Άκυρες σκέψεις που μου'ρχονται μες την μέρα και τις καταγράφω. Δεν είναι ημερολόγιο, διότι θα μπορούσαν να είναι σκέψεις όλων κι όχι αποκλειστικά δικές μου. Γράφω κι άλλα πράγματα άσχετα, αλλά μια στο τόσο.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Πού και πού αγναντεύω τον ορίζοντα με μια σκέψη στον νου: «Ποιος είμαι τελικά; Πού πάω; Τι λόγο ύπαρξης έχω;» Ίσως κανένα.
Η ύπαρξη μας είναι μηδαμινή, σχεδόν ανύπαρκτη μπροστά στο χάος που απλώνεται πέρα απ'την Γη, πέρα απ'τα άστρα, πέρα από κάθε πλανήτη, μικρό ή μεγάλο. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά... Αυτοί.
Μα μόνο η δική τους ύπαρξη είναι ισάξια του σύμπαντος, ισάξια του θεού!
Οι ίδιες ανησυχίες ήρθαν κάποτε στον νου αυτών που τόσο βάναυσα σκότωσαν κι όμως τα τέρατα δεν το παραδέχονται. Πού έφταιξαν άραγε οι νεκροί; Πού φταίξαμε εμείς οι νέοι; Γιατί μάς κόβουν το νήμα της ζωής;
Δεν είχαν ποτέ τους όνειρα και φιλοδοξίες; Μα, τι λέω; Αν είχαν, θα υπήρχε αίμα στις φλέβες τους και καρδιά στα στήθια τους!
Πού φταίξαμε κι έκαψαν τα δάση μας;
Πού φταίξαμε και μας έπνιξαν στην θάλασσα;
Πού φταίξαμε και μας σκότωσαν μες το τρένο «από ατύχημα»;
Ίσως φταίξαμε γιατί η ύπαρξή μας φαντάζει ανούσια μπροστά στο δικό τους«θεϊκό» πρόσωπο. Κι ας φαίνονται άνθρωποι! Κι ας φαίνονται σαν κι εμάς. Κι ας ζουν στην Γη...
Ίσως φταίξαμε γιατί δεν τους αγαπάμε αρκετά. Πως δεν ήμαστε με τους «δικούς τους», κι αυτή να είναι η τιμωρία μας. Που μας έθαψαν στα έγκατα της Γης!
Είναι όμως αργά να χύσω δάκρυα για τους νεκρούς θνητούς ή τα νεκρά δένδρα. Αργά ακόμα και να φωνάξω με όσον αέρα κρατούν τα πνευμόνια μου.
Είμαι πια πεπεισμένη πως αργά ή γρήγορα, θα υπάρξει κι άλλος Αλέξανδρος, κι άλλος Αντώνης, κι άλλος Άλκης, Θώμη, Χρύσα, Αναστασία, Ιφιγένεια, Αθηνά, νέοι που το μόνο ζητούσαν ήταν μια θέση σ'αυτόν τον ριμαδοκόσμο!
Πρόφτασε, λαέ, πρόφτασε! Σκοτώνουν τα παιδιά σου, οϊμέ!
Ο αόρατος φονιάς σκοτώνει, λαέ τα τέκνα σου! Τους γιους σου, τις θυγατέρες σου!
«Εδώ πολυτεχνείο!» είπαν πριν χρόνια. Ήρωες που άφησαν την φωνή της καρδιάς τους να μιλήσει! Ήρωες που δεν έτρεμαν μπροστά στον Τύρρανο!
Θυμάστε τι έλεγαν τότε στα ποιήματά τους; «της βίας ο δούλος, ο μώρος του Χάρου, μαύρος έμπορος σφάζει τα τέκνα του λαού, την νιότη, την ελπίδα του, το άνθος του αύριο, τον καρπό της τέχνης και της γνώσης, ω!»
Μην δειλιάζεις, ελληνικέ λαέ! Πάρε παράδειγμα και ψηλά το κεφάλι! Τέρμα τα δάκρυα και τα μοιρολόγια! Βούτα στην μάχη! Όχι μάχη εικονική, μα πραγματική!
Ας κρατήσουμε λοιπόν ο ένας τα χέρια του άλλου, κι ας φωνάξουμε μέσα απ'τα βάθη της ψυχής μας για δικαιοσύνη, όσο ακόμα έχουμε μυική δύναμη κι όσο ακόμα βαστάει η θερμοκρασία τούτης της Γης!
Όλοι έχουμε μια καρδιά, ένα μυαλό, το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας, και τα φρένα μας που από θαύμα δεν έχασαν τον έλεγχο...
Πρόφτασε, λαέ! Επαναστάτησε, βγάλε όσο μίσος έχεις μαζέψει, χωρίς κανέναν περιορισμό! Γιατί τώρα πια, ο κόμπος έφτασε στο χτένι!
Ας θυμηθούμε τους προγόνους μας... Κι εκείνοι έτρεμαν μπρος τον Χάρο, μα ήταν για την μάνα πατρίδα! Μάτωνε η καρδιά τους σαν την έβλεπαν να υποφέρει...
Γι'αυτο λοιπόν, σύντροφοι, 'σερνικοί, θηλυκοί, ουδέτεροι, άπαξ' άπαντες... Ας ξαναγράψουμε ιστορία, να μην είμαστε πια οι μαριονέτες των τυρράνων με κοστούμια και γραβάτες! Εγώ, ο δειλός, απλός και ταπεινός πολίτης ζητώ το δικό σας θάρρος και αξιοπρέπεια... Για να γεννηθεί ένα ευοίωνο μέλλον!
Ένα μέλλον χωρίς συχνούς εκλιπόντες...
—————— 1η εικόνα: τσάντες και μπουφάν των μαθητών από ένα σχολείο ως αναφορά στα Τέμπη το 2023.
2η εικόνα: ένα καμμένο δάσος στην Εύβοια από τις πυρκαγιές του 2021.
3η εικόνα: σκίτσο του Αρκά για τον θάνατο του άτυχου Αντώνη όταν τον έριξαν στην θάλασσα απ'το λιμάνι του Πειραιά.
4η εικόνα: φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008.
Θα ήθελα με αυτό το ποίημα να μεταδώσω ένα μήνυμα ελπίδας για τους νέους που ίσως κάποια στιγμή ξεσηκωθούν και δημιουργήσουν... Ίσως ένα σύγχρονο πολυτεχνείο!Καλά χριστούγεννα και καλή ελπιδοφόρα χρονιά!!
