Άκυρες σκέψεις που μου'ρχονται μες την μέρα και τις καταγράφω. Δεν είναι ημερολόγιο, διότι θα μπορούσαν να είναι σκέψεις όλων κι όχι αποκλειστικά δικές μου. Γράφω κι άλλα πράγματα άσχετα, αλλά μια στο τόσο.
Γεια σας! Σε αυτό το άρθρο λέω να σας πω για μια έκθεση που έγραψα στην δευτέρα Λυκείου. Την συγκεκριμένη έκθεση την έγραψα για το φροντιστήριο και μπορώ να πω ότι την ευχαριστήθηκε πολύ η καθηγήτριά μου! Κανονικά βέβαια, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα αρχαίων. Που και που όμως κάναμε και έκθεση για να εξασκηθώ στο γράψιμο. Όχι ότι θέλω να το παινευτώ, αλλά τής άρεσε πολύ της καθηγήτριάς μου ο τρόπος που αποτυπώνω το κείμενο. Έτσι λοιπόν όταν ξεκινήσαμε τα μαθήματα έκθεσης μού είπε πως δεν θέλει να με κουράσει με βαρύγδουπα θέματα, κι ότι για αρχή θα μού βάλει κάτι απλό, κάτι χαλαρό. Το θέμα ήταν: «Η αγαπημένη μου τηλεοπτική σειρά»
Λοιπόν, έχω πολλές αγαπημένες σειρές. Ποια θα μπορούσα να διαλέξω; Καμία ελληνική σειρά; Πάνω κάτω όλοι τις γνωρίζουμε, εφόσον τις παίζει και σε επανάληψη η τηλεόραση. Να έβαζα ξένη σειρά; Δεν ξέρω καμία. Δεν έχω και Netflix σπίτι μου να βλέπω όλες τις κορεάτικες και τις ισπανικές σειρές. Δεν μού έμενε λοιπόν άλλη επιλογή από τα πολυαγαπημένα μας άνιμε!
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Τα έχω μετρήσει τα αγαπημένα μου άνιμε και είναι γύρω στα τριάντα. Μόνο τα αγαπημένα. Πόσα έχω δει συνολικά, δεν ξέρω. Λογικά θα είναι καμιά πενηνταριά. Καλά μην νομίζετε, τυχαίο νούμερο είπα! xD
Και φυσικά, δεν είναι όλα αυτά τα άνιμε τηλεοπτικές σειρές. Κάποια είναι και ταινίες, όπως οι ταινίες της studio Ghibli. Τελικά μετά από πολύ σκέψη, διάλεξα το άνιμε που μού σκότωσε την ώρα, που με διασκέδασε στο φουλ, και που με άνθισε ως συγγραφέα αφιερώνοντάς του fanfictions. Μην με βλέπετε που δεν τα ανεβάζω. Δεν τα ανεβάζω γιατί πολύ απλά δεν είναι ακόμα έτοιμα. Και ναι, αναφέρομαι στο Death Note. Η πρώτη σειρά που βλέπει κάποιος όταν μπαίνει στον κόσμο των άνιμε!
Υποτίθεται ότι η έκθεση και η λογοτεχνία είναι μαθήματα ελεύθερης έκφρασης, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας υπολειτουργεί σε αρκετούς τομείς, κι έτσι πολλά μαθήματα διδάσκονται με έναν τρόπο τετράγωνο λες και είναι μαθηματικά. Ακόμη χειρότερα, οι άνθρωποι του υπουργείου παιδείας νομίζουν ότι οι μαθητές από γεννησιμιού τους γράφουν σαν φιλόλογοι, σαν δημοσιογράφοι, κι έτσι περιμένουν να βγουν οι εκθέσεις των παιδιών με μια γλώσσα ξύλινη, ψυχρή. Μια γλώσσα που έχουν μάθει να παπαγαλίζουν και να αποστηθίζουν τα θέματα των εκθέσεων. Κι αυτό για έναν άνθρωπο που ασχολείται με το γράψιμο και ξέρει τι θα πει έκφραση όπως εγώ, είναι πολύ ψυχοφθόρο! Όπου έγραφα κάτι δικό μου, μού 'λεγαν: «ωραία αυτά που λες, αλλά δεν θα το πάρουν για σωστό στις πανελλήνιες» Γι'αυτό και τελικά δεν έδωσα.
