De Ijskoningin

3; Ik wordt gered door een hyperactieve gothic

p.o.v. Charlotte

‘Je lijkt op Elsa van Frozen. Doe die losse vlecht uit.’ Moeders… met mijn lichte haar en blauwe ogen vond mijn moeder dus dat ik met een losse vlecht op Elsa van Frozen leek. Straks kwamen er allemaal sneeuwvlokjes uit mijn handen. Ik keek haar aan met zo’n wtf-blik en liet de vlecht gewoon zitten. Dan leek ik maar op Elsa. Alsof het mij wat kon schelen.

Het is niet leuk als je je moet haasten. Het is nog minder leuk als je je moet haasten voor de bus te halen. En het is nog veel minder leuk als je diezelfde bus dan mist. Zeker als je dan moet wandelen. Met een hard hoorbare zucht keek ik mijn bus na. Ik stond even stil, speelde wat met mijn haar en vertrok dan maar te voet. Ik kende mijn moeder. Die ging me echt niet naar school brengen.

Ik was een halfuur te laat. Dat was het eerste wat mijn leerkracht tegen me zei toen ik de klas binnenstapte. Ik knikte, had geen zin in excuses, en ging zitten. ‘Je hebt maar geluk dat ik zo vriendelijk ben, anders had ik je laten nablijven. Wat is je naam?’ Ik keek op, de leerkracht was een vrij jonge man, die duidelijk veel aandacht van meisjes gewend was, aan de hoeveelheid gel in zijn haar te zien. ‘Charlotte. Charlotte Vriends.’ Hij knikte en keek me aan alsof hij dacht; die naam onthoud ik, Charlotte Vriends! Als je nog één keertje over de schreef gaat, dan…  Ik keek staalhard terug.

Het was best gênant om te laat te komen, in een klas waarvan je de helft niet kende en iedereen je zo aankeek van kijk-die-sukkel-is-te-laat! Niet leuk. Nog erger wanneer je niet echt vrienden had in die klas. Om het hard te zeggen? Ik was nogal vriendloos. Dus ging ik gewoon zitten naast één of andere onbekende nerd. Volgens mij heette hij Jan, wat op zich al een stomme naam was. Hij was best groot en had blonde krullen, niet van die mooie, maar echt gewoon, ja, ik kan het niet goed uitleggen. Zijn neus was te groot, zijn ogen puilden uit zijn oogkassen en zijn tanden staken te ver naar voren. Naar het schijnt verbeterde hij elke zin die uit je mond kwam en zijn oren hadden opgevangen. Help.

Ik stond, in mijn eentje natuurlijk,  in de gang. Ik was net van plan mijn iPod te pakken en een liedje te luisteren, het klinkt misschien vreemd, maar ik luister enkel filmmuziek, totdat ik voetstappen hoorde. Nu denk je vast ja wauw, voetstappen. Je staat in een schóólgebouw, verdomme. Maar deze voetstappen kwamen overduidelijk mijn kant op. Mijn ogen zochten automatisch deze onbekende die mijn vertrouwde terrein zonder toestemming binnendrong. En ze vonden… Jules. Jules Bryans. Dé Jules. O jee. Hij werd geflankeerd door twee van de populaire jongens. Volgens mij heette hij Olivier, maar ik was niet helemaal zeker. En zelfs dat niet-zeker-weten wist ik alleen maar doordat Britt, Oliviers vriendinnetje, voortdurend over zijn prachtige zwarte haar bezig was. En deze jongen, of het nu Olivier was of niet, had zwart haar. Al vond ik dat prachtig er toch iets te veel aan.

De andere jongen was Noë. Daar was ik wel zeker van. Iedereen kende Noë. Hij was een soort van de lolbroek van de populairen, en hij deed wél vriendelijk. Ik mocht die gozer wel.

Jules Bryans keek me aan met een blik met verschillende emoties. Schaamte. Duh, ik had hem knock-out geslagen. Woede. Duh, ik had hem knock-out geslagen. Verdriet. Oké, die snapte ik niet. Lust. Die was het duidelijkst. Eh, wat? Jules, Jules Bryans, dé Jules, keek met lust in zijn ogen naar mij, Charlotte Vriends zonder vrienden? Onlogisch.

‘Hé schoonheid.’ Ik keek hem vreemd aan. Noemde hij me nu net schoonheid? Ik keek even rond me heen om te zien of hij niemand anders bedoelde. Die bitch van een Tanita of zo.

Hij legde zijn hand op mijn wang, en duwde, zodat ik wel naar hem moest kijken. En dat deed ik, niet echt op zijn vriendelijkst.

‘Tegen wie heb je het?’ vroeg ik zo onschuldig mogelijk. Wat niet zo goed lukte, ik hoorde zelf de verontwaardiging in mijn stem doorklinken door zijn onbeschoftheid. Die hand op mijn wang. Er ging een steek door mijn hart toen ik aan Marco dacht.

Hij bracht zij lippen dicht tegen mijn oor. Mijn hart klopte tien keer zo snel. ‘Tegen jou, natuurlijk.’

Ik zette mijn handen tegen zijn borstkas en duwde hem met al mijn kracht van me af. ‘Wil je dat ik je nog een keer knock-out slaag of zo?’ schreeuwde ik tegen hem. Hij keek me kwaad aan, en pinde mijn schouders met zijn handen tegen de muur. ‘Ik zou maar stil zijn, mooi meisje.’ En hij liet zijn hand over mijn zij glijden, waar hij een brandend spoor achterliet. ‘Klootzak.’ siste ik. Hij boog zich verover, alsof hij mijn nek wilde zoenen. Maar dan ging hij ineens weg. Ik keek op, dat had ik niet verwacht. ‘What the hell denk je dat je aan het doen bent, asshole?’Ik zag iemand staan die ik nooit had verwacht. Het was… Pippa. Ze had een erg gewaagde gothic-outfit aan, en haar zwarte krullen dansten om haar hoofd. Met haar felle groenblauwe ogen leek ze wel vuur te spuwen naar Jules, die haar met zowel verbazing als verwondering aankeek.

‘Kun je je dan niet indenken hoe dit voor haar voelt, na Marco?’ schreeuwde Pippa. Ik deed moeite om mijn tranen in bedwang te houden. Marco. Niemand wist wat er echt met hem gebeurd was. Behalve ik.

Pippa zette een stap dichterbij en gaf Jules Bryans een harde bitchclap in zijn gezicht. Ik hoorde Noë fluiten. Daarna kwam ze naar mij toe en legde ze een arm om mijn schouders, wat vast niet zo simpel was, want ze was echt een lilliputter. Ze leidde me zo naar buiten. En ik was haar daar zo onvoorstelbaar dankbaar voor.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Sorry voor het late updaten, mijn internet deed het (weeral) niet.

Ik heb nog iets anders op wattpad gezet, een schrijfwedstrijd.

Willen jullie meedoen? Ik heb nog niet echt veel deelnemers en ik verzeker jullie dat het leuk wordt :)

De boeken van de winnaar promoot ik in mijn eigen boeken.

Je kan je inschrijven via privé-chat

Thanx mensjes!

Wat vonden jullie eigenlijk van dit hoofdstuk??

Ik hou van Pippa :) :) XD (de foto)

Vote?

Comment?

xxx Bo