Karamsar [•Porgola•]

⁷

  Diğer taraftan zayıf bir kayış sesi geliyor, ardından kapının altından odaya giren hafif ışık azalıyor. Neredeyse kayboluyor. Belli ki diğer taraftaki adam yere çökmüş.

  Konuşmaya devam ediyor. "Beni duyup duymadığını bile bilmiyorum ama konuşmak istiyorum. Onun burada olmasını istiyorum." Sesi aşağıdan geliyor, ben de yere çöküyorum. "Bu berbat bir istek belki ama ona ihtiyacım var, kahretsin." Sesi gittikçe kısılıyor. "Belki yine beni kendisinden soğutacak, belki ondan nefret edeceğim. Ama bir kez daha onu öpmek isterdim, ne yalan söyleyeyim."

  Gözlerim irileşiyor, o şuan... Benden bahsediyor?

  Hafif kıkırdaması kulağıma geliyor, huzur verici. "Bazen beni çok korkutuyor, ama ben onu seviyorum."

  Kalp atışlarım tekrar hızlanıyor, bir hevesle ayağa kalkıyorum. Kapıyı açıp ona sürpriz yapacağım. Tam elim kilide giderken onun sesini tekrar duyuyorum. "Bir de, bir ara duşa gir. İçerisi berbat kokuyor, koku koridora kadar gelmiş."

  Duraksıyorum, şuan olmaz. Bu şekilde olmaz. Beni bu durumdayken görürse fazla korkar, eskisinden de beter olur her şey.

  Öncelikle, halletmem gereken şeyler var.

    ...

  Hızlı nefesler alıp veriyorum, düşündüğümden kolay olması beni mutlu ediyor. Zayıf olmamam, işe yarıyor. Kendime kıyasla ağır birini taşıyabiliyorum, bu iyi.

  Ellerime bakıyorum. Kan. Yüzüm buruşuyor. "Hayır," Diye mırıldanıyorum, "O seni bu şekilde kabul etmez."

  Adımlarımı ebeveyn banyosuna çeviriyorum, aynadaki yansımama olabildiğince bakmamaya çalışarak musluğu açıyorum. Suyun sesi kulağıma geliyor, çok şiddetli.

  Biraz kısıyorum.

  Ardından ellerimi olabildiğince fazla sabunla yıkıyorum, kan kokusu gidene kadar.

  Ellerimi kaldırıp burnuma götürüyorum. Aldığım tek koku hafif köpük kokusu oluyor, huzurla gülümsüyorum. Harika. İçimden geçiriyorum. O ellerimi temizlediğimde mutlu olurdu.

  Gözlerim tekrar kapanıyor, uyku olmadığının farkındayım. Bu büyük ihtimal, ufak bir anı.