Bir Eylül Sabahı

6- Hayat Aksiliklerle Dolu

Sabah olduğunda Ediz beni alıp bir ormana götürdü. Vardığımızda Gün boyu orda kalacağımızı söyledi. Biraz itiraz ettim fakat sonunda ikna oldum.
Orman da işlek bir yer gibiydi. Tenhaydı ama arada sırada kenardaki küçük yoldan arabalar geçip gidiyordu. Yol ağır girintili çıkıntılı bir yerdi. Arabalar için tehlikeliydi anlıyacağınız.

Gidip bir ağacın kenarına oturdum. Ve Ediz hemen yanıma oturarak söze başladı.

"Hayatım akşama doğru hava soğacak gidip biraz odun alayım. Daha sonra yanına geleceğim"

"Bende yardım edebilirim eğer istersen."

Beraber odun toplamak için kalktık. O bir yanda topluyordu ben bir yanda odun topluyorduk. Birden bir araba hızla yaklaşarak bir yer sordu. Bilmediğimizi söyledik ve gitti. Arkasından bir araba daha hızla geliyor fakat göremedik bir ağacın altına oturduk Ediz'le. Tam o sırada arkamızdan hızla bir araba üzerimize doğru gelmiş. Ama gerisi ikimizde de yok. Gözümü hastanede açtım fakat hiçbirşey hatırlamıyordum. Tek hatırladığım babamı küçük yaşta kaybetmiş olduğum. Olayları oradaki hemşire anlattı. Anlamıyorum madem böyle bir şey oldu ben neden bilmiyorum?

Hemşire gelip Ediz'in durumunun ağır olduğunu söyledi fakat Ediz kimdi? Acaba başkasına söyleyecekken bana mı söyledi?

"Pardon Ediz kim?"

"Kaza anında yanınızda bulunan bey."

Hemşire gitti fakat ben hiçbirşeyi hatırlamıyordum. Tam o sırada bir çocuk -tam olarak benim yaşlarımda görünüyor- Yanıma oturdu.

"Nasılsın?"

"İyiyim fakat tanışmıyoruz sanırım."
Tanışmadığımızdan emindim.

"Onu sonra konuşuruz. Benim gitmem lazım."

Çocuk gidip hemşireyle konuştu.

"Kızın durumu ne?"

"Fazla birşey yok. %35 geçebilme ihtimali olan bir hafıza kaybı yaşadı."

"Peki adını öğrenebilir miyim?"

"Arya."

"Teşekkürler."

Konuştuklarını duyamıyordum.
Çocuk tekrar yanıma geldi.

"Aslında tanışıyoruz. Hatta bayadır konuşuyoruz. Ve birbirimizi çok seviyoruz."

"Arkadaş olarak mı?"

"Hayır. "

"Ama ben hiçbirşeyi hatırlamıyorum. Kusura bakmazsan adın ne?"

"Yiğit. Neyse benim şu an gitmem gerek."

"Tamam. Görüşürüz."

"Yarın istersen buluşabiliriz. Haberleşiriz hayatım görüşürüz." Diyerek gitti.

Ya ben neden hiçbirşeyi hatırlayamıyorum. Annem geldiği gibi bana sarıldı. Hemşireyle konuşmuş. Ve bana gelip Ediz'i sordu fakat hatırlamadığımı söyledim. Ediz'i hatırlamıyorum.

Annem hemşireye Ediz'in durumunu sordu.

Yanıma geldi ve
"Ediz'in durumu ağırmış. Onu ameliyata almaları gerek. Bir kez görmek ister misin."

Belki görürsem hatırlayacağımı hesap ederek

"Tamam." Dedim ve ilerlemeye başladık.

Ediz'i gördüm fakat onu hatırlamıyordum.

"Hatırlayamıyorum."

"Olsun aşkım. Kendini zorlama hadi eve gidelim."

Eve gittiğimiz gibi yattım uyudum. Evdeki odaları bile hatırlayamıyordum.