¹¿

480 18 10
                                    

  Saate bakıyorum.

  01.23

  Oda tamamen boş, sessiz, soğuk ve karanlık. Tıpkı eskiden onun olduğu gibi.

  Gözlerim doluyor,

  "Burada olabilirdin." Diyorum, ama ben bile duyamıyorum. Yere bakıyorum; spiralli, koyu kahverengi eski not defteri gözüme çarpıyor.

  O defter, şuan içimde bulundurduğum duygulardan katbekat fazlasını barındırıyor. Ellerim titriyor, ama yine de uzanıyorum deftere doğru. Canımı yakacak, farkındayım. Ama iyi geleceğini umuyorum, sadece birkaç saniye mutlu olabilmek adına defteri zayıf bir biçimde kavrıyorum.

  Defteri açarken kalp atışlarım hızlanıyor, nefes alışımı kontrol edemiyorum. Kapağı açarken dudaklarımı birbirine bastırıyorum.

  Gözlerimdeki yaşlara rağmen sayfaya odaklanmaya çalışıyorum, fazlasıyla bulanık. Fakat görebiliyorum, bu defteri zaten iki defa okudum. Onun çizdiği şeyler önümde duruyor, bana bıraktığı şeylerlerden biri.

  Beni çizmiş, fazla profesyonel değil ama emek dolu. Estetik bir yazı fontuyla Gerçeği kadar güzel olamazdı zaten yazıyor yanında.

  Gülümsüyorum, gözlerim istemeden kısıtlıyor ve gözyaşlarımın yanaklarımdan süzülmesine sebep oluyor.

  "Sana ihtiyacım var." Fısıldıyorum. Gerçekten, burada olabilirdin. Gözlerim soğuk zemine kayıyor, "Ama neden burada olmak istersin ki?" kendi kendime gülümsemeye devam ediyorum.

  ...

  Telefonum titriyor. Ekranın zayıf ışığı odayı aydınlatmaya çalışıyor, ama yeterince güçlü değil. Ne yaparsa yapsın asla yeterince güçlü olamayacak.

  Telefonu elime alıp ekrana kısık gözlerle bakıyorum,

...

"Hürkan,"

"Lütfen mesajlarıma cevap ver, artık komik bile değil,"

"Herkes endişelenmeye başladı, neredesin?"

"En azından aramalarıma geri dön,"

"..."

"Tanrı aşkına iyi olduğundan emin olmama izin ver."

...

  Kaan, endişelenmiş olmalı. Kim bilir neler düşünüyor?

  Önümde duran j̺̺̭͖̘̬̃̓ͨi̧̻̻͉̜͑ͪ̾͟l͖͖̰̝ͭ̀͘ḛ̡̰̳͓̥ͬ͋ͪͧt͖͖̠̬͛ḛ̡̰̳͓̥ͬ͋ͪͧ bakıyorum, gözlerim irileşiyor. Kafam fazlasıyla karışmış durumda. Ne olabilir ki, en fazla ne olur? Kim üzülecek ki..? Kimse.

  Ellerim titriyor. Yine de uzanıyorum.

Karamsar [•Porgola•]Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin