SOĞUK SICAK #OGNİS

Dokunamam

Yeni bölüm geldii!
Umarım beğenirsiniz çilekli kurabiyelerim💙Evet bu sizin yeni lakabınız nasıl ama xnxndnx

Nisa'nın ağlamasını duyduğum da içimden bir şeyler kopup gitmişti sanki az önce yüzünde gülücükleri olan kız şimdi ağlıyordu ve ben sesi duyduğumda kafamı kaldırmaya cesaret edemedim onun o parlak gözlerini ağlarken görmek istemiyordum normalde insanların ağlamasını pek takan biri değildim hatta insanları umursamazdım bile,ama o, o başkaydı ve benim onun hayatına girebilmem için bunu yapmam gerekti.Neden ağlıyordu acaba basit bir ağlama değildi hıçkırıkları duyuluyordu.Şimdi kafamı kaldırıp yanına gitmezsem bir daha asla gidemeyecektim.Ve evet bunu yapmak zorundaydım.Tam kafamı kaldırmaya karar verdiğim esnada telefonum çalmaya başladı.Hemen cebimden alıp ekrana baktım Atakan'dı şuan açamazdım ama ya önemli bir şeyse,açmak zorundaydım.

“Alo,efendim noldu”

Atakan:

“Hiç öyle merak ettim naptın gittin mi kızın yanına nasıl geçti.”

“Atakan şuan işim var bunun için mi aradın hadi kapat kapat.”

Der demez yüzüne kapattım şuan önemli bir işim vardı onunla uğraşamazdım.O sırada Nisa hala ağlıyordu.Soluma doğru yavaşca döndüm ve karşımda kaldırıma çökmüş kafasını kollarıyla birlikte bacaklarına gömmüş bir kız duruyordu.Tıpkı bir çocuk gibi sanki annesi istediği şekeri almamış o da masum masum ağlıyormuş gibi,şimdiye kadar pek çok kişinin ağlamasına tanıklık ettim ama benim karşıma hiç böyle masum olan biri çıkmamıştı.Ben gitmek istemesem de ayaklarım ve vücudum ona gidiyordu zaten.Daha fazla ağlamasına dayanamazdım.Normalde hiç umursamaz ben şimdi onun yanına teselli vermek için mi gidecektim.Noluyo be oğlum sana diyerek içim de bir tebessüm oluştu sanki kendimle dalga geçtim.Ve evet artık gitmem gerekiyordu.Yavaşça kapıyı açıp arabadan çıktim.Ben şimdiye kadar ağlayan birinin yanına gitmemiştim nasıl destek olunur bilmiyordum sadece yanına gidip öylece bakacak mıydım gerçekten sınırlarımı zorluyordum.Ona doğru yavaş yavaş adım atmaya başladım beni duyuyor muydu acaba geldiğimi hissediyor muydu?Bana bakacak mıydı yoksa umursamayıp kalkıp gidecek miydi?

Sonunda adımlarım onun olduğu yere geldi hala kafasını kaldırmamıştı hiçbir şeye tepki vermeyecek kadar ne yaşamıştı ki?

Ailesinin yanına gitmeden önce morali oldukça iyiydi noldu da bir anda böyle oldu sormak istediğim pek çok soru vardı ama sanırım beceremeyecektim.Evet ben yapamazdım ona destek olamazdım sanırım pes ediyordum.Bir anda arkamı ona döndüm gitmek ve onun hıçkırıklarını duymak istemiyordum artık.

Tam arkamı dönüp gidecekken bir anda onun sesini duydum ağlamaktan tahriş olmuş boğazıyla bana seslendi durdurmak istermişçesine:

“neden buradasın sen gitmemiş miydin?”

Evet o haklıydı neden gitmemiştim neden sana bağlıydım ki ben,neden gidemiyordum,bu sorusuna bir yanıtım yoktu asla olmayacaktı ona bunu söyleyemezdim ama eğer geldiysem arkama dönmek zorundaydım.

Yavaşça arkama döndüm,döndüm ama keşke dönmeseydim o kızın parıldayan gözleri solmuştu,kızarmıştı,şişmişti,burnunun ucu tıpkı bir çocuk gibi kızarmıştı.Yorgunluğunu hissediyordum.Sanki onun o yüzü içime işlemişti ben onun ağlamaktan mahvolmuş yüzüne sanırım daha çok şahit olacaktım.Onu kısa süre inceledikten sonra hemen cevap vermeye çalıştım.

“E-e babanıza işle ilgili bir sorum olacaktı o yüzden buraya tekrar geldim.Sizin bu halinizi görünce de yanınıza geldim ama eğer rahatsız olursanız hemen gidebilirim.”

O an aklıma sadece bu yalan gelmişti.Ama bu ona karşı söylediğim ilk yalan değildi.Benim hayatım bir yalandan ibaretti zaten.

Gözleri dolu dolu bir şekilde bana cevap verdi