❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥
"කෝල් එක ආන්සර් කරලා ඉදපන්..."
"ආ හා"
ඒ අස්සෙ මොකාද යකෝ මේ වෙලාවෙ කෝල් කරන්නෙ ඉටිගෙඩිය... දුස්ටසුරී කියලා ස්ක්‍රීන් එකේ වැටෙද්දි මට ෆෝන් එක කුඩුකරන්නත් හිතුණා.... අනේ නංගියෝ ..... තොටත් ඉතින් අනේ මන්දා....
ෆෝන් එක ආන්සර් කරලා කනේ තියාගද්දි ඇහුණා මගෙ නඟන්ඩිගෙ ටින්කිරි වොයිස් එක...
"හෙලෝ අක්කේ..."
"තොට මන්.. "
"මොකො මොකො ඈ මස්සිනා ඒම ඉන්නොද ලගපාතක..."
"ඉන්නවා ඇයි දෙන්නද.... අනෙ නිකන් යනො යන්න.... මොකටද කතා කළේ කියනවා..."
"තවුසෙගෙ අතිජාත මිත්‍ර උත්තමාවියට අපේ අම්මා අතින් සෑදූ පොළොස් කන්නට සිත්වී ඇති බැවින් ඔබතුමියට වේලාසන පැමිණ එය ගෙන ගොස් දෙන ලෙස පැවසුවා උත්තමාවිය...."
"ඈ බොල මට කිව්වෙ නැ නෙ මේකි... ආ හා මන් තව ටිකකින් එන්නම්..."
"ඒ එන ගමන් කඩචෝරු මොනා හරි අරන් එනෝ ඈ මන් තිබ්බා... සියලුදෙවි රැකවරණයි ඕන්..."
දැන් පලයන්කො ගෙදර...
"ශානු එහෙනම් මන් යනවා..."
"ඒ හිටින් ඔය ෆෝන් එක දීපන්"
"මොකටද "
"දීපන්කො ලොක් එක ඇරල දීපන් ඈ ..."
මොකද්දෝ ඔබලා ඔබලා ආයෙ ෆෝන් එක මට දෙද්දි මන් නංගිට මොන මොනවාදෝ ටිකකුත් අරගෙන බිල ගෙවලා ඉවර කළා...
එක අතකට මන් පට්ට මෝඩ ඩයල් එක නේ...
මූ කළේ මොකද්ද දන්නැ.. එක්කො ගෙදර ගිහින්ම බලනවා කියලා හිතන් කාර් එකට නැග්ගා...
අනේ ආයි නම් මගේ ඉස්සරහට එන්න එපා ශානු...
දරාගන්න අමාරුයි ....
ඒත් මන් හිතන විදිහට අපි හිමි නොවුණත් හමුවෙන්න පින් කරපු මිනිස්සු දෙන්නෙක්...
හිත ඇතුළෙ පොදිකන සිතුවිලි ආයාසයෙන් පාලනය කරගෙන කාර් එක ඩ්‍රයිව් කරන් ආවේ ගෙදරට...
"බන් අක්කේ වොශ් එකක් දාන් එනෝකො දෙව් අක්කලගෙ ගෙදර යන්න..."
"උඹ එන්නෙ මොකටද"
YOU ARE READING
ѕє¢яєт ℓσνє❤️
Non-Fictionඅල්ලන් යන්න බැරි අතක් අරගෙන ඇවිද බොහො දුරක් හංගා මතක හුස්මෙ තියන් තනිවීම ප්‍රේමයක් 🥀💖
