မနက္ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးက အခန္းျပတင္းဆီိမွ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ျဖာက်လၽွက္ရွိေနသည္။ ေလအေဝွ႕တြင္ပါလာသည့္ ေျမသင္းနံ႔ကေလးက လိုက္ကာကို တိုးေလေတာ့ ျဖဴလႊလႊလိုက္ကာေလးက မလွုပ္ခ်င္လွုပ္ခ်င္ကေလး လြင့္လို႔။
သဘာဝအလင္းေရာင္ရေနသည့္တိုင္ အခန္းေလးအတြင္းေတာ့အနည္းငယ္ အုံ႔မွိုင္းလို႔ေနသည္။ ဟိုမွသည္မွၾကားရေသာ ေလသံမ်ားမွလြဲ၍ အရာရာကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔...
အိပ္ယာေလးေပၚတြင္ကား အမ်ိဳးသားႏွစ္ဦးကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႔ေနသည္။ ခ်စ္ရသူ၏ လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအုံးရင္း အိပ္ေမာက်ေနသည့္ အမ်ိဳးသားေလး။ ထို႔အတူ အိပ္ေမာက်ေနသည့္သူကို စကၠန႔္မလြတ္တမ္းေငးေနရွာသည့္ ေနာက္အမ်ိဳးသားေလးတစ္ဦး။
"စုန္း"
ရင္ခြင္ထဲမွ လွုပ္ရွားလာသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးေၾကာင့္ ေခၚသံခပ္ဖြဖြထြက္ေပၚလာသည္။ ယခုအခ်ိန္တိုင္ စုန္းကေတာ့ နိုးမလာေသးေပ။
"ကေလးေလးကကြာ"
ႏွုတ္ခမ္းေပၚက မွဲ႕ကေလးကို အသည္းယားစြာ ခပ္ဖြဖြနမ္းေလေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ေကာင္ေလးက ႏွုတ္ခမ္းကေလးတြန႔္ေကြးသည္အထိ ျပဳံးသြားျပန္သည္။
"နိုးၿပီလား"
ရ္ီေဝေဝၾကည့္လာသည့္အၾကည့္တို႔ေအာက္ ျပည့္ၿဖိဳးထပ္မံက်ရွုံးရျပန္သည္ထင္၏။ သူ႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖမ္းစားေသာ စုန္းပါပဲ။
"ေပါင္ေပါင္"
"အင္း"
"ျပည့္ၿဖိဳး"
"အင္း စုန္း"
"ကိုကို"
"စုန္း ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာလဲ"
"ရွူး"
လွဲေနရာမွ မခို႔တရို႔ျဖင့္ လူးလဲထရင္း ႏွုတ္ခမ္းဆီဖိကပ္လိုက္သည့္ အနမ္းေလးတစ္ပြင့္က မနက္ခင္းကို အသက္ဝင္လာေစသည့္ႏွယ္။
"အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား"
"အင္း။ မင္းေရာ"
"ကိုယ္လား"
စံလင္းေခါင္းညိတ္ျပမိေတာ့ ျပည့္ၿဖိဳးက ႏူးညံ့စြာျပဳံးသည္။
KAMU SEDANG MEMBACA
ချည်နှောင်မိသမျှ...သူ || ချည္ေႏွာင္မိသမွ်...သူ
RomansaSeason-2 of Philophobia.... Art : @ZonLayNwe❣️
