" นี่เธอ ไปกินข้าวกัน ฉันหิวเเล้ว " โรบอทก้มหน้าลงมาสะกิดไหล่ชาช่าเบาๆ เธอจึงหันมาดู แต่ว่า.....แก้มนุ่มๆของเธอไปโดนจมูกโรบอทเข้าอย่างจัง
" เธอนี่หอมดีเหมือนกันนะ " เขายิ้ม
" ไอ้โรคจิต ไหนบอกหิวข้าว ก็ไปกินสิ " เธอดุ แต่ว่าใบหน้าเธอนี่สิ ไม่บอกก็รู้ว่ามันกำลังแดงเพราะความเขิน
" งั้นไปกัน " เขาหยิบหนังสือในมือเธอมาวางไว้เเล้วลากเธอมาโรงอาหาร ' นายนี่ซาดิสชะมัด ' ชาช่าคิดในใจ
" กรี๊ดดดด วันนี้โรบอทมาโรงอาหารหรอ "
" ยัยนั่นเป็นใครอ่ะ "
" เด็กใหม่ของเค้าแน่เลย "
" ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมมากับโร "
เสียงซุบซิบดังขึ้นเมื่อโรบอทและชาช่าปรากฏตัวที่โรงอาหาร แต่โรบอทไม่สนใจ เขาเปลี่ยนจากลากเธอเป็นจูงมือ แล้วเดินมาเพื่อจะไปซื้ออาหาร ระหว่างที่เขาเเละเธอเดินไปนั้น กลุ่มคนที่รอซื้ออาหารก็แหวกเป็นทางให้ทั้งสองคนเดินไปอย่างสะดวก
" เธอจะกินอะไร " ชายหนุ่มถาม
" อะไรก็ได้ "
" เอาอะไรก็ได้มา 2 ที่ " เขาสั่งเเม่ค้าที่ขายอาหาร
•••••••••••••••••••
Chacha talk
" กรี๊ดดดด ยัยนี่เป็นใครคะ. ทำไมโรต้องจับมือมันด้วย อาพีชไม่ยอมๆ " จู่ๆ ก็มียัยฟาร์มโคนมมาแกะมือฉันกับนายหื่นโรออกจากกัน แล้วเอาตัวเองมาเกาะแขนเขาแทน มิหนำซ้ำยังดันหน้าอกมาชิดแขนนายโรด้วย
รู้หรอกย่ะว่าหล่อนน่ะอุดมไปด้วยนมนมนม ( ไม่ใช่เนื้อนมไข่ ) ชั้นก็มีเหมือนกัน ถึงจะน้อยก็เถอะ ชั้นก้มลงมองของตัวเอง แล้วมองหน้าตานายโร เค้ายิ้มอย่างกับรู้ว่าฉันคิดอะไร แต่เมื่อหันกลับไปดูยัยอสรพิษ ไม่ใช่สิ ยัยอาพีชนั่นเขากลับทำหน้านิ่ง
" เลิกยุ่งกับฉัน " เขาพูดเสียงเรียบ
" ใช่ เลิกยุ่งกับโรของชั้นซะ " ยัยฟาร์มโคนมนั่นพูดตอกย้ำ เธอคงไม่รู้ตัวว่านายโรหมายถึงตัวเอง ยัยสมองมีน้อยเอ๊ย
" ฉันหมายถึงเธอ อาพีช " นายหื่นนั่นสวน ฉันว่ายัยนั่นต้องเหวี่ยงแน่ๆแล้วก็เป็นอย่างที่ฉันคิด
"กรี๊ดดดด แก แกแย่งโรไปจากชั้น " แล้วฝ่ามือของเธอก็ฟาดมาที่หน้าฉันจนหน้าสะบัด ฉันปรี๊ดแตกทันที
" ยัยฟาร์มโคนม เธอรู้มั้ย ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครตบหน้าชั้น นิสัยแบบนี้สินะที่ทำให้นายโรทิ้งเธอไป
ชั้นคิดว่าถ้าเธอเอาไอ้ภูเขาไฟที่ใหญ่เกินตัวเธอไปสร้างเซลล์พัฒนาสมอง เธอคงจะคิดอะไรเองเป็นโดยไม่ต้องให้ชั้นมาบอก " นั่นไง นางมารร้ายในตัวชั้นเริ่มออกอาละวาดแล้ว ฉันไม่ได้เจ็บหน้าที่โดนตบหรอกนะเพราะตอนฝึกคาราเต้โดชั้นเจ็บมากกว่านี่อีก แต่ความเจ็บใจบวกกับการโดนตบครั้งเเรกมันทำให้ฉันต้องอาละวาดอย่างที่เห็น
ยัยนั่นถึงกับชอค เเหงล่ะ เธอกำลังเดินออกไปเพราะความอับอายที่โดนชั้นด่า แต่ชั้นไม่ยอมให้เธอทำร้ายฉันฝ่ายเดียวแน่
"เพี๊ยะๆๆๆๆ" ฉันกระชากแขนยัยฟาร์มโคนมแล้วตบหน้าเธอประมาณ 5 ครั้งได้
" ฉันลืมบอกเธอไปว่าคนที่ทำฉันเจ็บมันต้องเจ็บกว่าหลายเท่า " ฉันยิ้มอย่างสะใจ ยายนั่นทำท่าจะกรี๊ด แต่เมื่อเจอสายตาพิฆาตของฉันเข้าไปเธอก็ยอมเดินจากไปอย่างสงบ เฮ้อ!! ตกเป็นเป้าสายตาอีกแล้วสิชั้น มาวันเเรกก็สร้างวีรกรรมไว้ซะแล้ว
ESTÁS LEYENDO
สะกิดหัวใจ นายหุ่นยนต์
Novela Juvenil" นี่ พวกนาย ให้เกียรติสถาบันกันหน่อยสิ นี่โรงเรียนนะไม่ใช่บ้านตัวเอง ที่จะได้ทำอะไรก็ได้ " " ยัยฟาร์มโคนม เธอรู้มั้ย ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครตบหน้าชั้น นิสัยแบบนี้สินะที่ทำให้นายโรทิ้งเธอไป ชั้นคิดว่าถ้าเธอเอาไอ้ภูเขาไฟที่ใหญ่เกินตัวเธอไปสร้างเซลล์พั...
