Bu Sefer Ben Kazanacağım

Sizce Bu Oyunu Kim Kazanacak?

Cem Adrian/
Duydum Ki Unutmuşsun

                                    *

İnsan denen varlık neydi? Et ve kemikten oluşan varlık nasıl bu kadar canımızı yakabilir,
Hıçkırıklar arasında boğulmamızı sağlar.
Neydi bu varlığın bizden istediği şey
Değer miydi bir fırtınaya daha
Belki de her ağlayış bir fırtınaya bedel olsaydı kimse üzmezdi birbirini

Şimdi

"Biliyor musun anne senden sonra kimse senin kadar sevmedi beni "

"Canım yanıyor" dedim.
titrek sesimle

Elimle mezarını okşadım.,

son halin aklımından gitmiyor anne, oysa senin gülümseyen halini hatırlamak isterdim. En sevdiğin elbise ile tebessüm etmeni isterdim, dertsiz tasasız bir şekilde, oysa ben seni o elbise ile kanlar içinde rengi solmuş, elleri buz tutmuş bir şekilde veda ettim.

"Nefes almak hiç bu kadar zor olmamıştı"
Elimde ki battaniyeyi üstüne örttüm.
"Üşüme olur mu?"

"Sanki sen gittikten sonra evin  çatısı duvarlar gitti geriye sizden arta kalan bir enkaz kaldı, duvarsız çatısız yaşanmaz ki anne"
Elimle ağzımı kapattım.
Ağlama sesim duymasın diye
Yere çöktüm.
"Biliyor musun anne bir daha kimse saçımı çekemiyecek"
Elimle bir tutam kalan saçımı okşadım.
"Senin okşadığın saça kimse zarar veremiyecek artık"

gözlerim sıra sıra mezarlıkların üzerinden geçti
Gelip gidiyoruz bu dünyada diye geçirdim içimden

Sonra gözüm bir adama takıldı Karanlıktan dolayı yüzünü göremiyordum. Adam bana bakıp bakıp duruyordu.

Adam bana doğru bir adım attı.
Bir adım daha
Bir adım daha
"Baba"
bu kelimeden hayatım boyunca nefret ettim.

belkide ben o kelimeye çok anlam yüklemiştim, baba dedim babalar anlar diye çocuğunu baba dedim babalar kızlarının kahramanıdır diye baba dedim sanki ben diyince anlayacakta beni biraz olsun sevecek zannettim hep...
Tam karşımda durdu.
Tam gözlerimin içine baktı.
Yaşıyorum dercesine
Oysa ki en yaşamaması gereken oydu.
"Yardım..." Eliyle ağzımı kapattı.

"Oyun yeni başlıyor Gizem" dedi
Oyun bitti baba ben bittim oyun nasıl olsun ki

boğazým düğümlendi eski hatıralarım birbir gözümünün önünde canlandı aynýı şeyleri bir defa daha yaşamayacağım dermişim gibi kafamı bi o tarafa bi bu tarafa sallıyordum.

babam yakamdan tutup yere fırlattı beni,

Saçımdan tutamadı bak anne,

yağmur ve ağzındaki kan birbirine karıştı. Tekmeledi.
"Ne oldu beni görendüğüne üzülüyorsun bakıyorum"

Sevinmem lazım değil mi insan babasını gördüğüne neden üzülsün ki

Bir tokat daha attı. Her yerim sızlıyordu.
Ağlamam yağmurla beraber duyulmadı.
İçim yanıyordu.
"Beni bir daha görmeyecek misin zannettin, daha bunlar hiçbir şey, senin yüzünden bunlar yaþand sen doðmadan önce biz gayet iyi anlaþýyorduk duygulya"

beni benden başka kimse kurtarmayacaktı. boğazým yırtılana kadar çığlık attım. benim çığlıklarımla beraber başıma insanlar toplanmıştı. Bazıları bana acıyarak bakıyordu bazıları babama laf söylüyordu. yerde ağzımdan kanlar akar bir halde iken babam bana bakıp beni getirdi hali görüp beğenmiş bir biçimde sırıtıyordu.

Babamı alıp mezarlıktan çıkarıyorlardı ki ben zar zor ayağı kalktım. Ve yanımda ki kadından destek aldım.
"Semih"
zar zor çıkan sesimle avazım çıktığı kadar bağırdım. Boğazımın yırtıldığını şimdiden hissediyorum.

"Bu oyun bu sefer böyle bitmiyecek, bu sefer ben kazanacağım"

Hayatımda ki tüm umudum ile söyledim bu cümleyi
dimdik durmaya çalıştım, ağrılarılarıma rağmen durdum durdum . Sonunda onu mezarlıktan çıkardılar , kahkaha ata ata gidiyordu , ilk defa kendime bu kadar güvenmiştim .Ve ben daha fazla dayanamadım

gözlerimin karardığını hisettim.