" พ่อ ผมมารับเงินเดือน " โรบอทเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร ปกติเขาไม่ค่อยกลับบ้าน โดยจะมาแค่เดือนละ 3-4 ครั้งเท่านั้น เพราะเขาอยู่คอนโดกับไนออล
" ถ้าเงินไม่หมดแกคงไม่มาหาพ่อใช่ไหม อยู่กินข้าวกับพ่อก่อนสิ " ท่านวิโรจน์หัวหน้าแก๊งค์มาเฟียที่มีอิทธิพลบอกกับลูกชาย
" ไม่กิน ผมกำลังจะเข้าผับ พ่อเอาเงินมาได้เเล้ว " โรบอทพูดหน้าตาเฉย ( รีดไถพ่อตัวเองนี่หว่า ) ด้านนายวิโรจน์ผู้เป็นพ่อมีสีหน้าเสียใจนิดๆ ที่ผ่านมาตนเองคงจะตามใจลูกมากเกินไป ทำให้ลูกชายแข็งข้อกับเขาแบบนี้ ทั้งๆที่เขาเป็นมาเฟีย จัดการคนมามากมายนับไม่ถ้วน แต่กลับจัดการลูกชายเพียงคนเดียวไม่ได้ ถึงต้องโทรปรึกษาเพื่อน และเพื่อนของเขาก็เต็มใจช่วยเหลือเต็มที่ถึงขนาดยอมส่งลูกสาวมาช่วย
" อาหารมาแล้วค่ะคุณลุง ชาช่าตั้งใจทำเป็นพิเศษ หวังว่าคงจะถูกปากคุณลุงนะคะ " ชาช่าเดินออกมาจากห้องครัวที่อยู่ติดกันพร้อมกับถาดอาหารในมือ
•••••••••••••••••
Robort talk
" ผมขอกินข้าวด้วยคนนะครับพ่อ มานี่ยัยตัวเล็ก ฉันช่วยถือ " ผมเดินมาแย่งถาดอาหารในมือยัยตัวเล็กมาถือ
" นะ..นาย นายโรบอท " ยัยตัวเล็กของผมมีท่าทีตกใจเล็กน้อย ( เล็กตรงไหน ตกใจมากต่างหากล่ะ )
" รู้จักกันด้วยหรอ " พ่อถามขึ้น
" รู้เเค่ว่าเธอชื่อชาช่า เป็นเพื่อนร่วมห้องเรียน แค่นั้นครับ " ผมอธิบาย ปกติผมไม่ใช่คนที่พูดครับ( ถนัดแต่ กู มึง เ-ี้ย -ัส อะไรประมาณนี้ ) แต่ที่พูดไปเพราะอยากให้ยัยตัวเล็กเห็นว่าผมมีมารยาท ( อยู่บ้าง )
" หนูชาช่า จะมาอยู่กับเราหนึ่งปี หวังว่าแกคงไม่ขัดข้องนะ " พ่อหันมาทางผม จะขัดข้องได้ยังไงล่ะครับ ผมนี่ดีใจจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
" คิดซะว่าเป็นครอบครัวเดียวกันก็แล้วกัน " พ่อพูดโดยไม่รอคำตอบจากผม
' ครอบครัวเดียวกัน ' ผมไม่รู้สึกรู้สมอะไรกับคำๆนี้นับตั้งเเต่ที่แม่ตายจากไป บางทีผมรู้สึกเกลียดซะด้วยซ้ำเพราะมันดูไร้สาระ แต่วันนี้ แทนที่ผมจะรู้สึกเกลียด ผมกลับรู้สึกว่ามันดูอบอุ่นแฮะ แต่แล้วผมก็สลัดความคิดนั่นออกไปเพราะท้องอันมีซิคแพ็คของผม ( ช่างกล้าคิด ) มันเริ่มส่งสัญญาณบอกว่าหิวเเล้ว ผมหันมาสนใจอาหารตรงหน้า
เฮ้ออ ผมนี่ไม่อยากหยุดกินเลย ก็อาหารที่ยัยตัวเล็กมันอร่อยนี่นา แต่ผมคงจะต้องไปหาไอ้ไนออลแล้วล่ะ ผมเลทมา2ชั่วโมงแล้ว
