ထာဝရချစ်ခြင်း၏ ဒဏ္ဍာရီတစ်ပုဒ်

A.T.O.L.F. 💖 Chapter 6.1

ကြည်လင်နေသောကောင်းကင်ပြာထက်က
တိမ်တိုက်တစ်ချို့ဟာ လေနှင်ရာ
လွင့်မျောလျက်...။

နေ့လယ်ခင်း ရဲ့ နေရောင်ခြည်ဟာ
ပြင်းပြင်းရှရှပူ​လောင်ကာ
တရှိန်ရှိန်တောက်ပနေသည်။

နေရောင်ခြည် ဝဲဖြာလို့ကျဆင်းတော့
သစ်ပင်​တွေရဲ့ သစ်ရွက်တစ်ရွက်ချင်းက
အစိမ်းရောင်လက်လို့၊ အဝါရောင်လက်လို့
လှပလွန်း၏။

အခုလိုပူ​​​​ပြင်း​​နေတဲ့အချိန်
အဖြူအစိမ်းဝတ်ပုံရိပ်သဏ္ဍာန် တစ်ခုက
မနှေးမမြန်သောခြေလှမ်းတို့နှင့်
လျှောက်လှမ်းနေသည်။

သူ့ရဲ့မျက်နှာ မှာ ချွေးစက် တွေအနည်းငယ်
တွဲလွဲ ခိုနေခဲ့သည်။

နေရဲ့အပူရှိန်ကြောင့် ဝင်းမွတ်သော သူ့၏အသားအရည်မှာ
အနည်းငယ် နီနေသည်။

"ဟူး....."

မိုးရိပ် လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။

အသင်္ချေ ဆွဲပြိီးဆုပ်ကိုင်ခဲ့တဲ့
သူ့လက်ကလည်း
စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ နေရခက်လာ၏။

မိုးရိပ်ညို အမှန်တကယ်ဆိုရင် အခုချိန်က
အိမ်မှာရောက်နေပြီဖြစ်သည်။

ဒါပေမယ့် ခုနက အသင်္ချေ နဲ့
လမ်းမှာတွေ့တာကြောင့် အိမ်ကိုရောက်မဲ့
နဂိုအချိန်ထက် နာရီဝက်နီးပါး
ကျော်လွန်သွားသည်။

ပထမတစ်ခေါက် စက်ဘီး စီးပြီးကတည်းက
စက်ဘီးထပ်စီးဖို့ စိတ်ကူးမရှိတာကြောင့်
ကျောင်းနဲ့အိမ်ကို လမ်းလျှောက်၍သာ
သွားဖြစ်သည်။

အမြဲ ရှင်းသန့်မေနဲ့ အသွားအပြန်
တူတူသွားပေမဲ့လည်း ဒီနေ့မှ
ရှင်းသန့်မေကလည်း သူ့ကို မစောင့်..။

ထိုကြားထဲက အသင်္ချေနဲ့ဆုံပြီး အချိန်တွေက
မကြာသင့်ဘဲ ကြာရသည်။

တကယ်သာဆိုရင် အခုလို ပူပူပြင်းပြင်းထဲ
ဘယ်သူက လမ်းလျှောက်ချင်မှာလဲ...။

မိုးရိပ်ညို ပူလောင်အိုက်စပ်ပြီး
မောလာပေမဲ့ အိမ်ရောက်ဖို့က
မဝေးတော့သည့်အတွက် ဆက်လက်လျှောက်သည်။

သိပ်မကြာပါ..။
အလွန်ကျယ်ဝန်းခြင်းမရှိသော်လည်း
အသင့်အတင့် ကျယ်ဝန်းသည့် ခြံကလေး၏
ရှေ့တွင် မိုးရိပ် ခြေလှမ်းရပ်တန့်ကာ
ခြံတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်သွားသည်။