Bir Eylül Sabahı

7- İnanmalı mıyım?

Uyandığım gibi kahvaltımı yaptım. Aynaya baktım. Porsumuş saçlarımla aynı bir keçiye benziyordum.

Kapı çaldı.
Yine o çocuk.

"Canım hadi hazırlan dışarı çıkıp birşeyler yiyelim."

Annem göz kırparak başını salladı. Demek ki gitmeme izin veriyor.
Odama giderek üzerimi giydim. Saçımı yaptım, ince bir eyeliner çektim. Kapının önüne gidip evden çıktım. Yiğit elimi tuttu ve ilerledik. Bir piknik alanında durduk.
Yiğit yere bir örtü serdi üzerine çantasındaki yiyecekleri koydu oturduk. Ve birşeyler atıştırmaya başladık.

Yiğit dizime kafasını koyarak uzandı oraya.

"Seni seviyorum"

Bu söylediğinin karşısında ne diyeceğimi tam kestiremedim.

"Sanırım bende."

"Sanırım mı?"

"Biliyorsun hiçbirşey hatırlamıyorum."

"Anlıyorum."

"Beni hastaneye bırakır mısın?"

"Olur."

Ortalığı topladık bir taksiye bindik ve hastaneye gittik. Ediz'e bakmak için hemşireye onun odasını sordum. Odaya doğru ilerledim. Uyanmıştı fakat ben hala hatırlamıyordum.

Sarıldı sımsıkı bana.

"Üzgünüm seni hatırlamıyorum. Ve yaşadıklarımızı. Ki eğer yaşadıysak."

Gözünden bir yaş aktı.

"Hiçbirşeyi mi?"

"Malesef."

"Ulan. Böyle olacağını bilmiyordum. Bilseydim asla götürmezdim seni oraya. Sen nasıl beni hatırlamazsın be. Kirpiklerime kadar aşıktın oysa."

"Madem o kadar seviyordum. Neden hatırlayamıyorum?"

"Bende ona yanıyorum be. Niye hatırlamıyorsun diye."

"Bilmiyorum."

"Seni çok seviyorum. Eğer ameliyattan sağ çıkamazsam seni sevdiğimi unutma."

"Ben daha seni sevdiğimi hatırlayamazken senin beni sevdiğini nasıl hatırlıyacağım ki."

"Seni seviyorum."

"Peki. Görüşürüz."

Odadan çıktım. Dışarıda bekleyen yiğit bana sarıldı ve tam o sırada Ediz bize bakıyordu. Acaba hangisiydi ki? Ediz mi doğruyu söylüyordu Yiğit mi?

Aşağıya doğru indik. Taksiye binerek eve doğru ilerledik. Eve vardığımda annem evden çıkıyordu. Ediz'e bakmaya gidiyormuş.

Annem gittiğinde eve girdim. Odama gittim üzerimi değiştikten sonra birşeyler atıştırdım ve yatağıma uzandım. Bir kaç saat sonra annem eve geldi.

"Ediz ameliyata girmiş Arya."

"Ne. Ya sağ çıkamazsa?"
Neden endişeleniyordum ki. Sonuçta hatırlamıyorum.

"Bilemiyorum canım. Emin ol onu en kısa sürede hatırlayacaksın. Onu çok seviyordun."

"Bilemiyorum."

"Hadi şimdi yat kızım. Çok geç oldu. Beklemenin bir anlamı yok."

Annemin yanağına öpücük kondurdum ve yatağıma uzandıktan sonra yorganımı çekerek uykuya daldım.