EZAN (Tamamlandı :-)

1.Bölüm

Ben Fatma adıma layık bir insan olamadım ünlü bir iş adamın kızıyım ben. Yirmibeş yaşında genç,kanı kaynayan,yerinde duramayan bir kızım. Kumral, yeşil gözlü,kahverengi saçlı uzun boylu... Yine gecelere akıyorduk,her gece gittigimiz bir mekandı burası,sabaha kadar durmadan dans ediyorduk,alkol alıyorduk hiç durmadan bütün günüm böyle geçiyordu...Yine gözümü deniz kenarında kuytu bir kenarda açmıştım,onbeş kadar arkadaş vardık burda,hepimizde fok balıkları gibi üst üste,kim kimin üzerine yanına geldiyse sızmış kalmıştık. Beni uyandıran,kendime getiren şey ezandı her sabah ezan sesiyle uyanıyordum. Ayağa kalkıp şöyle bir gerindim,oturup güneşin doğuşunu izledim. Birde dönüp arkadaşlarıma baktım hepsi ben de dahil per perişan gözüküyorduk. Ezan,bütün insanlar bu sesi duyunca hemen hemen herkes bütün işini bırakıp ona konuşuyor ,camiye Allahın evine gidiyorlardı. Beni böyle derinden etkileyen şey neydi oysa müslüman da değildim,hristiyan da,ateistte değildim,ben hiçbir dine mensup değildim. Sanki beni çağırıyordu ama ben hiç oralı değildim, onsekiz yaşımdan beri bu böyle kendimi bu pisliğin içine attığımdan beri sanki ezan beni çağırıyordu. İsmime hiç layık birisi değildim çünkü Peygamberimizin kızı Fatımanın ismiydi,bende bunu hizmetçimiz Ayşeden öğrenmiştim.