Chanlix -Concert

6~(Don't)Give up

Tam tamına bir hafta olmuştu eski günlere dönmüştük fakat bu sefer anılarla gerçekten bu kadar canımın acıyacağını düşünmezdim keşke ulaşabileceğimiz hayallerimizi yaşam amacımız haline getirmeseydik çünkü o hayale ulaşınca yaşam amacımız kalmayacaktı ben bu hataya düşmüştüm ama asla vazgeçmeyecektim çünkü Gerçek aşıklar asla sevmekten vazgeçmezdi ama birazcık ara verebilirlerdi değil mi?öyle olmalıydı çünkü kendime önem veriyordum
Sabah mükemmel kuş sesi alarmımla uyandım hemen aşağıya inip kendime çok güzel bi kahvaltı hazırladım son olarak sütümü koyduğumda seungmin ve Jeongini uyandırabilirdim onları uyandırdım ve yukarı çıktım dolabımı açıp baktım
Aslında bugün okulda kaplan yeni yılını kutlayacaktık (kutlayıp kutlamadıklarını bilmiyorum) ve üniformamızı giymek zorunda değildik ve bu benim için okulda femboy olabilirim demekti ve bu bu mükemmeldi... Hemen üzerime en sevdiğim kombinimi yaptım ve

Buna gerçekten bayılıyordum giyindim ve kimseye görünmeden aşağıya indim Mutluluğum tüm dünyayı mutlu edecekmiş gibi gülümseyerek dışarı çıktım ve kapalı olan havayı gördüm güne biraz kötü başlasam da bugün mutlu olmalıydım değil mi elimdeki dün yaptığım kurabiyenin son parçasını da ağzıma atıp yağmurluğumu üzerime geçirdim

(Kulaksızını düşünebilirsinizz)

Okul otobüsünü beklemeye başladım maskem takılı olduğu için dışardan kız gibi göründüğümü biliyordum ama bana bakan insanları yine de umursamıyordum

Chris'ten:
Gerçekten onu 1 haftadır düşünüyordum nasıl bu kadar tatlı olabilirdi hâlâ hislerine hakim olabildiğim için kendimle gurur duyuyordum
Sabah alarmın o mükemmel iğrenç sesiyle uyandım kendimi hapishanede gibi hissediyordum aşağı inip baktığımda tüm evi bok götürüyordu dün onların yine içtiğini görmüştüm en yakın sürede başka bir eve taşınmayı aklıma not ettim
Karnımı kaşıyarak dolaba baktım ve kalan pizza dilimiyle kolayı çıkardım ve ısıtıp yedim bu güne güzel başlamak demekti yukarıda uyuyanların üzerlerine zıplayarak onları uyandırmıştım yediğim küfürleri duymadan üzerime siyah tişört bere ve siyah pantolonumu giyip evden çıkmıştım havanın kapalı olması beni huzurlu yapıyordu ve otobüsü tercih edip durağa kulaklıklarım eşliğinde yürüdüm bu gün huzurlu geçecekti

Kafasının üstünden geçen uçaklar ve toplarla birlikte kitap okumaya çalışıyordu "HAY SİKİCEM HA" diye jisung ve Changbine bağırdı dersleri ilk defa boş geçmişti sanırım bi sonraki ders kutlama olacağı için bir kereliğine izim vermişlerdi bu kalabalığa daha fazla dayanamayıp okulun arkasına girmişti orada duvarın başında oturup nerden bulduğunu bilmediği papatyayı koparan ve müziğe eşlik eden mini etekli bir Felix bulmayı düşünmüyordu o anın büyüsüne kapılmıştı ve sanırım zaman Chan için durmuştu ta ki Felixin arkasında iki aptalı görene kadar eteğiyle ona mükemmel yakışan tüm zerresine sahip olmak isteyeceğim bi türden güzel eteği giymesiyle dalga geçiyorlardı dayanamayıp yanına gittim benim geldiğimi fark etmeden sadece ağzına ne geliyorsa söylüyordu
Erkekler siktir diye fısıldadığında kendinden emin bi duruş sergilemişti onlar gittiğinde birden yere çökmüştü ne olduğunu anlayamadan ağlamaya başladı bu sefer olmazdı onun üzülmesine izin vermiyecektim hemen karşısına geçip ona sarıldım

