Σε προκαλώ

Κεφάλαιο 7ο

Ξυπνάω απότομα από τον ήχο κλήσης του κινητού μου να ακούγεται. Κάνω κίνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά κάτι ή μάλλον κάποιος με εμποδίζει. Χαμηλώνω το βλέμμα μου και παρατηρώ ένα χέρι να είναι τυλιγμένο στην μέση μου. Εξετάζω τον χώρο γύρω μου και συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι το δωμάτιό μου. Γαμώτο, αυτό δεν είναι ούτε το σπίτι του Δημήτρη. Με προσεχτικές κινήσεις, σηκώνω το χέρι του αγνώστου από επάνω μου και το αφήνω πάνω στο μαξιλάρι που κοιμόμουν, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ξαπλώνω ακόμα δίπλα του. Το κεφάλι του είναι καλυμμένο με το σεντόνι οπότε δεν μπορώ να δω το πρόσωπό του. Τι σκατά σκεφτόμουν εχθές και πήγα με έναν άγνωστο; Όχι ότι δεν έχω κάνει κάτι ανάλογο στο παρελθόν απλά από τότε που μπήκε ο Άρης στην ζωή μου τα έκοψα όλα. Ο Άρης! Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από εχθές είναι να αποχωρώ από το κλαμπ ζαλισμένη εξαιτίας του. Μετά τι στο καλό έγινε και πέρασα την νύχτα με κάποιον; Ψάρεψα κανέναν από τον δρόμο; Ουάου μέχρι εκεί φτάνει η χάρη μου; Έλεος! Ξεφυσώ και σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου κοιτώντας εξεταστικά τριγύρω το δωμάτιο, ψάχνοντας απελπισμένη τα ρούχα μου. Αργώ, αλλά ύστερα από λίγο εντοπίζω το σουτιέν μου πάνω στο πορτατίφ του. Στριφογυρίζω τα μάτια μου και το αρπάζω φορώντας το γρήγορα. Σειρά έχει το εσώρουχό μου. Κοιτώ στο πάτωμα, στο θρανίο, στην καρέκλα, κάτω από το κρεβάτι αλλά πουθενά δεν είναι. Άνοιξε η γη και το κατάπιε; Αποφασίζω να φορέσω μόνο το φόρεμα που βρήκα προηγουμένως στο θρανίο και να ξεχάσω για την ώρα το γεγονός ότι στο κάτω μέρος του σωματός μου είμαι γυμνή. Σκέφτομαι ότι οι γόβες μου θα είναι κοντά στην εξώπορτα οπότε με αυτήν την σκέψη βγαίνω από το δωμάτιό του, μπαίνοντας στο σαλόνι. Θα καθόμουν να παρατηρήσω καλύτερα το σπίτι του αλλά ειλικρινά αυτήν την στιγμή το μόνο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου είναι η διαφυγή. Βρίσκω επιτυχώς τα παπούτσια μου δίπλα στην πόρτα και τα φορώ. Ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα αλλά ένα χέρι την κλείνει ξανά. Ο χώρος γεμίζει αυτομάτως με την μυρωδιά του, πράγμα που με κάνει αμέσως να καταλάβω με ποιον κοιμήθηκα χθες.

"Άρη." λέω σαν διαπίστωση. Δεν εκπλήσσομαι που υπέκυψα άλλη μια φορά στην γοητεία του. Το ξέρω και εγώ αλλά και ο ίδιος ότι μπορεί να με ρίξει με λίγα μόνο του λόγια. Ξεροκαταπίνω και στριφογυρνώ τον εαυτό μου ώστε να τον αντικρίζω. Είναι αγουροξυπνημένος. Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και στέκεται μόνο με το μποξεράκι του. Κακός συνδυασμός.

"Κλεονίκη." αναφωνεί εκνευρισμένος και με πλησιάζει.

"Θα έφευγες έτσι;" ρωτά και παραξενεύομαι με αποτέλεσμα να τον κοιτάξω περίεργα και να σηκώσει το φρύδι του.

"Τι;" ρωτά λες και τον προσέβαλα.

