Cena Prawdy | Wiedźmin Fanfiction

Królobójca

Kiedy wybiło południe, zjawili się przed świątynnym dziedzińcem, ogrodzonym drewnianą broną. Na horyzoncie nie było widać nikogo, kto ewentualnie mógłby ją podnieść. Pod nią znajdowali się już żołnierze stalowych zbrojach z niebieskimi ornamentami, a także zjawił się Silas, inny członek Niebieskich Pasów. Sofia przestała opierać się na ramieniu Trzynastki i podziękowała skinieniem głowy.

– Ha! A gadali, że pod bramy nie podejdziemy! Pół dnia i miasto zdobyte! – Powiedział pewny siebie Foltest, jakby wiedząc o tym od początku.

Blondynka obejrzała się za siebie. Domy paliły się, a mieszkańcy stali pod jednym

budynkiem jakby mieli ich wszystkich zaraz zabić. Zdecydowanie jej się to nie podobało, ale cóż zrobić, wojna rządzi się własnymi prawami.

– Meldować! – Rozkazał kapitan.

– Walki o zamek trwają. Grupa rebeliantów zabarykadowała się w świątyni. – Odpowiedział Silas, mężczyzna o silnej posturze z twarzą schowaną pod kapturem.

– Co z moimi dziećmi? – Zapytał monarcha.

Jakby nie spojrzeć taki był cel tej całej wyprawy, poza tłumieniem buntu. Sofia czuła jak w jej żyłach buzuje krew. Jak mógł pozwolić swoim żołnierzom robić takie okropne rzeczy niewinnym ludziom, kiedy sam miał ratować swoje dzieci...

– Pewnie też w środku. Przycisnąłem jednego z kapłanów, który wspominał coś o jakimś przejściu pod murami...

– Taran nie podejdzie. Chyba że za tydzień.

– Próbować siekierami? – Zaproponował kapitan pasów.

– Trochę to zajmie, ale co robić. – Stwierdził Foltest, nie mając zbytnio innego wyjścia. – A ten kapłan? Co z nim?

– Zemdlał, zanim się rozkręciłem... Jest pod strażą, na dole. – Odpowiedział prędko Silas.

– Robota czeka, kapitanie. – Odezwał się ostatni raz król.

– Tak jest. Silas i Trzynastka zajmijcie się drzwiami. Idziemy, Fenn i Sofia. – Rozkazał Roche.

Kobieta odepchnęła się od murka i ruszyła za mężczyznami. Ciekawe co czeka ich w tej chwili. Wybrali się między alejki miasta, próbując znaleźć inne przejście do świątyni. Sofia odwróciła się za siebie, jakby spoglądając czy Geralt nie pójdzie za nimi, lecz tylko przemknął z drugiej strony alejki.

– Kapitanie, a co jak nie znajdziemy innego przejścia? – Zapytała ciekawsko, nachylając się w stronę dowódcy.

– Wtedy wrócimy do króla. – Odpowiedział szorstko mężczyzna w chaperonie.

Blondynka westchnęła. Przejmowała się losem Triss, a także tych biednych mieszkańców, którzy stali w trójszeregu, czekając na pewną śmierć. Krzyki dobiegały zewsząd tak jak swąd palonego drewna. W pewnym momencie doszli do zakręconej po łuku alejki, gdzie znajdowali się temerscy żołnierze. Nagle z jednej chałupy z krzykiem wybiegła kobieta, a po jej krzyku nastąpił wystrzał z kuszy. Ta kobieta próbowała się tylko ratować przed pewnym gwałtem i grabieżą. Sofia pobiegła w stronę tamtego domu, pozostawiając dwójkę mężczyzn samym sobie.

– Gdzie ty leziesz?! – Krzyczał za nią Vernon.

Kobieta wpadła do budynku jak strzała, a przed jej oczami stało dwóch ludzi należących do piechoty oraz dwóch mężczyzn, wyglądających na mieszkańców grodu. Nie byli ani rośli, ani krępi, byli najprawdopodobniej kupcami. Ich twarz była zastygnięta w przerażeniu.

– Stać! To są bezbronni ludzie! – Podniosła głos, stając za żołnierzami, którzy byli odwróceni tyłem do mnie.

– Idź stąd, kim ty w ogóle jesteś? Taka bezbronna kobieta jak ty nie powinna... – Zaczął chłystek, patrząc na nią jak na swoją podwładną.
– Jestem z Pasów. Jeśli zaraz nie wyjdziecie, nie wyjdziecie nigdy. – Mruknęła groźnie.