Başımın Belası // Peter Parker (DÜZENLENECEK)

«Bölüm 2»

*****

Tatilden dönüş, her öğrenci için oldukça zordur. Çünkü rahat olmaya alışmışsınızdır, yoğun tempodan biraz olsun uzaklaşmışsınızdır. Ödeviniz veya önemli bir işiniz aklınıza bile gelmez. En azından bana öyle oluyor.

Ve ben, Matematik ödevini tamamıyla unutmuştum.

Hızlı adımlarla okul binasının içerisine girdim. Belki Parker yardım edebilirdi bana, her ne kadar kabul etmek istemesem de o, bu konuda kelimenin tam anlamıyla mükemmeldi.

"Aisha! Nasılsın?"

Arkamı döndüm ve yakın arkadaşım Gwen'i gördüm.

"Gwen!" dedim mutlulukla. Sarışın kıza sarıldım sıkıca. "Seni özlemişim!"

Gwen benden ayrıldı ve kocaman gülümsemesiyle "Ben de!" dedi.

"Nasıl geçti tatilin?" diye sordum.

Bu soruyu bekliyor olmalıydı, hızlı hızlı konuşmaya başladı. "Çok sıkıcıydı! Tanrım, büyükamnem bize gelmişti! Nasıl olduğunu bilirsin, sürekli yanına çağırır ve öğüt verir, ama dediklerinden hiçbir şey anlayamam. Seninki nasıl geçti?" Muzipçe sırıttı sonra. "Parker'la?"

Gözlerimi devirdim ve koluna dirseğimi geçirdim. "Kapa çeneni."

"Hey! Çok yakışıyorsunuz ama!"

"Şu konuyu konuşmasak mı artık? Ondan hoşlanmıyorum." dedim düz bir sesle.

Homurdandı. "Peki, tamam. Nasıl istersen." Ama ikimiz de biliyorduk ki, beni geçiştirmek için böyle demişti.

***

Okul çıkışında yine onu gördüm. Bir demet çiçek toplamıştı, yüzünün önünde tutuyordu. Küçük bir reveransla demeti bana uzatırken sessizce kıkırdadım. Baş belasının tekiydi işte.

"Bu çiçekler size, Leydi Aisha. Cennet bahçelerinden toplanmasına rağmen, güzelliğiniz bu mükemmel çiçekleri sönük bırakıyor."

"Teşekkür ederim, Sir Parker." dedim ve bana uzattığı çiçekleri aldım. Çok güzel kokuyorlardı! En sevdiğim çiçeği almıştı. "Çok güzeller."

"Gerçekten beğendin mi?" diye sordu heyecanla. Umutla parlayan ışıl ışıl gözleriyle bana bakıyordu.

Küçük, sevimli bir çocuk gibiydi.

"Evet." dedim. "Hayatımda gördüğüm en güzel papatyalar."

***

"Hmmm... Papatya, ha? Demek 'hayatında gördüğün en güzel çiçekler' ha?"

"Ne zaman bana bu tür imalı şeyler söylemekten vazgeçeceksin, Gwen?" diye sordum bıkkınca.

"Siz sevgili olunca elbette!" diye patladı.

Yüzümü ekşittim. "Hayır! Senden hiç kurtulamayacağım!" dedim ağlamaklı bir ses tonuyla.

Gözlerini devirdi. "Kalıbımı basarım ki sevgili olacaksınız! İster inan, ister inanma, Aisha Parker!" dedi.

"Hey, bir dakika! Ne dedin sen? 'Parker' mı?"

Sırıttı. "Evet, çok mu beğendin? İstersen senin olabilir! Çok da yakışıyor zaten!"

"Şu an sabırdan başka bir şey dilemiyorum..." diye mırıldandım. Bazen gerçekten de can sıkıcı olabiliyordu Gwen Stacy.

*****

09/04/22