Felixten
Sinirimi bozuyordu tüm o olanlar kendimi gerçekten koca dünyada yanlız hissediyordum arkadaşlarım vardı ama yanlız olmak ve hissetmek benim için farklı şeylerdi. O sıra aslında yanlız olmadığımı fark ettim sarılıyordu orada öylece durmuş bana sarılıyordu kendimi yere birden bıraktığım için kanayan dizlerimi umursamadan sarıldım ona sanki hiç bırakmayacakmışım gibi zamanın durmasını hiç bu kadar istememiştim hıçkırıklara tekrar ağlamaya başladım kafasını geriye çektiğinde o gün geldi aklıma sarhoş olup beni öptüğü gün içim tekrar ümitsizlikle doldu sadece sarhoştu ve bu gram bir şey ifade etmiyordu onun için ve o an içimden tanrıya yalvardım beni öpmesi için tek ihtiyacım olan buymuş gibi gelmişti öpmedi sadece baktı her yerime kaşıma gözüme dudaklarıma hatta ne kadar kapatmış olsam da belli olan çillerime sadece gözlerine bakıyordum onun kaybolmak istiyordum gözlerinde ikimiz de hiçbir şey söylemedik sadece elimden tutup beni kaldırdı yürümeye çalışıyordum ama olmuyordu kendimi o kadar sert bırakmıştım ki yere Chan sadece kolumdan tutuyordu garip bir şekilde hiç konuşmuyorduk sadece birbirimizin gözlerine bakıyorduk Chan daha fazla dayanamayıp beni kucağına aldı ve sessizliği bozan ben oldum
-Hey hey bıraksana ihtiyacım yok buna
-Sakin ol prenses bu halinle gram yürüyemezsin baksana çok kötü olmuş
Başımı sallamakla yetindim daha demin prenses mi demişti bana o bu adam sınırlarını zorluyordu
Beni revire kadar götürdü zil hâlâ çalmamıştı ve bu güzeldi onun benimle görünmek istemeyeceğini biliyordum bu yüzden rahatlamış bir şekilde sedyeye uzandım bir yandan eteğimi düzeltmeye çalışıyordum ve evet olmuştu o sıra Chana baktığımda gözleri bacaklarımdaydı o an kızardığımı hissetmiştim neyseki personel bacağıma doğru yaklaştığında Chan ne yaptığının farkına varıp kafasını sallayarak yana çevirmişti bu hâli kıkırdamama sebep oldu taaki personel elindeki pamuğu tenime sürtene kadar çok fazla sızlamıştı gözlerim dolduğunda ağlamamak için dudağımı sıktım o an Chan yanıma gelip elimi tutmuştu neden yan yana geldiğimizde hep sessiz oluyordu ortam sanki hayatımın tüm huzuru bu sessizlikte gizlenmiş gibi işlem bittiğinde kendimi o kadar sıkmıştımmki birazcık gözlerimi kapatma isteği doldu ağlarken de zaten çok yorulmuştum birazcık kestirsem sorun olmazdı bence hâlâ Chanın elini tuttuğunu fark ettim o ise yüzünde garip bir sırıtışla beni izliyordu neden hep beni izliyordu bu çocuk yüzümü mü ezberliyordu,sanki tüm derdi beni utandırmak gibi hemen elimi çektim ve üzerime ileride duran örtüyü çektim yorgunluktan yanan gözlerimi kapattım ve son hatırladığım şeyler"iyi geceler güzellik" ve elime konan bir öpücüktü