Τρέχοντας απο την αληθεια

πίεση

Ηταν κουραστικη προπόνηση. Ηταν η πρωτη και η τελευταια πριν απο τους αυριανούς αγωνες. Ειχαν την επιλογή να πανε και να γυρίσουν με τρια διαφορετικά δρομολόγια. Ο Παρις επέλεξε το τελευταίο. Ηθελε να προπονείτε οσο το δυνατό περισσότερο. Το ιδιο εκανε κι ο Αχιλλέας. Μπορει να ηταν ο καλύτερος αλλα η προπόνηση τον εκανε να νιωθει ελευθερος. Μπηκε τελευταίος στο λεωφορείο. Ολοι ηθελαν να κατσει διπλα τους και να τους μιλήσει . Ωστοσο οταν ειδε τον Παρι, δεν ηθελε πουθενα αλλου να κάτσει. Ηθελση ηταν πιασμενη ομως. Πλησίασε το ατομο που καθοταν διπλα του και ειπε《συγνώμη, θα μπορουσες να πας καπου αλλου; Θελω να κατσω διπλα στον φιλο μου》
《 δεν θελω να σηκωθώ και μου ειχε πει οτι δεν περίμενε κανεναν》 το παιδι σήκωσε το κεφαλι του και αντίκρισε μια έκφραση τρομαχτική και ενα χαμόγελο απο δωντια που μπορουσαν να τον ξεσκησουν《 είναι ντροπαλος ο φιλος μου και δεν μπορουσε να πει οχι》.
《Ναι τωρα φευγω》
Ο Παρις δεν ειχε δει τον Αχιλλέα να μπαίνει στο λεωφορείο, ουτε να καθετε διπλα του. Ηταν ιδιαίτερα εξαντλημενος απο την προπόνηση και ειχε αφαιρεθεί.
Ο Αχιλλέας δεν ηθελε να τον ενοχλήσει. Ένοιωθε λιγες τύψεις που χθες τον εκανε να νιώσει ασχημα. Για μια στιγμή αναλογιστικε " Γιατι ειμαι εδω; Μετα απο την ταραχή που του προκάλεσα ". Αυτες οι σκέψεις γρηγορα εξαφανιστικαν, θαυμάζοντας το μελαγχολικό προσωπο του. Ηταν πανέμορφος οταν χαλαρωνε, οταν σκεφτόταν βαθια, οταν αγωνιζονταν σκληρα, οταν  ντρεποτα να αλλαξει μπροστα του. Ολα του, τα παντα του, τα λιγα του και τα μικρα του. "Αχιλλέα! Δεν ειναι αυτες σκέψεις για τον φιλο σου! Σοβαρεψου!"
Εξακολουθουσε υπεροχος. Ηθελε να μαθει και αλλα για αυτον. Οσα μπορούσε. Ολα. Ειδε τα βλέφαρά του να κλείνουν και σιγα σιγα να τον παίρνει ο υπνος για τα καλα. Του προσφερε τον ωμο του οταν ειχε αποκοιμήθει για τα καλα, αργοτερα τον πείρε ο υπνος και αυτον.

Το λεωφορείο σταματησε αποτομα, λες και ηθελε να ταρακουνησει τους πάντες μεσα του. Ο Παρις ξύπνησε τρομαγμένος. Τοτε κατάλαβε την παρουσια του Αχιλλέα, που δεν ειχε ακομα ξυπνήσει για τα καλα. Το λεωφορειο πάρκαρε και ο Αχιλλέας ξυπνησε για τα καλα. Ειδε τον Παρι ταραγμενο να φευγει οσο πιο γρηγορα γινόταν. 《ΠΑΡΙ. Περίμενε!》
"Ετρεξα απο πισω του. Ηταν η πιο δυσκολη διαδρομή που εχω διανύσει. Επρεπε να σπρώξω κοσμο κουβαλοντας το σακιδιο της προπόνησης. Μα γιατι τρεχω; Αφου στο ιδιο δωματιο μενουμε. Δεν θα τον αφήσω να ξανα φύγει!"

