crazy in my head

hoofdstuk 3

"Ahhhhh". Ik ga met een ruk rechtop zitten terwijl ik op adem kom van mijn nachtmerrie. Mijn nachtmerrie die ik vanaf nu nog wel vaker zal hebben.

Ik ga op bezoek bij mijn moeder om mijn hond te zien. Het is zo een schatje! Het is een bruine Amerikaanse stefard. Hij heeft van die witte vlekjes op zijn lichaam en een wit puntje op zijn staart! Ik heb hem nu al 2 maanden niet gezien! Het voelt als een eeuwigheid. Waarom moest mijn moeder een andere gozer nemen? (Gozer, omdat hij zo een 20 jaar jonger is dan haar...) ik ga hem niet accepteren ookal wil ze dat ik het wel doe. Ik ga niks met tegenzin doen, daar kan ze me toe dingen dus jammer ma.

Terwijl ik richting haar huis loop bel ik haar. Ik zeg dat ik er bijna ben zodat ze zeker weten thuis is. Ze is bijna heel de dag bij hem, dus ik wil niet voor een dichte deur staan. En ja, dat kan nu want ze heeft me sleutel ingenomen en al mijn spullen naar mijn vader laten brengen.

Als ik bij de deur aankom zie ik mijn trouwe hond al voor de deur staan. Hij bespringt me en ookal ga ik onderuit ik voel geen tranen van pijn steken, maar de tranen van geluk!

Ik loop richting mijn oude kamer om te kijken bij de laatste spullen die er nog liggen. Het is leeg bijna helemaal leeg. Ze heeft me verwijderd uit haar leven. Weggeknipt. De pijn die ik nu op dit moment voel is onbeschrijfelijk. Het liefst zou ik haar nu naar haar nek vliegen om te zeggen dat ik niet weg ben. Ik ben niet weg! Dit alles is hou schuld! Niet die van mij, jij doet raar. Jij moet zo nodig "verliefd" worden op een gozer van 29. Jij moet me zo nodig in de steek laten door me voor een keuze te stellen. Hem accepteren of weg gaan. Die vraag laat ik me niet 2 x stellen he. Als je hem durft te stellen moet je niet boos zijn dat ik weg ga. Ja, ik ben weg en nu je me even ziet wil je me weer weg hebben door boven op me lip te hangen. Als je me zo nodig kwijt wil zeg het dan in mijn gezicht en laat het niet merken door over me schouders heen te kijken terwijl ik bezig ben. Ik ben je kind! Alleen voelt het niet meer zo. Het voelt alsof mijn moeder, de vrouw die voor me zorgde me al jaren geleden verlaten heeft.
Terwijl ik op de grond op mijn kamer ga zitten komt me hond bij me liggen. Samen zitten we in het niets te staren. Zijn ademhaling vertraagt en hij valt in slaap. Lieverd, wat mis ik je toch. Waarom heeft ze me dit aangedaan. Ik voel de woede omhoog komen, maar zucht het snel van me af. Maak je niet boos Emily. Zak niet tot haar niveau.

Na een nieuw gesprek met mijn moeder loop ik woedend weg. Hoe kan ze mij de schuld geven? Hoe moet ik dit gedaan hebben? Mijn buurjongen heeft net mijn hond opgehaald, omdat hij hem graag wil uitlaten dus ik loop zijn kant op. Terwijl ik de deur achter me dicht trek schrik ik me rot. Ik hoor een heleboel gekraak.... ik loop naar de voorkant om mijn moeder te roepen, maar ze is te boos om te reageren. Mijn oom staat op, glimlacht naar me en wilt mijn kant oplopen. Ik glimlach terug, maar dan zakt ineens het gebouw in. Ik hoor een schelle gil. Het geluid sterft langzaam weg. Ik ren naar het overgebleven huis en zie als eerst mijn oom liggen. Geen hartslag. Dood. Hij is dood.

Ik begin te schreeuwen om hulp terwijl ik verder zoek. Me buurvrouw komt aangerend terwijl ze aan de telefoon is. Ze pakt me van de resten af en duwt me in haar armen. Ik probeer me los te wurmen, maar ze is te sterk. Ik kom niet los! Ik barst om huilen uit.

Nadat ik op adem ben gekomen wandel ik naar de douche. Ik begin mijn gezicht te wassen zodat alle tranen weggespoeld worden. Wat een nachtmerrie!

Ik slenter met mijn spullen naar buiten. Ik heb mijn haar zonder te kammen in een knot gestoken die bij elkaar gehouden word door me klep. Ik ga op mijn plek zitten. Wezenloos voor me uit starend voel ik ogen in mijn rug prikken. Ik draai me met een ruk om. Het is de conducteur die me aan kijkt. Zijn ogen staan vol met medelijden Terwijl hij me beter bekijkt. Ik kijk hem met een wezenloze kwade blik aan. Hij schrikt en kijkt de andere kant op.

Als ik het lokaal in loop is het stil. Er is nog niemand. Ik ben de eerste. Ik ga lekker op mij tafel liggen met me koptelefoon op.

Jenny tikt op me rug. Blijkbaar was ik ingedut, want het lokaal zit half vol en ik heb er niks van gemerkt.

Mevrouw Brand begint met haar les over geestelijke ziektes. Ik staar alle lessen door naar een punt op de docenten de gezichten zodat het net geen oogcontact is. In de pauze vertel ik tegen mijn collega wat er gebeurt is. Hij zegt dat het goed komt.

Ik vraag aan Jenny of ze even op de spullen wil letten. Ik loop naar de wc om mezelf open te luchten. Ik zet mijn nagels in mijn buik, langzaam begin ik steeds meer kracht te zetten. Ik wil het uit uitschreeuwen, maar ik moet volhouden. Ik moet ervoor zorgen dat niemand het merkt. Ik begin te krabben en te duwen tot ik net bloed zie stromen. Ik zuch de ver lossing weg. Terwijl ik de lijnen met bloed weg veeg hoor ik de deur open gaan. "Emily, waar zit je? We moeten gaan de les begint weer" hoor ik de stem van Jenny roepen.

We lopen lachend naar het lokaal. Jenny was weer eens jongens voor me aan het spotten. Hij was super schattig. Van die krulletjes en stralende blauwe ogen om in weg te smelten. Ze duwde me tegen hem aan. Ik voelde zijn gespierde borstkas, gespierder dan ik dacht. Rood aan lopend bood ik mijn excuses aan, zijn ogen vasthoudend. Snel draaide ik me om, mijn wangen gloeide en slenterde naar het lokaal.

De rest van de lach liep bijna zoals gewoonlijk. Ik en Jenny lachten en de docenten maande ons tot stilte. Ik kwam thuis ging eten en ging bellen met me maatje. Ik mis hem. Ik zal van de week weer afspreken.

Ik val bellend met hem in slaap. Het beste gevoel dat er is. Het gevoel dat er iemand in de buurt is die je lief hebt. Om je geeft.