Rainbow Eyes

Hoofdstuk 18

Ik wil jullie allemaal even bedanken! Ik ben ook super duper gelukkig en hyper omdat mijn boek 1k stemmen heeft bereikt!!  Daarom ook een wat langer hoofdstuk!

Dus bij deze :) OMG Zoooo hyper. LOVE YOU ALL!!

Met een schok open ik mijn ogen en begin te gillen als ik een de wazige vormen van een schim boven me zie hangen. Een hand plaatst zich rond mijn mond en ik begin hevig te bewegen om weg te komen.

'Rustig! Ik ben het maar!' Hoor ik een bekende stem zeggen waardoor ik stop met bewegen.

'Wat? wat doe jij hier?'

'Eumm? We waren hier om ons om te kleden en toen viel je flauw van mijn goddelijkheid.' Ik haat die Duhh-toon, alleen ik mag die gebruiken! 

'Haha heel erg grappig, en nu wat er echt is gebeurt? En dan bedoel ik vanaf dat we hier kwamen. De rest weet ik nog wel.' Zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol, wat jammer genoeg ervoor zorgt dat er een steek door mijn hoofd gaat en ik ineenkrimp van pijn. Nog steeds liggend, met mijn ogen dichtgeknepen door de pijn en opgekruld tot een balletje herinner ik me iets. Vage beelden schieten door mijn hoofd waardoor ik me weer herinner wat ik net heb gezien, wat ik net heb gevoeld. De ijzige wind, de kou, de angst. Alle emoties die door me heen gaan. Het voelt raar, volgens mij begin ik nu echt gek te worden..

'Sasha?! Gaat het? Is alles wel oké?' De paniekerige stem van Ashton galmt door mijn hoofd en zo snel als het gekomen is, verdwijnt alles ook weer.

Langzaam ga ik weer recht liggen en kijk hem aan:'Ja, alles is oké. Gewoon even wat hoofdpijn.' Ik laat een wazige glimlach op mijn gezicht verschijnen en kijk de andere kant op, waar mijn blik op het raam valt.

'Hoe kan dat? Het is donker buiten? Hoe laat is het?', zonder Ashton überhaupt de kans te geven om te antwoorden kijk ik al op de klok. 'Wat?! Is het al f*cking half 9?!' Ondertussen spring ik -letterlijk- uit bed en ren naar de badkamer toe waarna ik de deur op slot gooi. In het proces van dit alles heb ik gelukkig geen hoofdpijn maar heb ik wel Ashton aan de kant geduwd.

'Waar was dat goed voor?!'

Snel gun ik me een blik in de spiegel en zie gelukkig dat de lenzen het nog deden, enkelen stipjes zijn door de lenzen heen te zien. Waarschijnlijk lossen ze zo langzaam op omdat ik sliep, soort van. Hetgeen wat over is van de lens haal ik uit mijn oog en ik doe een paar nieuwe lenzen in.

'F*ck!', roep ik terwijl ik de badkamer weer uit storm,'o mijn god! we hebben de rest van de dag gespijbeld! Wat nu? We zitten zó erg in de problemen! En nu moeten we vast weken nablijven, en worden de leraren boos en  krijgen we minpunten op alles! En dit gaat mee voor later hè! Dit word een aantekening en nu hebben we geen kans meer op een studie en dan krijgen we straks geen werk en geen werk betekent geen geld en dat betekend dat we dakloos worden en dan moeten we smeken om geld! En als uiteindelijk gaan we dood van de kou en honger en ik zweer je...' Ratel ik totdat ik word onderbroken door de luide lach van Ashton.

'Hoe kan je hierom lachen! Dit is serieus hoor!' Roep ik terwijl ik met mijn handen aan mijn haren trek van frustratie.

'Je bent gewoon zo grappig.' Lacht hij terwijl hij zich met 1 hand aan het bed vast houd om niet om te vallen.

'Echt ik vermoord je straks! Wil je me dood hebben ofzo? Want in dat geval hoef je nog maar een paar jaar te wachten!'

'Nee maar ik heb je ziek gemeld en gezegd dat ik bij je blijf omdat niemand thuis was.' Al lachend legt hij me dit uit terwijl ik heb verbaasd aankijk.

'o.' 

Er volg nadat hij is uitgelachen een stilte. Ik loop naar het raam toe om de gordijnen dicht te doen. 'Woow.. ze hadden toch geen storm verwacht dacht ik?' precies nadat ik dit heb gezegd volgt er een flits die de kamer verlicht en een luide donderslag die alles laat trillen.

'Nee voor zover ik weet niet, je werd trouwens daarnet gebeld.'

Ik doe de gordijnen dicht en loop naar mijn schooltas waar mijn telefoon nog in ligt en kijk naar mijn gemiste oproepen.

2 van tante Natalie. 

Ik bel haar en al snel word er opgenomen.

'Sasha! Gaat alles goed? Ben je veilig thuis?' Klinkt de paniekerige stem van tante door de telefoon. Veel gekraak is te horen vanwege de slechte verbinding.

'Ja, ik voelde me niet zo lekker dus ben ik eerder weg gegaan van school.' Lieg ik tegen haar.

'O gelukkig maar! Ik dacht al dat er iets gebeurd was. Ik moet helaas vannacht op het werk blijven slapen. Niemand mag de straten op vanwege het noodweer.' Ondanks al het geruis kan ik haar toch verstaan.

'Echt? Dat meen je niet? Dus je mag niet naar huis komen? Waar slaap je dan?' Ik hoor een pling en zie Ashton op zijn telefoon kijken.

'Ze hebben een aantal noodbedden dus een aantal gaan daarop en een aantal op stoelen of op de grond. Maar maak je maar geen zorgen over mij! Ik heb met je broer ook al contact opgenomen'

Ik krijg Ashtons telefoon voor mijn neus gedrukt en zie een alarmbericht waarin staat dat niemand de straat op mag. Ik knik naar hem en concentreer me weer op het telefoongesprek aangezien er nogal veel geruis door de telefoon heen komt.

'Heb je al wel gegeten?' Vraag ik haar terwijl ik richting Ashton kijk omdat ik me bedenk dat ik ook nog niet gegeten heb. Maar hij merkt het niet op en wijst met een vragende blik en een grijs naar mijn bed terwijl hij met zijn mond woorden vormt. 

O nee niet dat hij in míjn bed slaapt! Ik begin zo hard nee te schudden dat ik er een beetje misselijk van word en bijna mijn telefoon laat vallen. Maar hij luistert niet en trapt zijn schoenen uit waarna zijn shirt volgt en hij met een zelfvoldane grijns in mijn bed stapt. Ongelooflijk.

'Ja.. we hebben al gegeten maar ik moet nu gaan lieverd, ze gaan de plekken verdelen. Doei.' En weg is ze.

Met een diepe zucht kijk ik naar mijn bed waar Ashton in ligt die al in slaap is gevallen. Hoe kan hij dat zo snel? Twijfelend overweeg ik al mijn  mogelijkheden. Maar haal dan mijn schouders op. Het is mijn bed. En ook nog eens een tweepersoonsbed dus het kan makkelijk. 

Ik pak alle kussens die ik kan vinden en maak daarmee een scheidingsmuur tussen mij en Ashton. Daarna kleed ik me om en mijn pyjama die bestaat uit een kort broekje en een eenhoorn trui. Ik ga aan mijn kant van het bed liggen en sluit mijn ogen. Met een lege maag en in een kleiner bed dan dat ik gewend ben door de kussens val ik naast Ashton in slaap.

Ongeveer.