Birçok Şey

Korku...

En kötü şey ne sence ?
Bir canavar mı ?

Bir insan mı ?

Bir film mi ?

Bir duygu mu?

ya da... Bir palyaço mu?

Bana soracak olursan 'Bir palyaço ' derim. Nedenini sorma çünkü bende bilmiyorum . Bilmediğim bir çok şeyin arasına bir şey daha eklendi. Ne çok şey bilmiyoruz değil mi yabancı. Palyaço çocukların sevecegi eğlenceli , oyunlar oynayan şirin mi şirin yüzü boyalı insanlardır aslında. Ama benim için bu biraz farklı . Boyalı yüzünün ardındaki gerçek kişiliği tanımak istememden dolayıdır belki bu hislerim . Ona karşı hep bir nefretim vardır , hep icimde saklarım o nefreti ama onunla savaşamam . Kişiliğini bilmediğim birisiyle nasıl savasiriz ki. Kuşağını bilmediğim bir kişiyle nasıl savasirim . Kuşak... Kuşak dedim çünkü bize karate öğretmenimiz kusagin belimizde değil kafamızda olduğunu öğretti. Sen ıstersen siyah kuşak ol ama düşüncelerinde bir değişme olmadığı sürece kafan hâlâ beyaz kusaktadir . Düşünceler kuşak atladikca degisir tıpkı kuşağının renginin değişmesi gibi . Tıpkı renklerinin gittikce koyulaşması gibi . Düşüncelerimiz gittikçe olgunlaşır kuşak değiştikçe. Sen de olgunlaşırsın bir hurma gibi , beynin daha fazla şey düşünür . Ama içindeki çocuk hep oradadir. Ne kadar olgunlasirsan olgunlaş o çocuk hiçbir yere gitmez . Sabirla senin onu dışarı çıkarmanı bekler.

Işte benim o çocuk tarafım hep palyaçoyu gördüğüm zamanlarda ortaya çıkar. Savunmasız , küçük , sahipsiz , saf , temiz cocuklugumla. Ne kadar dövüş sanatlarını bilsen bile o an her şey aklından siliniyor . Refleksler devre dışı kalıyor ve beynim beni lunaparka doğru yolculuğa götürüyor . Zorla , çekiştirerek korkunç kalabalığa gidiyorum. Hâlâ küçücüğüm . Hâlâ savunmasız , sahipsizim...

Pekii ... Yabancı , sence ben neden korkuyorum hiç korkulmaması gereken şeyden?