4 Pory Roku

Ich igraszki

Midorima Wiosna i Takao Ziemia często oddawali się igraszkom.

Dla postronnej osoby mogło się to wydawać kochane i całkiem urocze, ale dla Midorimy Wiosny, zawsze – ale to zawsze – było to coś absolutnie zawstydzającego.

- Ooohhh, Shin-chan Wiosno~ - Jęk Takao Ziemi bywał głośny.- Wkładaj~! Wkładaj, Shin-chan Wiosno! Mocniej! Więcej! Wkładaj mi, Shin-chan Wiosno!

- P-przestań Bakao Ziemio!- wydarł się na niego Midorima Wiosna, czerwony na twarzy. Jak to zawsze bywało w takich momentach, słoneczko nad jego głową od razu odpowiedziało na jego rumieńce i zaczęło mocniej grzać.

- Kiedy ja nie mogę!- westchnął cierpiętniczo Takao Ziemia.- To takie przyjemne! Uwielbiam, kiedy mi wkładasz, Shin-chan Wiosno!

Midorima Wiosna próbował zasłonić twarz swoim ulubionym słomianym kapeluszem, ale niewiele to dało; dalej był wyraźnie zawstydzony i nie wiedział już sam, czy ma kontynuować ich igraszki, czy poprzestać w tym momencie.

- Shin-chan Wiosno...- Takao Ziemia spojrzał na niego zamglonym wzrokiem.- Wypełniaj mnie! Wypełniaj mnie swoim nasieniem!

- T-t-to nie jest nasienie, t-tylko nasiona! Nasiona, Bakao Ziemio! Widzisz różnicę?!

Takao Ziemia westchnął ciężko, niepocieszony. Uwielbiał igraszki z Midorimą Wiosną, ale one zawsze kończyły się tak samo – Midorima Wiosna był po prostu zbyt słodki i zbyt niewinny, by bawić się w zbereźne świntuszenie.

- Nie widzę różnicy – powiedział dobitnie Takao Ziemia, kładąc się na boku na trawie i oglądając swoje paznokcie.- I to we mnie aplikujesz, i to we mnie aplikujesz.

- N-nieprawda!- Midorima Wiosna robił wszystko, by nie rumienić się tak bardzo, ponieważ słonko znów zaczynało mocniej grzać i Pora Roku obawiała się, że jej sadzonki zaczną usychać.- Nasiona się sadzi! A nasie...nie... nie.

- Hmmm?- Takao Ziemia spojrzał na niego z szerokim uśmiechem.- A co robisz ze swoim nasieniem, Shin-chan Wiosno?

- N-nic!- Midorima Wiosna poprawił dumnie okulary.- Nie twój interes! Możemy już? Chciałbym już powoli kończyć.

- Ależ kończ, Shin-chan Wiosno, kończ we mnie.- Takao Ziemia machnął przyzwalająco dłonią.- Mmm... Ohhh...~ Shin-chan Wiosno~

- Czy możesz się, do choinki, uspokoić?!- Midorima Wiosna nie mógł opanować irytacji i zawstydzenia.

- Nie mogę! Za każdym razem kiedy sadzisz we mnie nasiona, czuję takie przyjemne dreszcze, ze aż... ohhh~!- Takao Ziemia wzdrygnął się, co objawiło się niewielkim trzęsieniem ziemi gdzieś na południu Japonii.- Shin-chan Wiosno~!

- Nie musisz krzyczeć tego za każdym razem! Po prostu się przymknij i daj mi sadzić te kwiaty!- Midorima Wiosna, poirytowany, mocno wepchnął sadzonkę tulipana do wnętrza ziemi.

Takao Ziemia krzyknął głośno, a jego ciało zadrżało mocniej. Płyty tektoniczne poruszyły się niebezpiecznie, zawalając parę budynków i robiąc kilka wyrw w szosach kraju kwitnącej wiśni.

- Jak tak dalej pójdzie, to cały się rozwarstwisz i nie będzie gdzie sadzić moich nasion – burknął Midorima Wiosna.

Takao Ziemia spojrzał na niego z szelmowskim uśmiechem.

- Na twoje nasienie zawsze znajdę miejsce, Shin-chan Wiosno – oznajmił.

Słonko znów zaczęło przypiekać, gdy na policzkach Midorimy Wiosny pojawiły się rumieńce.

Tej wiosny całkiem spora ilość sadzonek pousychała, nim jeszcze narodziły się kwiaty.