mr joen နဲ႔ mrs joen တို႔လင္မယားဟာ ဒီေန႔ seoul ၿမိဳ႕႐ွိ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ အလွဴလုပ္ရန္ေရာက္ေနၾကေလသည္ ကေလးေလးေတြေက်ာင္းတတ္ခ်ိန္မို႔ ႐ုံးခန္းထဲကဆရာမႀကီးကိုေတြ႔ရန္သြားလိုက္ၾကသည္ အျမဲႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းခုလိိုဘဲ ကေလးေတြတြက္လိုအပ္တဲ့ ေက်ာင္းပစၥည္းအခ်ိဳ႕ရယ္ ကစားစရာနဲ႔ မုန္႔အနည္းငယ္ လာလွဴေနၾကေလ joen လင္မယားက.
ေက်ာင္းအုပ္ : mr joen နဲ႔ mrs joen ပါလား ႂကြၾကပါ႐ွင္
mr joen: ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္ထင္တယ္
ေက်ာင္းအုပ္: မ႐ႈပ္ပါဘူး႐ွင္ ရပါတယ္
mrs joen: သူငယ္ခ်င္းရယ္မေတြ႔တာေတာင္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ
ေက်ာင္းအုပ္: ဟုတ္ပ ဒါနဲ႔ နိတို႔ဘာလဲ ႏွစ္တိူင္းလိုဘဲ အလွဴအတြက္လာတာလား
mrs joen: ေအ ဟုတ္တယ္ ေက်ာင္းတတ္ရင္ ခေလးေတြကိုသြားၾကည့္ၾကတာေပါ့
ေက်ာင္းအုပ္ : ေအးပါ
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔အတူ joen လင္မယားဟာ ကေလးေတြကိုလိုက္ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း သူငယ္တန္း A ခန္းထဲေရာက္လာေတာ့ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ဝင္သြားတာနဲ႔ အတူတူထၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေပါ့ ကေလးေလးေတြကအရမ္းခ်စ္မို႔ေကာင္းပါတယ္ အဲ့ထဲကမွ joen လင္မယားရဲ႕ အာ႐ုံကိုဖမ္းစားသြားတဲ့ ကေလးေလးကေတာ့ အေ႐ွ႕ဆုံးတန္းမွာထိုင္ၿပီး လက္ကေလးပိုက္ၿပိိး မ်က္လုံးဝုိင္းေလးေတြနဲ႔သူတို႔လင္မယားကိုၾကည့္ကာ ယုန္သြားေလးေတြေပၚေအာင္ျပံဳးျပေနတဲ့ ကေလးေလးေပါ့
mrs joen: အကို ဟုိကေလးေလးကိုၾကည့္ပါအုံး သားေလးငယ္ငယ္ကနဲ႔ သိပ္တူတာဘဲေနာ္ သားေလးကိုျပန္ျမင္ေနရသလိုဘဲ
mr joen: ဟုတ္ပေနာ္ မိန္းမရယ္ ကိုယ္တုိ႔သားနဲ႔တူလိုက္တာေနာ္
ကေလးေတြစာသင္ခ်ိန္မုိ႔ ဘားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ထြက္သြားလိုက္သည္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ၾကမွ ကေလးအနားကို joen လင္မယားႏွစ္ေယာက္လူံးသြားလိုက္ၿပီး
mr joen: သားေလး သားေလးကထမင္းစားေနၿပီေပါ့
tk: ဟုတ္ပါတယ္ ဗ်
YOU ARE READING
ထယ်ချစ်ရပါသောမောင် (Completed)
Fanfictionမထင်မှတ်ဘဲတွေ့ဆုံခဲ့ရတဲ့ လူတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့အရေးပါဆုံးလူသားဖြစ်လာခဲ့တယ် ချယ်ရီတွေကြားက ကောက်ရခဲ့တဲ့ မောင့်ကိုထယ်က ချယ်ရီလေးတွေထက်ပိုချစ်တယ်