Birçok Şey

Çaresizlik...

Çaresizlik ...

Ne acıdır bi tek kelimelik cümle . Ne çok insan yanar tutuşur bu cümle yüzünden . Elinden bir şey gelememektir bu . Öylece uzaktan izlemek . Sessiz bir hüzün dolar insanın içinde . Bu sessizlik bütün bedenini kaplar yavaş yavaş tıpkı bir kanser hücresi gibi...

Hele ki sevdiğin insana karşı çaresizsen daha da acılara bürünüyorsun . Tedavisi olmayan bir hastalık gibi ... Onun için yapabilecek hiçbir şey yokken sen çareler aramaya başlıyorsun , küçücük halinle ... Kimse sana söylemek istemiyor çarenin olmadığını hatta bu hastalığı bile senden gizliyorlar . Çünkü tedavisi için olmayan varını , yoğunu ortaya koyacağını çok iyi biliyorlar .

Ne çok anınız olmuştur o kişiyle . Anınız olmasa bile sen onu seversin sadece , sebepsizce . Ama kara günler hep yakın olmuştu her zaman karanlığın olması gibi. Yine kötü günler sarmıştı etrafınızı . Ve o kötü haber... Sizden gizlenen o kötü olay gerçekleştiginde sen habersizce , masumca gezerdin etrafta . Anlaman zor olmamıştır , zekisin çünkü . Tıpkı onunda zeki olması gibi . Senden yaşlarça büyük olmasına rağmen yinede bu hastaliga dayanabilmesi mucize gibi bir olaydı . Bu sırada sen ne çok çareler aradın ne çok badireler atlattı . Hem düşüncelerini hem de hareketlerini kontrol etmeye çalıştın . Basarilida oldun , herzaman ki gibi . Onun gibi , hep ayaktaydin ...

Tam kötü günler bitti derken yine tekrarlandı bu şanssız , sevdiğin , özlemini çektiğin kişinin hastalığı . Ne acı. Keder dolu günler yine başladı bizim için .

Tekrardan çare aramalıyız yabancı ... Bulana kadar , sonuna kadar . Elimiz kolumuz bağlı oturamayiz . Ne kadar küçük olursak olalım bizde ona yardımda bulunmaliyiz , onun iyi hissetmesini sağlamalıyız . O bizim büyüğümüz , bizim atamız . Bizi kuruyup kollayan kişi . Bizi bizden çok seven kişi ...

Caresiziz aslında . Elimizden hiçbir şey gelmiyor . Ve bu yüzden de kendimizden , cevremizden nefret etmeye başlıyoruz . Birsürü sorular oluşuyor aklımıza . Neden? Neden ben? Neden o? Ve sonumuz yaklaşıyor yavaş yavaş . Herkesten nefret ederek bir son yaşamak ne kadar küstahça . Ama kimse bizim ne yasadigimizi tahmin bile edemez değil mi yabancı . Bizim bu çaresizlik içinde süründüğümüzü kim bilir ki...