❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥❥
සෙනසුරාදාවක්....
මට ඇහැරුනේ ෆෝන් එක උදේම බෙරිහන් දෙන නිසා....
ස්ක්‍රීන් එක මට කිව්වෙ අමතන්නෙ මා නාඳුනන අංකයකින් බව....
වෙනදා නාඳුනන අංකවලට ප්‍රතිචාරයක් නොදක්වන මන් කෝල් එක ආන්සර් කලේ හදිසියේ සිතට ආපු සිතුවිල්ලක් නිසා...
"හෙලෝ කව්ද මේ"
"හෙලෝ "
"කව්ද මේ කියන්න පුලුවන්ද"
"කටහඬින් අඳුරගන්න බැරිද මිස්ට"
"කටහඬින් අඳුරගන්න තමුසෙ ජෝතිපාලද ඕයි "
"ඔයාට ඔයාගෙ අවුරුදු ගාණක ආදරේ කටහඬින් අඳුරගන්න බැරි නම් ඔයාගෙන් ඇති වැඩේ මොකද්ද නිශූ"
"ශානු"
" සුදුමැණිකේ.... මේ ඔයාව හම්බෙන්න කවුද ඇවිල්ලාලු ගේට්ටුව ළඟ... මූණ හෝදන් ගිහින් බලන්න..." අදහගන්න බැරි ඇමතුමක් අතරෙ අම්මාගෙ බාධාකිරීමක්...
"හරි අම්මා"
"සුදු මැණිකේ..." නැවතත් ඔහුගේ හඬ.... අම්මාගෙ කතාව ඔහුට ඇසුනාට කිසිම සැකයක් නැහැ...
"ම්ම්ම්.."
"ගේට්ටුව ළඟ ඉන්නෙ මම නිශූ... කීයටහරි එනවකො එළියට...."
ඉදින් පසුබට නොවීම ඇමතුම විසන්ධි කරපු මම වොශ් එකක් දාගෙන රෙඩි වෙලා එළියට එන්න විනාඩියක්වත් ගියෙ නෑ වගෙයි මට හිතුණෙ...
ඒත් ඒ විනාඩිය ඇතුළෙ... හදවත මොළය එක්ක වචන හරඹයක යෙදුණා හරි දක්ෂ විදිහට...
"ආයෙමත් ආදරෙයි කියාවිද මට"
"ඒ අහිංසකයට ඒ තරම් වේදනාවක් දීලා ඒ තරම් වැරද්දක් කරලත් තවදුරටත් උඹ ඒ ආදරේට සුදුසුද සුදූ "
"ඉතින් සුදුමැණිකෙ කිව්වානෙ මට"
"දාලා ගිය කෙනෙක්ව ළඟට ගන්න තරම් මෝඩ නැ සුදූ ශානු.."
"අනේ ..."
"අවුරුදු ගාණකට කලින් තමුන් නැතිකරගත්තු විශ්වාසය ආයෙමත් ගෙන්නන්න බෑ සුදූ...."
"ඒත් ...."
"උඹට ලැබෙන හරිම දඬුවම තමයි මේ සුදූ"
ඒ වචන හරඹයෙන් විඩාවට පත්වෙලා ගේට්ටුවෙන් එළියට ආපු මගේ දර්ශනපථයට අසු වුණේ මඳක් එහායින් නවත්වා තිබූ මෝටර් රථයක්...
YOU ARE READING
ѕє¢яєт ℓσνє❤️
Non-Fictionඅල්ලන් යන්න බැරි අතක් අරගෙන ඇවිද බොහො දුරක් හංගා මතක හුස්මෙ තියන් තනිවීම ප්‍රේමයක් 🥀💖