" ผมไปก่อนนะครับพ่อ เดี๋ยวผมกลับมา " พูดเสร็จผมก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
End Robort talk
•••••••••••••••••••••
" ไอ้เ-ี้ย ทำไมมึงเพิ่งจะมา กูรอมึงสองชั่วโมงเเล้วนะ -ัส " ไนออลเริ่มจะพ่นคำไม่พึงประสงค์ออกมา แต่ว่าไปแล้ว คำพูดลักษณะนี้ถือว่ายังเป็นคำพูดชิลล์ๆ ของคนบางกลุ่ม อย่างน้อยก็กลุ่มของโรบอทนี่แหละ
"วันนี้กูจะกลับไปนอนบ้านนะโว้ย " โรบอทไม่ตอบคำถาม แต่กลับพูดประโยคนี้ขึ้น ทำให้อีกฝ่ายตกใจเลเวลสาม
" มึงพูดจริงป่ะเนี่ย แล้ววันนี้มึงจะหิ้วผู้หญิงกลับมั้ย " ไนออลถามหน้านิ่ง ( นายจะเย็นชาไปไหนเนี่ย ไอ้มนุษย์น้ำเเข็ง )
" ไม่ว่ะ "
" มึงไม่สบายป่ะ ไอ้โร " คราวนี้ไนออลเริ่มหน้าไม่นิ่งเเล้ว ปกติโรบอทมาผับทีไรก็ต้องพาสาวสวย ( หมวย เอ็กซ์ ตัวเล็ก ดัดฟัน อันนี้ไรเตอร์แถมให้ ) กลับไปห้องที่คอนโดด้วยทุกครั้ง แล้วก็ลำบากเขาที่ต้องไปหาที่นอนใหม่ ทั้งๆที่เป็นห้องเขาแท้ๆ
" เฮ้ยมึง ขอบใจมาก "
" มึงขอบใจกูเรื่องอะไรวะ " โรบอทไม่ตอบ แต่กลับเดินไปซุบซิบกับบาร์เทนเดอร์ ซักพักก็กลับออกมาพร้อมกับยาซึ่งมันก็น่าจะเป็นยาแก้ไข้มา 3-4 เม็ด
" โร มึงจะเอามาทำไมวะ "
" ก็กินนะสิ ถามได้ "
" มึงไม่ได้ป่วยจะกินหาเ-ี้ยอะไรวะ เดี๋ยวก็ป่วยจริงหรอกมึง "
นั่นแหละ ที่กูต้องการ " โรบอทยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่เพื่อนสนิทกำลังมองด้วยสายตาหวั่นๆ ' ไอ้นี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ '
::::::::::::::::::::::::::::::::
อัพแล้วนะ ( อาจจะสั้นไปหน่อย ) เมื่อวานไรเตอร์ดูซีรีย์เกาหลีเลยปั่นนิยายไม่ทัน
I'm so sorry...
เพื่อเป็นการไถ่โทษ ไรเตอร์จะบอกให้ก็ได้ว่าตอนต่อไปมีอะไรอยู่ในกอไผ่ ( ห้ามตอบว่ายอพระกลิ่นนะจ๊ะ รีดเดอร์ ) จะพยายามอัพเร็วๆละกันนะ
......รักรีดเดอร์ทุกคนเบย.......
VOUS LISEZ
สะกิดหัวใจ นายหุ่นยนต์
Roman pour Adolescents" นี่ พวกนาย ให้เกียรติสถาบันกันหน่อยสิ นี่โรงเรียนนะไม่ใช่บ้านตัวเอง ที่จะได้ทำอะไรก็ได้ " " ยัยฟาร์มโคนม เธอรู้มั้ย ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครตบหน้าชั้น นิสัยแบบนี้สินะที่ทำให้นายโรทิ้งเธอไป ชั้นคิดว่าถ้าเธอเอาไอ้ภูเขาไฟที่ใหญ่เกินตัวเธอไปสร้างเซลล์พั...