Μπήκαν μεσα στο δωματιο. Για αρκετα λεπτα επικρατούσε μια εκκωφαντική ησυχία. Το μονο που ακουγόταν ηταν η βαριες ανασες τους απο την κουραση του τρεξιματος.
《Σε παρακαλώ Παρι, ας μιλήσουμε 》
《 καλα. Παμε εξω. Σε λιγο θα έρθει ο Γιαννης》ειπε και ανοιξε την μπαλκόνοπορτα.

《Παρι. Πραγματικά λυπάμαι που σε αναστατωσα τοσο πολυ χθες. Δεν το ηθελα, ηθελα μονο να μιλήσουμε. Μου εχεις λείψει τοσο πολυ και δεν μπορω να καταλαβω τον λογο που έγιναν ολα αυτα》
Ο Παρις ένιωθε οτι αντίκριζε το δεκαχρονο αγορακι να του ανακοινώνει ότι οι γονεις του δεν ειναι πια μαζι και πρεπει να φυγει. Μονο που τωρα δεν κλαιει. Ειναι θυμωμένος αλλα και λυπημενος.
" Και εμενα μου ελειψες, σαν τιποτα στον κοσμο. Θελω για παντα να ειμαι μαζι σου. Χωρις να με νοιάζει για τον πατερα μου, για την υποσταση σου, το τι θα πει ο κόσμος. Θελω να σε αγγίξω οπως αγγίζονται αυτοι που αγαπιούνται παθιασμένα" Δεν μπορω να το πω αυτο. Θα θυμώσει ακομα περισσότερο και θα αηδιάσει.
《Εντάξει Αχιλλέα. 》
《Ενταξει;》
《Δεν εκανες τιποτα για να ξερεις, απλα ηθελα να αφοσιωθώ στις προπονήσεις. Θα μείνω εδω. Μπορουμε να μιλάμε. Ημουν απότομος μαζι σου.Συγνώμη 》
《Δεν θελω απλα να μιλαμε! Θελω τον φιλο μου πισω》
《Δεν υπαρχει πια αυτος》
《ΑΧ. ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΙ》 τον πλησίασε θυμωμένος. Τον ειχε κολλήσει στον τοιχο. Ο Παρις δεν έδειξε καμια αντισταση. Οτι κι αν εκανε θα του το συγχωρουσε. Στην τελικη ένιωθε πως του αξιζε.
《Ξερεις ποσες μερες χαραμισα αναλογιζομενος τι εκανα. Τι σε πληγωσε και δεν ηθελες πια να μιλας μαζι μου》
《Συγνώμη 》
《Τοσα βραδιά που περιμενα να με πάρεις και οταν επερνες μιλουσες τυπικά. Πες μου γιατι!》 Τωρα τον πίεζε ακομα περισσότερο.
《 Αχιλλέα, ποναω 》ειπε με χαλαρη αλλα κουρασμένη φωνη.
《ΑΧΙΛΛΈΑ》ακουτικε μια φωνη απο το διπλα δωματιο. Ηταν η Ελενη που ειχε ακουσει της φωνες του.
《Συγνώμη Παρι. Τελικα ειχες δικιο που σταματησες να μου μιλας. Ευχαριστώ Ελενη 》ειπε ,μπήκε μεσα και ξάπλωσε.
《Παρι εισαι καλα;》
《Ναι. Ευχαριστώ, αλλα μην πεις σε κανεναν για αυτο που έγινε και οτι θες απο εμενα》
《Σιγουρα; Εισαι καλα;》
《Σε παρακαλώ απλα καν'το, θα μιλήσουμε μετα》
《Καλα》
Ειναι πολυ θυμωμένος και εχει δικιο ομως δεν μπορω να σταματισω να φοβάμαι, δεν μπορω να ξεπερασω το ανχως μου. Δεν μπορω