Roos - mhl

05

Roos' pov:

"Ik heb het gevoel dat we elkaar amper hebben gesproken." Zei ik tegen Koen terwijl we op de bank zaten, tv te kijken. "Druk enzo." Antwoordde hij, terwijl hij het eten at dat we hadden besteld.

"Jullie hebben het allemaal druk." Zei ik tegen hem, terwijl ik een slok nam van mijn koffie. Hij reageerde niet terwijl hij door zijn telefoon scrolde.

Ik ging op de bank liggen en wikkelde mezelf in de dekens die ik uit mijn kamer had meegenomen.

"Heb je mama al gesproken?" Vroeg hij na een tijdje, terwijl hij naar me keek en wachtte tot ik antwoord zou geven. Ik schudde mijn hoofd, "Nee, ze heeft ook niet geprobeerd met me te praten ofzo. Waarschijnlijk is ze met een nieuwe man."

Dat is iets wat ik altijd haat aan mijn moeder. Sinds mijn ouders uit elkaar zijn, had ze constant nieuwe mannen in huis, wat nooit langer dan een maand duurde. Ze vergat Koen en ik, zodat ze ze kon vermaken en ze dan verlaten als ze zich verveelde.

Zodra ik 18 werd ben ik gelijk verhuisd, en zo kwam ik in Frankrijk terecht. Ik had niet de behoefte om in hetzelfde land te zijn als haar. Af en toe kwam ik op bezoek, maar slechts voor een korte tijd en ik gebruikte het alleen echt om Koen te zien.

In Frankrijk heb ik Fleur ontmoet, mijn beste vriendin. Ze verwelkomde me zodra ik haar appartement binnenkwam als haar kamergenoot, en we voelden meteen een hechte band. Nina, ook iemand die ik in Frankrijk had ontmoet, ik was meteen dol op haar vanwege haar lieve en leuke persoonlijk. Ik zou liegen als ik zei dat ik hun twee niet mistte.

"Waarschijnlijk." Mompelde Koen, terwijl hij opstond en naar zijn kamer liep, het gesprek maakte hem waarschijnlijk van streek. Hij werd altijd boos over de acties van onze moeder, hij wilde dat ze zou veranderen en ons gewoon meer zou waarderen. Na de scheiding had onze vader al het contact met ons verbroken en weigerde zelfs met mij te praten.

Ik bleef op de bank liggen, keek naar de tv en pakte soms wat van het eten dat we hadden besteld, het appartement was voor een keer stil, de jongens gescheiden in hun eigen kamers.

De stilte duurde niet lang, toen Matthy ineens begon te schreeuwen, een luide knal sloeg tegen zijn muur aan voordat hij schreeuwend zijn kamer uit liep. Hij kwam naar me toe, greep mijn armen vast en schudde me heen en weer. "Ik heb Messi gewoon! Messi, Roos!" Riep hij uit terwijl hij me nog steeds heen en weer schudde, ik begon te lachen.

"Goed gedaan Matthy!" Juichte ik, net zo enthousiast, in de hoop dat hij daardoor wat rustiger zou worden, "Maar wat was die knal?" Zijn handen vielen van mijn armen en gingen over zijn gezicht heen.

"Oh, mijn controller." Zuchtte hij, "Hij is kapot." Ik keek hem verbaasd aan. "Je hebt je controller tegen de muur aan gegooid?" Hij knikte, zittend en zuchtend.

Ik keek naar hem, hij bewoog niet maar mompelde. "Ik werd een beetje te enthousiast."