Against A Cruel World (Book 1)

17

tw:bullying

Chapter 17

Time flies by so fast,hindi ko nga inasahan na senior high na agad ako.
I was so focused on my studies and pleasing my uncle and aunt,na hindi kona namalayan ang bilis ng oras.

Ngayon ko lang na-realize na sobrang tagal ko na pala sa puder nila uncle nang i-topic sa ESP subject namin ang importansya ng pagpapahalaga sa oras.

And our teacher was right,it really is important to keep track of time,kung anong ginagawa mo sa bawat oras, kung anong ginagawa mo sa bawat araw sa buhay mo,kung makakatulong ba ito sa'yo,o kung ito pa ang magiging dahilan para mas lalo kang lumubog.

Sa sitwasyon ko,I don't even know.

Hindi ko alam kung nakakatulong ba sa sarili ko ang pananatili ko sa puder nila uncle,lalo pa't nag-aaral ako.

Maybe yes,kasi sila ang gumagastos sa tuition fees ko,maybe yes kasi may bahay akong nauuwian,maybe yes because aunty Anastasia made me feel somehow special.

Maybe not,because in that house,I only experienced hell,always getting beat up by my uncle,witnessing my uncle beating up aunty Anastasia every night,and always being blame for the things I didn't do.

In that house,I experienced a lot of pain,sadness and trauma,that house that was once a heaven when mom and dad was still alive,but became hell when they both died.

Ilang beses kong inisip na lumayas, umalis sa bahay na 'yon,but I'm stopping myself,dahil kapag ginawa ko 'yon,wala ng magtatanggol kay aunty Anastasia.

At ang pagtatanggol kay aunty Anastasia ang tanging paraan para mapasalamatan siya sa pagtatanggol din niya sa'kin when I was still a kid.

Pwede akong umalis,pero hindi pa ngayon. Maybe soon.

"Hoy!"

I blinked when I heared that voice, saka ko lang naalala na nasa cafeteria pala kami.

"Lutang tayo ah?" Alexander,who's currently chewing the burger on his mouth laughed,"Ano na naman iniisip mo?Ha Nathan?" He asked.

I rolled my eyes,"Kung magsalita ka parang hindi ka lalaki." Natatawa kong sabi at umiling.

Napasimangot naman siya,"Fuck you!" he spat,"Ayan okey na?Nagpapaka good boy na nga ako ganyan ka pa"

"Ba't ka ba kasi nagpapaka-good boy?" I raised as eyebrow as I sip on my milk tea.

"Mom get's mad,sabi niya tigil tigilan ko daw ang pagmumura ko,kasi wala daw sa pamilya namin ang palamura." He explained as he took another bite on the burger.

I laughed at his confession,"Ayan kasi...panay ang mura mo,'di naman bagay sa'yo"I laughed even more.

"Hoy!'wag mo'kong tawanan!And FYFI!Sa'yo ko namana ang pagiging palamura ko!"

Kinunutan ko naman siya ng noo,"Ulol!Sa'kin mo pa talaga sinisi ang pagiging palamura mo!Tadyakan kita diyan e!"

"Ah!"

Pareho kaming napalingon sa pinanggalingan ng boses na iyon, kasabay ng tiling iyon ay ang halakhakan ng mga estudyante sa paligid.

There's this girl,natapunan siya ng spaghetti sa ulo,or should I say sinadiya siyang tapunan ng spaghetti nang tatlong babaeng nasa paligid niya.

"Poor girl,lagi siyang binu-bully ng mga 'yan!" I heared Alexander muttered.

Bumalik ang tingin ko sa babae,I can see the tears beside her eyes,I can see that she's stopping herself from crying as she grabbed her bag at tumakbo palabas ng cafeteria.