Rainbow Eyes

Hoofdstuk 9

HeyXx,
Sorry dat ik lang niet geüpdatet heb. Was bezig met mijn verhaal lijn.

Langzaam opende ik mijn ogen. Vage vormen zie ik voor me dus ik knipper een aantal keer om duidelijk te zien.

Zal ik alles van gisteren gedroomd hebben??

Voor me zie ik de poten van mijn broers bed. Nee dus.
Ik ga rechtop zitten. Blijkbaar ben ik op de vloer in slaap gevallen. Heerlijk die harde, koude grond! (Wat ben ik dol op sarcasme...) langzaam sta ik op. Mijn benen willen niet mee werken, ik ben dood op, heb het koud en voel me stijf van het op de grond liggen. Ik sjok naar mijn broers bed terwijl ik steun zoek aan de randen ervan.

Hij ligt onder zijn dekens, helemaal! Wie slaapt er nou zo?! Dan stik je toch of niet soms? Een duivelse grijns vormde zich op mijn gezicht. Een kwaadaardig plannetje vormde zich in mijn hoofd toen ik een glas water op het nachtkastje zag staan. Mijn ogen schoten twijfelend heen en weer tussen het glas en mijn broer. Ach, in het ergste geval vermoord hij mij.

Ik pakte het glas in mijn rechter hand en ging langzaam, heel langzaam met mijn linkerhand richting de deken. Mijn hand kwam steeds dichterbij, tot hij de zwarte deken berijkte. Het is doodstil in huis op mijn gejaagde ademhaling na. Zonder nogmaals te twijfelen of dit wel goed is gooi ik de deken wat naar achteren. Niet te ver want ik weet niet wat hij aan heeft. Maar wanneer ik dit doe zie ik mijn broer niet liggen. Alleen een briefje op een rij kussens.

Omg! Wat als hij is ontvoerd door Aliens?! Met een paarse huid en groene ogen, en voelsprieten! Hebben aliens trouwens wel kleding?! Straks is mij broer ontvoerd door naakte aliens met een paarse huid, groene ogen en enge voelsprieten! Terwijl ik gewoon op de vloer lag te slapen. Ach... liever hem dan ik.

Net als ik me om wil draaien hoor ik een de kleine kraak van een vloerplank. Heel langzaam draai ik me om, maar het is te donker om heel de kamer te kunnen zien. Vanuit de hoek van de kamer hoor ik gehijg. Het voelt alsof mijn hart elk moment uit mijn borstkast kan springen zo snel raast hij. 'A....all...alien?' Vraag ik stotterend. Een kille en duistere lach klinkt door de kamer, kriebels van angst gaan door mijn lichaam en heel langzaam doe ik een stap achteruit.

Een ijzige gil klinkt door de kamer, het duurt een tijdje voordat ik besef dat hij afkomt van mijzelf.

Dan word ik opeens verblind een een licht.
Ik knipperde even verdwaasd met mijn ogen tot ik weer helder zag. Mijn tante stond in de deuropening. 'Wat is dit allemaal voor kabaal?! Waarom gilde je zo het is 5 uur 's ochtens. O en ik ben trouwens geen alien!'

Ik boog mijn hoofd naar beneden, me realiserent dat ik geen lenzen in heb. 'Nou.. nou ik schrok want Liam ligt niet in zijn bed en in plaats van hem liggen er kussens.'

Ik realiseerde me opeens dat er nog een briefje op de kussens lag. Weer draaide ik me om en pakte het briefje van het bed, vouwde het open en begon te lezen

Hey, zusje. Ik stopte even 5 seconden met lezen. Zusje...

Zoals je vast al gemerkt heb lig ik
Niet in mijn bed. In plaats van mij ligt er een rij kussens.
O, heb je het eerste kussen al gezien? Er staat een gezicht op!

Ik keek naar het bovenste kussen en draaide het een kwartslag naar rechts.. er zat inderdaad een gezicht op. Teminste gezicht, meer een mishandelde lachende smiley.

Zeg maar tegen tante dat het watervast is

Dit is echt een #facepalm moment..

In ieder geval, ik wilde nog even (jepp... op 5 uur 's ochtens) naar een oude vriend van mij toe. Mijn spullen en alles heb ik al bij.
O en trouwens woow!! Wat slaap jij vast. Je bent net een dooie kip.

Tot op school

P.s kijk in de spiegel.

Kijk in de spiegel?
Ik rende de kamer uit richting mijn kamer en kijk in de spiegel van mijn make-up tafel.
Op mijn gezicht stond in grote letters "Stay away boys"

Grrrrr... 'Ik ga hem vermoorden!!' Schreeuw ik uit. Ik hoor mijn tante vanuit de hal luid zuchten en iets mompelen, daarna hoor ik voetstappen op de trap naar beneden.

Wauw.. wat een steun. Dacht ik half lachend half gestrest en half boos bij mezelf, en ja mensen ik kom uit op 1,5 maar dat boeit me niks. K*t wiskunde, of zoals ik het noem: Wisk*t.
Mijn lenzen doe ik zo laat mogelijk in.

Nadat ik mijn gezicht eindelijk schoon gepoetst heb ga ik weer in bed liggen. Helaas gaat 5 minuten later mijn wekker al af en moet ik uit bed.
Ik haat school..

Slaperig pak ik mijn tas in en doe ik mijn standaard ochtend ritueel. Mijn tante is al weg wanneer ik beneden kom.

Ik eet snel een boterham met chocopasta en een beker Dubbel fris. Wanneer ik dit op heb pak ik mijn tas en loop de deur uit. Wat het is weet ik niet maar zonder het echt te beseffen loop ik al richting het bos. Daar loop ik rechtstreeks naar het pad, ik weet niet hoe ik wist maar ik heb het pad al snel gevonden.

Over het pad loop ik verder totdat ik iemand hoor roepen 'Hey Sasha!' Ik draai me vliegensvlug om als ik de stem herken. Ik kijk hem recht in zijn prachtige bruine ogen aan... ogen... Ik ben mijn lenzen vergeten! Ik kijk maar beneden en graai in mijn tas terwijl ik andwoord:'wat is er?' Als ik mijn zonnebril gevonden heb doe ik hem op en kijk naar voren, maar het enige wat ik zie is een wit T-shirt die de contouren van Ashtons gespierde lichaam erg benadrukken. Ik kijk omhoog en doe gelijk een stapje naar achteren. Ookal is Ashton heel knap enzo, ik hou er niet van als mensen in mijn "Personal Space" komen. 'Loop je mee naar school?' Vraagt hij dan. Ongeïnteresseerd haal ik mijn schouders op. 'Best'

En dan lopen we net zoals gisteren samen naar school, maar toch is het dit keer is het toch anders. Het is de hele weg stil, op het gefluit van de vogels en ritselende bladeren na.