Τρέχοντας απο την αληθεια

επεσα

Α - Παρι; Τι κανεις εδω;
Π- Α! Αχιλλέα, γεια. Ηρθα επίσκεψη σε κάτι γνωστούς μου.
Α- Θα κάτσεις πολυ; Αν είναι να βγούμε καμία φορά.
Π- μπα. Πλησιάζουν αγώνες και πρέπει να πάω για προπονήσεις.
Α- τους Τροιακονιανους λες;
Π- Άκουσες για αυτους;
Α- Ναι ρε. Συμμετέχω και εγω.
Π- Α, ωραία. Θα σε δω εκεί τότε.
Α- Τα λεμε σε δύο μήνες. Ελπίζω να προλάβουμε να κάνουμε παρέα όπως παλιά.
Π- Ναι. Γεια
απάντησε αδιάφορα και ταυτόχρονα ντροπαλά. Ηταν λες ηθελε και δεν ηθελε να του μιλήσει .

Πάντα τον θαύμαζα. Δεν ηταν ο καλύτερος αθλητής αλλά είχε κάτι που κάνεις άλλος μας δεν είχε. Σκοπό. Κανείς δεν γνωρίζει αν ηθελε απλα να είναι καλός, να αναδειχθεί ή κάτι βαθύτερο, και αυτό τον εξυψώνει στα μάτια μας. Εμείς απλα παίζαμε.
Δεν αντιλέγω ότι ίσως να τον θαύμαζα λίγο παραπάνω από τους άλλους. Λίγο διαφορετικά. Ομως χάρη τις παλιάς μας φιλίας δεν το αποκάλυψα σε κανεναν. Δεν ηθελα να τον κάνω να αισθανθεί ακόμα πιο αμήχανα μαζι μου.
Όταν είμασταν μικροί ζούσαμε στην ίδια γειτονιά. Περνούσαμε σχεδόν κάθε ώρα μαζί. Το σπίτι του ηταν το καταφύγιο μου από τους καυγάδες των γονιών μου, τις απαιτήσεις της μητέρας μου, το μελαγχολικό βλέμμα το πατέρα μου.
Η μητέρα του ηταν μια πολύ παραδοσιακή γυναίκα που ήταν ολοκληρωτικά ταγμενη στον σύζυγο της. Οταν οι γονείς μου χώρισαν, μετακόμισα με τον πατέρα μου σε μια περιοχή αρκετά μακριά απο την παλιά μας γειτονιά. Στην αρχή προσπαθουσαμε να συναντηθούμε. Ομως η Αθήνα είναι μεγάλη και εμείς ήμασταν πολύ μικροί για να την διασχίσουμε.
Έτσι σιγά σιγά χαθήκαμε. Προσπάθησα με κάθε μέσο να μην χαθούμε τέλειος. Ωστόσο 2 χρόνια πριν έγινε τελείως απόμακρος σε κάθε μου προσπάθεια συναναστροφης.
Εκείνη την περίοδο γινόντουσαν κάτι αγώνες που αγωνιζομασταν και οι δύο. Εγω βγήκα πρώτος και αυτός δεύτερος. Πηγα να τον συγχαίρα για τις επιδόσεις τους και τότε εκείνος με αγκάλιασε σφιχτά, λες και με αποχερετουσε, έπειτα με έσπρωξε μακρια του, αναφώνησε ένα ψυχρό αντίο. Άρπαξε την αθλητική του τσάντα και εξαφανίστηκε, πριν προλαβω να του πω τιποτα. Μου ηταν ξεκάθαρο οτι ένιωθα κατι.
Αργότερα έμαθα από τον πατέρα μου ότι ο πατέρας τον έστειλε να μείνει στην θεία του, που έμενε σε ακομα πιο μακρινή περιοχή από την δικιά μου, χωρις συγκεκριμένο λόγο. Να ηταν άραγε επειδή βγήκε δευτερος; Για αυτο με αγκάλιασε; Ηξερα ότι τωρα η απόσταση μεταξύ μας θα μεγάλωνε.
Χάρηκα που τον πέτυχα τυχαία. Είδα τον καθημερινο του εαυτο. Μου είχε λείψει. Και τι θα έκανα για να περπατούσα δίπλα του.
Ακόμα και τώρα, μια τέτοια σχέση θα δημιουργούσε ταραχές.

Πρόσφατα διάβασα "ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΈΑ" και ερωτευτικα το γράψιμο της Μίλερ. Με ενέπνευσε να γραψω πιο ομορφα και περιγραφικά τις ιστορίες μου. Η ιστορια μου εχει αρκετες ιδεες απο εκει αλλα περνει τον δικο της ρυθμο. Ελπιζω να το απολαύσετε