|<| SILENT SCREAM |>|

| CHAPTER 02 |

     අද මම අලුත් කොලේජ් එකකට යන පළවෙනි දවස.. අමුතු නොසන්සුන් ගතියක් තිබුණත්, ක්ලාස් රූම් එකට යද්දි ඒ ගතිය නැතිවුණා.. බොහොම ඉක්මනට ඒ අය මට සමීප වුණා; මාව ආදරෙන් පිළිගත්තා... කටකතාවක් තිබුණා, අලුත් ළමයිව රැග් කරනවා කියලා.. ඒත් අපේ ක්ලාස් එක ඇතුළෙනම් එහෙම දෙයක් පේන්නවත් තිබුණෙ නැහැ..

     පිටිපස්සෙ ඉඳන් දෙවනි පේළියේ තිබුණ, හිස් පුටුවෙ තමයි මම ගිහින් ඉඳගත්තෙ.. කොලේජ් එකේ ළමයි මාව වට කරගෙන, අදහස් බොහොමයක් මං එක්ක බෙදාහදාගත්තා.. ඒ හැමෝගෙම කතා අස්සෙ, නිතර නිතර ඇහුණ එක නමක් තිබුණා.. මොකද්දෝ හේතුවක් නිසා, මට ඒ නම අමතක වුණේ නැහැ.. කට්ටියගෙ කතාවලින්නම් මට තේරුණේ, එයා බොහොම ප්‍රසිද්ධ චණ්ඩියෙක් කියලා විතරයි..

     කසු කුසුවෙන් පස්සෙ, කොලේජ් එකේ වැඩ පටන්ගන්න වෙලාවත්, ඉක්මනටම උදාවුණා.. අපි හරිබරි ගැහිලා ලෑස්ති වෙනකොට, ක්ලාස් එකේ හිස්පුටු එකින් එක පිරෙන්න පටන්ගත්තා.. ගෑනු ළමයි විතරක්ම ඉන්න කොලේජ් එකක් නිසාද කොහෙද, සමහර අයගෙ හැසිරීම පිරිමි අයගෙ වගේ..

     කල්පනා ලෝකෙක තනිවුණ මාව, එකපාරම ලොකු සද්දයක් දාගෙන, දොර ඇතුළෙන්, කරට අතදාගෙන ආපු ළමයි හයහත් දෙනෙක් නිසා ගැස්සුණා.. ගැන්සිය අස්සෙ, මගෙ ඇස් නතර වුණ එක කෙනෙක් හිටියා..

     තව කෙනෙක් බස්සන්න වුණත් පුළුවන් තරමෙ, ලොකුම ලොකු ට්‍රවුසර් එක, ඒකටම ගැළපෙන්න, එක කොනක් ට්‍රවුසර් එකට යටකරපු, තදකළු බැගී ශර්ට් එක, කළුඉරි එහෙන් මෙහෙන් විහිදුණ, සුදුපාට සපත්තු දෙක, කොටම කොට, පැත්තට ඇවිස්සුණ, කළුපාට කූරු කොණ්ඩෙ, මැණික් කටුව ළඟින් අත වටේට තිබුණ කළුපාට නූල.. මේ හැම එකක්ම එයාට හොඳට ගැළපුණා..

     ඒ රස්තියාදුකාර මූණට මම ආස කළා... එයා දොර ළඟින් ඇතුළ්වෙනකොටත්, දහසක් දේවල් මට හිතිලා ඉවරයි.. මගෙ පපුව ගැහෙන වේගය, හිමින් හිමින් මගෙ පැත්තට එන, එයාගෙ කකුල් දෙකේ වේගෙට සමාන එකක් වෙන්න වැඩිවෙලා ගියේ නැහැ.. මට ඒක විශ්වාසයි.. අත්දෙක සාක්කු දෙක අස්සෙ ඔබාගෙන, එයා මගෙ ළඟට ආවෙ, චුයින්ගම් එකක් හිමින් සැරේ හපන ගමන්..