KİMSESİZLER

Kabulleniş

Hekese merhaba umarım hikayenin akışını beğenirsiniz. Bu benim ilk kurgum o yüzden başarılı olamazsam lütfen bana kızmayın her geçen gün kendime birşeyler katarak ilerliyorum .Umarım çok daha iyisini yaparım,hepinizi seviyorum ,lütfen beğenmeyi unutmayın çünkü beni motive eden tek şey sizin sevginiz siz olmazsanız ben bi hiçim bunu unutmayın .kendinize çok cici bakın ve kitabımın keyfini çıkarın :)

                             ✨

Yine oluyordu yine, yine nefesim
kesiliyodu ,yine boğazımda tonlarca düğüm vardı ve ben yine o anı görüyordum nefes alamıyordum bağırıyordum, çığlık atıyordum "sen benim kızımsın" diyordu bana yine değilim diyordum ,bağırıyodum kalbim yerinden çıkıcak gibi atıyordu, tiksiniyordum ondan ,hayır diyordum değilim damarlarım patlarcasına bağırıyordum ,geçecekti biliyordum sadece bi kabustu, her ay gördüğüm kabuslardan biriydi ,yine rüyalarıma girmişti ama biticekti .

"Hayır değilim değilim dokunma bana değilim !"
"parla!"
Gözlerimi açtım nefes nefeseydim ,biri vardı tam önümde bana bakıyordu, "değilim değilim" yanıma yaklaşıp yatağa oturdu "değilsin evet değilsin, tamammı değilsin" eğilip sarıldı deli gibi titriyordum .Kafamı göğüs kafesine yasladı."burdayım yalnız değilsin burdayım" dedi kulaklarıma fısıldayarak, Yalnız değildim ilk defa biri çığlıklarımı duymuştu gelmişti, sarılmıştı bi kalp kulağımın tam önünde bi kalp atıyordu, hissediyordum hızlıydı endişeliydi saçlarıma dokunmak istiyordu ,elleri çok yakındı saçlarıma ama yapamıyordu, hissediyordum ordaydı. Ellerimi bedeninden ayırdım yüzüne baktım bu ateşti bana bakıyordu birşey söylüyordu, gözlerimi kapatıp açtım, dudaklarını okumaya çalıştım" iyimisin" diyordu "sakin ol burdayım" diye devam ediyordu ama sesi o kadar uzaktan geliyorduki, duymakta güçlük çekiyordum
"parla, duyuyormusun beni"

Ateş'in ağzından:

Gözlerinde korku vardı ve bunu gizlemeye çalışıyordu ,ağlamak istiyordu ama ağlamıyordu , gözleri herşeyi anlatıyordu, o her ne kadar bunu bilmesede ben bunu görebiliyordum, yüzüne baktım bembeyazdı odadan çıktım.

Parlanın ağzından:

odadan çıkmıştı ,gerçekten o kadar bağırmışmıydım ,ya diğerleride duymuşsa kafamdaki düşüncelerle boğulurken kapım tıklandı ve içeri girdi.

Elinde tuttuğu bardağı uzattı.
Suyu elinden aldım ,ama hala şokun etkisiyle ellerim titriyordu, suyu ağzıma götürmeye çalıştım, bardak tam ellerimden kayıcakken bardağı tuttu. Elleri benimkine nazaran sıcaktı. Suyu duduğıma götürmemi sağladı, bir yudum aldım ve bardağı elimden aldı .

"Titriyorsun "
"Hayır titremiyorum "
"Titriyorsun parla "
"Hayır" dedim "hayır titremiyorum" sesim bile deli gibi titriyordu, saklayamıyordum işte bunu yapamıyordum gücüm buna yetmiyordu.
"Ne bu inat , titriyorsun işte" dedi ve
hiç beklemediğim bir şey yaptı , bedenimi kendi bedeniyle kapladı. Kafam göğüs kafesinin üstündeydi, korkuyla atan kalbini duyabiliyordum.

Saçlarıma dokundu elleri titriyordu, oda titriyordu, yoksa benmi hala deli gibi titriyordum. Yüzüme düşen bir tutam saçı kulağımın arkasına koydu, nefesini boynumda hissediyordum sessizce mırıldandı

"küçükken çok inanmıştım eğer çok istersen herşey mümkün inanmak zor değil hikayem senle başlardı senle devam etsin" diyip durdu ve devamını beraber getirdik "beni sen inandır" o an fark etmiştimki titremem durmuştu ve onun titremeside durmuştu. ikimizide iyileştirmişti, sesi o kadar huzur vericiydiki ölene dek onu dinleyebilirdim .Yavaşca kollarını ayırdı, yüzümü avcunun içine aldı gülümsedi "iyisin"diyip arkasına bile bakmadan odadan çıktı. Bense arkasından sadece baka kalmıştım,ama gözlerim daha fazla dayanamayıp bu savaşa yenik düştü.