HUSBAND FOR REAL (BOOK 3 RS)

CHAPTER THREE

CHAPTER 3

IT’S been a week simula nang ilipat sa Maynila ang anak niya at ilang araw na lang ay isasagawa na ang operasyon nito.  Meliz is happy beyond anything, except, for the arrangement between her and Jden. Hindi pa sila nakakapag-usap kung ano nga ba ang mangyayari pagkatapos ng operasyon ng anak niya.

Minsan nagtataka na siya dahil ni minsan hindi man lang siya kinokompronta ng asawa patungkol sa kung sino ang ama ni Jae.

Marahil ay hindi nito alintana kung anuman ang nakaraan niya dahil wala naman talaga itong pakialam sa kanyakaniya, pero bakit ganoon? Pakiramdam niya napakabigat ng loob niya sa tuwing naiisip niya na maghihiwalay din sila pagkatapos ng operasyon.

She sighed deeply while shaking her head, para bang sa pamamagitan noon ay gagaan ang kanyakaniyang kalooban.

Lingid sa kaalaman naman ni Meliz ay pinagmamasdan siya ni Jden na nasa isang sulok ng canteen ng hospital.

He saw her going in at nag-order lang ng kape na hindi naman nito ininom dahil abala ito sa kakaisip sa kung ano man ang gumugulo sa isipan nito. As usual, she's not aware na nandoon din siya. Ni hindi nga ito lumingon sa paligid basta na lang ito umupo sa nakitang bakanteng table.

It's been a week of hell. Well, he just can't think of anything whenever he saw Meliz. The simple chit makes him more aware of his lecherous thought. He's bewitched, indeed, by the lady who claim to be his wife. And yet, he can't practice his husbandly right.

He close his eyes, as if remembering their last encounter.

"Iho, mabuti pa dalhin mo na ang gamit ng asawa mo sa kuwarto mo. Meliz, magpahinga ka na muna," sabi ni Mrs. Phillip bago ito umalis at nag-utos sa katulong na linisin ang isang kwarto para sa apo, sakaling matapos na ang operasyon nito.

Naiwang nakatayo siya sa di kalayuan kay Jden na lihim namang napapamura.

"Well, madam wife, I think I've no choice of course, except that I want to throttle your pretty neck," napapitlag siya nang marinig ang boses ng asawa na hindi man lang pinigil ang galit sa kanyakaniya. Wala siya nagawa kundi ang sumunod sa silid nito.

Namamanghang pinaikutan niya ng tingin silid nito. Nobody will mistaken that this is a room of a man. The wall is the color of a deep blue sea with a little shade of white for the skirting, it's really neat and clean. On the right side there she saw a mini library where you can see variety of books, on top of the shelves, she saw different medals and trophies. Hindi niya maiwasang mapakunot ng noo nang makita ang nag-iisang frame malapit sa pinakamalaking trophy. It's a group, five boys wearing a smile on their lips that can won ladies’ heart.

"Do you remember anyone in that frame?" Awtomatikong napalingon siya sa asawa na nasa likuran na pala niya at tinitingnan din ang litrato nilang magkakaibigan.

Kuha iyon sa Iloilo, six years ago. They won most of the games, sa training na sinalihan nilang lima, at sa isiping iyon ay muling nagbalik ang inis niya para kay Meliz.

"No, I never met them," sagot ni Meliz. "Why, should I know them?"

"They are my bestfriend at magkakasama kami sa Iloilo. It means they know whether I marry you or not." Pagkasabi noon ay tumalikod na ito at lumabas ng silid. Nagtataka man ay hindi na lang niya iyon binigyan pansin. Sa halip ay kumuha ng sariling gamit at nagtuloy sa banyo para makaligo.

Halos isang oras na siya sa banyo ng kwarto nila habang nagtatalo ang isipan kung ano ang gagawin para maiwasan ang binata. Napag-alaman niya kasi kanina na bumalik na ito nang tawagin siya na sinagot naman niya kaya natahimik din ito agad.