwarte converse. Als ik langs de ingang weer naar buiten ren blijf ik met een ruk stilstaan. In mijn ooghoek zie ik mijn geluksketting hangen. Hij was van mijn moeder voordat zij en mijn vader overleden. Ik loop er heen en haal hem van zijn hanger af waarna ik hem bij mezelf om doe. Het is een ketting met een maantje eraan. Zo'n soort halve waarop een mannetje kan zitten. In het halve maantje is met sierbogen een boom afgebeeld en aan de andere kant van het halve maantje hangt een steentje met allerlei verschillende kleuren. Je kan ze niet tegelijk zien maar als je de steen draaid veranderd hij van kleur.

Na een laatste check in de spiegel te hebben gedaan ren ik snel naar de keuken die zich op de begane grond bevind.

Uit de kast grijp ik snel een perperkoek en pak die in voor school. Ook neem ik geld mee in de hoop dat ik in de pauze iets zou kunnen kopen aangezien ik nu geen tijd heb om zelf wat te maken. Als ik mijn lege tas pak zie ik er een briefje op liggen.

''In de koelkast staat een salade voor je, ik ben vanavond laat thuis bestel maar een pizza er licht geld op het aanrecht.

LOL Tante Natalie''

Ik facepalm me mentaal als ik LOL zie staan.. ze denk nog steeds dat het Lots Of Love betekend. Ongeloofelijk die vrouw. Ik ren naar de koelkast en pak de salade eruit, met deze snelheid was ik blij dat ik niet tegen het aanrecht aan rende.

Terwijl ik het naar binnen schrok kijk ik op de klok en verstik ik me bijna als ik zie hoe laat het is. Drie over acht, freaking drie over acht! Nu heb ik de bus gemist en kom te laat op school. Dan schiet er me een verschrikkelijk idee te binnen en gooi snel het bakje weg, zonder me zorgen te maken over het bakje die eigenlijk nog niet leeg was en niet weggegooid mocht worden. Ik grijp mijn tas en ren naar buiten waar ik zo snel mogelijk tot stilstand kom. Niemand mag me zo snel zien rennen. Ik ren op een zo normaal mogelijk tempo naar het bos wat tegenover mijn huis licht en begin daar weer als een gek te rennen. Doordat ik nog steeds nerveus ben vlieg ik als een speer door het bos, gelukken heb ik deze weg de afgelopen week al een paar keer gelopen om me bezig te houden terwijl ons huis geschilderd werd.

Het rennen was een heerlijk gevoel. De wind die langs me heen ging zorgde ervoor dat mijn haren als een soort vlaggetjes achter me aan wapperden. Terwijl ik rende hoorde ik de vogels vrolijk hun ochtendlied fluiten, maar wat ik vooral geweldig vond was de snelheid. Ik zou willen dat ik altijd zo snel zou kunnen rennen. Op het moment dat ik begin met rennen zou ik willen dat het nooit meer eindigde.

Ik kijk naar de prachtige kleuren om me heen, overal zag je groen en bruin. Door de bladeren van de bomen kon je lichtstralen zien schijnen van de zon.

Hier voelde ik me thuis. In het prachtige bos, ik merkte dat mijn snelheid langzaam af nam omdat ik kalmer werd van mijn omgeving. Langzaam voelde ik dat het weer moeite koste om op een goed temp door te rennen en begon ik te joggen. In de verte zag ik als ik heel ged keek al een verbreding in het pad, het teken dat ik er bijna was. Ik keek om me heen, genietend van de prachtige natuur, en ademde de heerlijke geur van het bos diep in. De geur was niet te beschrijven, het rook naar.... het rook naar.. naar de natuur... ja anders kan ik het ook niet uitleggen..

De vogeltjes fluiten hun lied en er vliegen allerlei verschillende kleuren vlinders rond.

Afgeleid door alles om me heen lette ik niet meer goed op waar ik liep en klapte opeens naar de grond. Ik knijp mijn ogen dicht klaar voor de klap. Nog net weet ik me met mijn armen op te vangen. Als ik mijn ogen langzaam open slaak ik een gilletje van schrik. Voor mijn neus staat een paar schoenen... met voeten erin... die aan benen vastzitten... en die weet aan een lichaam. Het lichaam van een jongen die op me neerkijkt, letterlijk.