KAÇIŞ ( TAŞINDI )

KAÇIŞ 2

Aynada kendime son kez baktıktan sonra çantamı da alıp aşağı indim. Babama bakmadan ayakkabılarımı giyecektim ki babam elinde kravatıyla koştururken seslendi.

-Hazır mısın ? hadi bende hazırım çıkalım artık işe geç kalmamalıyım.

-Tamam diye mırıldanıp arabaya bindim. Evet annemin ölümünden 1 hafta geçti ve ben hala atlatamadım. Babam cenaze ile ilgilenmekten işe gidememişti ve Ceo'su olduğu o şirket şu an batmanın eşiğindeydi. Neden her şey üst üste olmak zorundaydı? Babam mosmor göz altları ile arabaya bindi. Durumu çok kötüydü 1 hafta içinde uyuduğunu görmemiştim ya şirkete gidiyor yada annemin resmine bakıp ağlıyordu. Yavaşça anahtarı çevirip arabayı çalıştırdı. Beraber okula gidip müdürle konuşacaktık. Babam beni okuldan alıyordu . Bugün son kez arkadaşlarımı görecektim. Onlarla nasıl vedalaşabilirim ki? Beni düşüncelerimden sıyıran babam oldu.

-İnmek için neyi bekliyorsun?

Birden durakladım. Hızla arabadan inip okula doğru yürümeye başladım. Babamda arkamdan geliyordu. Babamı müdür odasına bırakıp sınıfıma gittim. Son kez kapıyı açıp içeri girdiğimde Naime hoca ders anlatıyordu.Özür dileyip içeri girdiğimde hoca başıyla selamlayıp yerime geçmem için eliyle sıramı gösterdiğinde "hayır" diyerek tahtaya geçtim. Herkes anlamayan gözlerle bana bakarken iyice ortaya geçtim.

-"Değerli Naime hocam ve sınıf arkadaşlarım. Belki bir çoğunuz bilmiyor ama geçen 1 hafta önce annemi kaybettim."yutkundum.Sınıftan "aaaa" diye sesler çıkarken kendimi toplayıp devam ettim. Bu nedenle okulu bırakma kararı aldım aslında bu kararı ben almadım babam aldı neyse devam edeyim.Size saçma gelebilir ama ben güçlü bir kız değilim dayanamıyorum. Bu yüzden şuan buradayız babamla. O şuan kayıt işlemlerini bitiriyor . Bende fırsattan istifade gelip vedalaşmak istedim. Biliyorum bazılarınız beni sevmezsiniz.Ama bu umrumda değil ben görevimi yerine getirmek istedim ve şuan buradayım.Öncelikle bu güne kadar kalbini kırdığım herkesten tek tek özür dillerim gözünüzde nasıl bir profil oluşturdum bilmiyorum ama pekte umurumda değil. Durup biraz bekledim ve duyduğum hıçkırık sesiyle bakışlarımı Miray'a çevirdim ve deli sığır gibi ağlıyordu. '' Ağlama'' diye fısıldadım ve gülümsemeye çalıştım.

Uzun lafın kısası ben böyle konuşmaları pek beceremem hepinizi seviyorum diyip kendimi dışarı attım. Hıçkırıklara boğulurken babamın yanımda olduğunu hissettim.

Arkadaşlar bölümleri arkadaşımla devam ettiricez lütfen okuyun destek olun okuyanlara iyi okumalar.