Karamsar [•Porgola•]

⁶

  Onun çıktığını düşünerek cama ilerliyorum, perdeyi hafifçe aralıyorum ve dışarıya bakıyorum. Onu görmek için her şeyimi verebilecek konumdayım.

  Fakat... Dışarıda gördüğüm kişi, Emre.

  Dur... Ne? Nasıl? Onun konuştuğu kişi, Emre miydi? Dahası...

  Dahası Ömer hala içeride.

  Kalp atışlarım hızlanmaya başlıyor, ardından kendi kendime gülüyorum. Tabii ki o içeride, burada olma sebebim bu. Bazen, unutkan oluyorum.

  Odadan çıkmak istiyorum, ama beni görürse vereceği tepki hoşuma gitmezse diye de korkuyorum. Ayrıca, az önce geçen konuşma... Konu tam olarak neydi? Hayır, hiçbir fikrim yok.

  Ne yapacağımı bilmiyorum, bu yüzden sadece olduğum yere çöküp oturuyorum. Sırtımı duvara yaslıyorum ve kafamı yukarıya kaldırıyorum, sessiz ve tamamen sade olan tavana bakıyorum.

  Ardında ne olduğunu bilmiyorum.

  Odanın kapısı bir anda zorlanıyor, kapı kolu hızla yukarı aşağı sarsılıyor. Hızla o tarafa bakıyorum, bu beklenmedik. Kapının diğer tarafından onun sesi geliyor.

  "Lan Mert, öldün mü amına koyayım?" Eliyle kapıyı üç defa sertçe yumrukluyor, "Kapı falan kitliyorsun bir de, triplere bak." Gülüyor. Keşke şuan yüzünü görüyor olsam, kahretsin. Ayağa kalkıyorum ve kapıya ilerliyorum.

  Kilidi açmak istiyorum, hem de çok. Ama hala yeterince cesur değilim.

  Aynı şeyleri tekrar yaşamaktan korkuyorum.

  Elimi kaldırıp yavaşça kapıya dokunuyorum, ardından alnımı yaslıyorum ve titrek bir nefes veriyorum. Kapının diğer tarafından kısa bir süre ses gelmiyor, sadece sessizlik. Ardından hafif bir mırıldanma kulağıma geliyor. "Seninle konuşamadığım için üzgünüm dostum, ama henüz hazır olduğumu sanmıyorum." Kapıda hafif bir basınç hissediyorum, kapıya yaslanıyor. "Tanrıya yemin ederim, hazır olduğumda konuşacağım ilk kişi sensin Mert."

  Gülmemek için kendimi tutuyorum.

  Gözlerim birkaç saniyeliğine sol taraftaki yatağa kayıyor. Keşke konuştuğun kişi de şuan seni duysa diye geçiriyorum içimden, ardından tekrar gözlerimi kapatıyorum.