Τρέχοντας απο την αληθεια

αρχίζοντας το ταξίδι

Οι μέρες πέρασαν και έφτασαν οι μέρες των αγώνων. Το στάδιο ηταν μακρια απο την Αθήνα και διάρκεσε αρκετές ώρες το ταξίδι. Η κάθε ομάδα ειχε το δικό της λεωφορείο, ωστόσο οι στάσεις τους ηταν κοινές. Σε κάθε στάση ο Αχιλλέας προσπαθούσε να πλησιάσει τον Παρι , χωρίς αποτέλεσμα. Οταν φτασαν στο ξενοδοχείο μάθανε οτι οι ομοεθνεις, ανεξαρτιτος συλλόγου, θα εμπεναν μαζι στα δωματια.
"Τελεια, πλακα θα ειχε να με βαζαν με τον Αχιλλέα " δεν πρόλαβε να σκεφτει ο Παρις, οταν ο υπεύθυνος φώναξε τα ονοματα 《Αχιλλέας...., Παρις ..., Γιαννης... Σας παρακαλω, μην βάζετε υποκοριστικα στις καρτες σας, κυριε Παρι και Γιαννη》. Κρυος υδρωτας έλουσε τον Παρι. Δυο χρονια προσπαθουσε να τον αποφύγει και τωρα θα ηταν στο ιδιο δωμάτιο.
Α- Παρι! Τι ωραία θα μένουμε στο ιδιο δωματιο! Θα ειναι σαν τον παλιο καιρο.
Π- χαχα ναι, απαντησε αμήχανα

Πηραν τα πράγματα τους και ανέβηκαν προς το δωματιο. Περπατουσαν αμήχανα ο ενας δίπλα στον αλλον. Ο Αχιλλέας χαμογελουσα αμήχανα ενω ο Παρις κοιτούσε κατω. Ο Γιαννης ηταν ιδη εκει.
Γ- αργήσατε.
Π- δεν ηξερα οτι επρεπε να ανέβουμε γρήγορα για να συναντησούμε την μεγαλειωτητα σας Κυρες Γιαννη.
Γ- χαχα. Το προνόμιο που ηρθα πρωτος ειναι το μονο στο παράθυρο. Τακτοποιησα τα πραγματα μου και να μην αλλαξουν θεση.
Το δωματιο ηταν ακαταστατο, τα ρουχα που φορουσε πριν ηταν στο πατωμα και τα πραγματα του σκορπια παντού.
Π- ναι καλα θα 'θελες. Εγω σε τετοιο δωματιο δεν μένω. Μαζεψε τα πραγματα σου, και ιδιαίτερα τα βρακια σου, μην τα πεταξω ολα απο το παράθυρο.
Ο Παρις δεν αντέχε την ακαταστασία καθολου.
Γ- ποιος εισαι ρε η μανα μου για να μου λες τι να κανω.
Π- οποιος θελω ειμαι ΡΕ!. Και δεν εχω καμια όρεξη να βλεπω τα βρακια σου να τριγυριζουν στο δωματιο που μένω
Γ- ΕΓΩ..
Α- αγορια. Πολυ θερμα το πήραμε. Ενα ενα. Γιαννη σε παρακαλώ συμαζεψε πριν φύγεις. Και εμεις θα σεβαστούμε τον προσωπικό σου χωρο. Παρεμπιπτόντως εγω ειμαι ο Αχιλλέας, χάρηκα.
Γ- Γιαννης. Τα μαζεύω. Δεν μπορω να στεναχωρήσω τον καλο μου φιλο, Παρι
Π- θα σου...
Α- Παρι! Θα με βοηθήσεις να ξεπακεταρω σε παρακαλω πολυ.
Π- ναι φυσικά .

Τους καλεσαν για δειπνο στην αιθουσα συνεδριάσεων. Ηταν τεραστια αιθουσα γεμάτη με αθλητες. Ενας συναθλητης τους τους ειπε οτι δεν ηταν ολοι εδω γιατι δεν χωρουσαμε. Ηταν πραγματικα παρα πολλοί. Απο ηλικιες 12 χρονων εως 24.
Του Παρι δεν του αρεσε η πολυκοσμία, αλλα πεινουσε και αποφασισε να κατσει σε ενα απομακρο σχεδον αδιο τραπεζι. Ο Αχιλλέας τον ακολούθησε και πηγε και καθησε απέναντι του. "Δεν θα με αφήσει ισυχο. Ομως... Οχι! Δεν πρεπει να δωσω ελπιδες ,σε εκεινον, σε εμενα." Τοτε, αθλητές απο διαφωρετικους συλλογους τους πλησίασαν και άρχισαν να μιλάνε στο Αχιλλέα. Ηταν ιδιαίτερα γνωστός για τις επιδόσεις του απο μικρη ηλικια και το αθλητικο του ηθος. Ποιος δεν θα ηθελε να κάθετε διπλα του;
Ο Παρις ένοιωσε ακομα πιο άσχημα. Πείρε μερικα αποφάγια και πηγε να φύγει
《Παρι! 》Ο προπονητής ειχε σηκωθεί απο την θεση του στο τραπεζει με τους αλλους προπονητές.
Προπ- Παρι που πας; Ακομα δεν τελείωσε το γεύμα.
Π- το ξερω προπονητή. Απλα δεν αισθάνομαι καλα και θα ηθελα να παω στο δωματιο μου.
Προπ- ξερω οτι ο τοσος κοσμος δεν σου αρέσει, ωστόσο οι διοργανωτές ηθελαν να μας μιλήσουν μετά απο το γευμα.
Π- Σε παρακαλώ ασε με να φυγω. Μπορεις να μου πεις τι εγινε αργότερα.
Προπ- Καλα ,πηγενε. Μήπως θες να στείλω καποιον μαζι σου;
Π- οχι. Καλα θα ειμαι. Ευχαριστώ.
Ο Αχιλλέας ειδε τον Παρι που έφευγε αλλα δεν τον αφηναν να φύγει.