"Άρη τι νόμιζες; Ότι αυτό που έγινε μεταξύ μας εχθές θα σήμαινε κάτι;" ρωτώ και όταν βλέπω ότι η έκφρασή του παραμένει σοβαρή ξεφυσώ. Φυσικά, είχε την εντύπωση πώς μετά τα χθεσινά θα ήταν όλα μέλι γάλα και θα πηδούσα σβέλτα πίσω στην αγκαλιά του. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα που βιάστηκε να βγάλει συμπεράσματα.

"Γιατί να μην τα πιάσουμε τα πράγματα από εκεί που τα αφήσαμε; Δεν πέρασες καλά εχθές;" ρωτά και συγκρατώ τον εαυτό μου για να μην ουρλιάξω. Είναι τόσο εξοργιστικός.

"Δεν θυμάμαι καν τι έγινε εχθές!" φωνάζω και τον σπρώχνω από επάνω μου.

"Α ώστε δεν θυμάσαι ε;" δεν με πιστεύει. Τέλεια.

"Θα κατηγορήσεις το ποτό δηλαδή; Θα ισχυριστείς ότι ήσουν μεθυσμένη και δεν ήξερες τι έκανες;" ρωτά ειρωνικά και με στριμώχνει ξανά στον τοίχο. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν τον θέλω τόσο κοντά μου; Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Αρχίζει να κουνιέται μπρος πίσω ενάντιά μου και δαγκώνω την γλώσσα μου για να μην βογκήξω.

"Θέλεις να μου πλασάρεις και καλά ότι δεν το ήθελες ε; Θέλεις να με κάνεις να πιστέψω ότι δεν με θέλεις όσο σε θέλω και εγώ;" ρωτά συνεχίζοντας τις κινήσεις του.

"Σταμάτα." απαιτώ μέσα από σφιγμένα δόντια αλλά με αγνοεί. Ξεκινά να μουγκρίζει και τον σπρώχνω.

"Τι κάνεις; Είσαι άρρωστος." φωνάζω θιγμένη και γελάει.

"Μην το παίζεις αθώα Παρασκευούλα, εχθές γινόταν αυτό χωρίς εμπόδια." δηλώνει και τραβά το φόρεμά μου δυνατά από την άκρη με αποτέλεσμα να το ξεχιλώσει.

"Είσαι μαλάκας αγόρι μου δεν εξηγείται αλλιώς." λέω και για ακόμα μια φορά το μόνο που πετυχαίνω είναι να με κολλήσει σαν οδοστρωτήρας στον τοίχο.

"Μαλάκας ε;" ζητά να επαναλάβω τα λόγια μου. Ετοιμάζομαι να το κάνω αλλά κάνει κάτι που με βρίσκει τελείως απροετοίμαστη.

"Τι-τι κάνεις;" κακαρίζω όταν νιώθω το χέρι του να τρίβει την περιοχή μου.

"Σσς... Κάτσε ήσυχα." με προστάζει και αφήνομαι στα έμπειρα χέρια του. Βογκάω ελαφρά και τότε επαναφέρομαι στην πραγματικότητα. Γαμώτο, τι τον αφήνω να κάνει;

"Σταμάτα!" τσιρίζω και φεύγω από δίπλα του.

"Σε απεχθάνομαι!" ουρλιάζω δυνατά.

"Χθες ούρλιαζες το όνομά μου όμως..." καγχάζει και μουγκρίζω έξαλλη.

"Άντε και γαμήσου!" φωνάζω καθώς κοπανάω την πόρτα πίσω μου.

"Το έκανα εχθές. Όλο το βράδυ!" τον ακούω να λέει καθώς απομακρύνομαι.
.
.
.
.
.
Σημείωση: Μμ την περιμένατε αυτήν την αντίδραση από την Κλεονίκη; Αν σας άρεσε παρακαλώ ψηφίστε και σχολιάσε, ευχαριστώ!

Επίσης αν θέλετε ρίξτε μια ματιά στις ιστοριές της twixhs είναι σχετικά νέα συγγραφέας στο wattpad και πιστεύω πως οι ιστορίες της θα σας αρέσουν όπως άρεσαν και σε εμένα!