De Ijskoningin

5; Dit is niet OK

p.o.v. Charlotte

'Ik ben thuis!'

'Dag Charlotje!'

Hijgend sloeg ik de deur achter me dicht. Waar denk je wel niet dat je mee bezig bent, uilskuiken!' Iedereen op school had het over mij. Charlotte Vriends - het meisje zonder vrienden - raakt niet alleen deftig aan de praat met iemand, maar zegt iets brutaals tegen iemand op een plek waar iedereen het kan horen. Ik had de populaire meisjes al over me horen roddelen. Ze hadden schrik dat ik terug zou komen als de vriendin van Jules, een nieuwe queen bee, in plaats van die Tanita. Na maanden oortjes en capuchon leek ik zelfs een heel gesprek te hebben met een meisje in de school, en niet zomaar iemand, maar Pippa! Dé populaire badgirl! Dit was niet goed. Het was niet de bedoeling dat mensen me gingen kennen. Niet na... Niemand mocht weten hoe Marco gestorven was. Niemand mocht weten hoe mijn ouders waren. Niemand. Ik was er voor vijf maanden in geslaagd compleet onzichtbaar te zijn voor heel de school, ik was er honderd procent zeker van dat niemand enige aandacht aan me besteedde of zelfs maar van mijn bestaan afwist. En dan gebeurde er dit. Het was mijn fout, want ik had nooit de aandacht van iemand als Jules Bryans mogen trekken. Mijn fout.

Ik liep de trap op naar mijn slaapkamer. Ik liet me vallen in mijn bed, zonder me er zorgen over te maken dat mijn te nette moeder het net opgedekt leek te hebben. Ik keek naar boven.

In de tijd dat ik nog het gevoel had dat ik leefde, hield ik van kunst. Zelf bakte ik niets van tekenen of verven, maar ik kon er urenlang naar kijken. Toen had ik zolang bij mijn vader gezaagd totdat hij een professioneel schilder huurde die het plafond van mijn slaapkamer beschilderde, met sterren zoals in de "Sterrennacht" van Van Gogh, mijn lievelingsschilder. Vroeger werd ik altijd rustig door er naar te kijken, het hielp me concentreren op mijn doel. Maar nu voelde het leeg aan. Ik dacht aan Marco. Ik dacht aan hem net zoals ik de laatste vijf maanden elke dag deed. Het voelde alsof ik de dag dat hij was gestorven, ik mijn eigen leven ook had opgegeven. En nu leek mijn leven zichzelf terug te willen. Ik deed zuchtend mijn ogen dicht.

Wacht even.

Waarom had Jules dat gedaan?

Ik had hem verdomme knock-out geslagen. Ik was nog net verstandig genoeg om door te hebben dat het geen normale reactie is om een onpopulair meisje te proberen versieren als ze je knock-out heeft geslagen. Ik fronste toen ik er over nadacht, en toen trilde mijn gsm. Ik ging recht zitten.

-

Heeyy Char (mag ik je zo noemen?)

Hoe is het met je? Alles OK na vandaag? Als er iets is vergeet niet te bellen hé!

xxx Pippa

(zet mss sws mijn nummer in je gsm, kan altijd handig zijn)

-

Hey Pippa,

Alles ok.

Nogmaals bedankt.

Charlotte.

-

Ik wilde geen vrienden. Ik had er geen nood aan. Ik wilde me nog even blijven verstoppen voor de wereld, even onzichtbaar als daarvoor. Ik wilde de tijd kunnen terugspoelen, naar vijf maanden eerder, maar dat ging niet. Ze zeggen toch altijd dat je moet doen wat hij gewild had dat je deed? Dat doe ik nu precies. Ik weet zeker dat hij me zo had gewild zoals ik nu ben, helemaal alleen. Ik voelde tranen opkomen, stond recht, en begon op mijn boksbal te slaan. Dit had ik even nodig. Na een half uur was ik weer gekalmeerd, en terwijl ik het haar uit mijn gezicht veegde, zoemde mijn gsm weer. Ik besloot het te negeren, want waarschijnlijk was het Pippa en die zou wel stoppen met sturen als ik niet meer antwoordde.

-

Misschien is het eens tijd om terug de wereld in te komen? Ik kan je helpen. Ben er binnen vijf minuten.

xxx Pippa

-

Heyy mensjes

Bo is Back!!

Sorry dat het zo gigantisch lang duurde.
Ook sorry voor dit korte hoofdstukje.
Het volgende is langer.

Maar ik wil jullie allemaal bedanken. Toen ik een (heel erg lange) wp pauze nam, ongeveer een jaar geleden, had ik zo'n 150 reads.

Nu heb ik er 650.

Fugging 650.

Ik hou van jullie.

Xxx Bo