Σε προκαλώ

Κεφάλαιο 13ο

"Τι σκατά νομίζετε ότι κάνετε;" ούρλιαξε η Κατερίνα μπουκάροντας στην σκηνή. Αμέσως τυλίξα τον εαυτό μου και τον Άρη με το σεντόνι που είχαμε αφημένο δίπλα μας. Δεν το πιστεύω ότι μόλις μας τσάκωσε να το κάνουμε.

"Πώς μπαίνεις έτσι ρε Κατερίνα;" φωνάζω πανικοβλημένη.

"Τι ήθελες να κάνω δηλαδή; Να χτυπήσω και πόρτα; Σύνελθε κορίτσι μου, είσαι σε σχέση!" υψώνει την φωνή της και τραβάει τα μαλλιά της στρεσαρισμένη. Εγώ απάτησα μόλις το αγόρι μου και αυτή είναι που τρελένεται;

"Το ξέρω το ξέρω αλλά τι ήθελες να κάνω; Ξέρεις Κατερίνα καλύτερα από τον καθένα!" της ρίχνω ένα βλέμμα που τα μαρτυράει όλα από την στιγμή που η παρουσία του Άρη με εμποδίζει να μιλήσω ελεύθερα, όμως δείχνει να με αγνοεί αφού κουνιέται πάνω κάτω στον περιορισμένο χώρο της σκηνής.

"Είσαι τρελή. Είσαι τελείως τρελή! Εκμεταλλεύεσαι τους ανθρώπους τόσο εύκολα, λες και είναι παιχνίδια. Σε βαρέθηκα!" παραδέχεται και τρέχει από την αντίθετη κατεύθυνση της σκηνής μας. Ορίστε; Από που προέρχονται όλα αυτά;

"Τι την έπιασε αυτήν;" πετάγεται ο Άρης επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα. Το ξέρω πως αυτήν την στιγμή για πρώτη φορά στην ιστορία δεν φταίει, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να ξεσπάσω επάνω του.

"Εσύ σκάσε. Εσύ φταις για όλα τα σκατά που έχω αυτήν την στιγμή στην ζωή μου. Γιατί δεν μπορείς να με αφήσεις στην ησυχία μου; Σε απεχθάνομαι!" τσιρίζω και αφού βιαστώ να φορέσω τα ρούχα μου, βγαίνω από την σκηνή και τρέχω να προλάβω την Κατερίνα. Αυτήν την φορά δεν χάνω μόνο τον έρωτά μου αλλά και την καλύτερή μου φίλη. Δεν το θέλω αυτό. Δεν το θέλω καθόλου αυτό.

"Πώς είναι δυνατόν να φταίω εγώ;" αντιγυρίζει καθώς με ακολουθεί. Δεν γυρνώ να τον αντικρίσω και συνεχίζω να περπατάω προς το δάσος, αναζητώντας την Κατερίνα. Τον ακούω να ξεφυσά και να επιταχύνει τον βηματισμό του.

"Αν δεν ήταν το γαμημένο στοίχημά σου τώρα θα ήταν όλα καλά!" φωνάζω. Για την ακρίβεια αν δεν υπήρχε αυτός, θα ήταν όλα καλά!

"Αν δεν ήταν το γαμημένο στοίχημά μου δεν θα σε είχα γνωρίσει καν!" αντεπιτίθεται και στρέφω τον εαυτό μου ώστε να τον αντικρίζω.

"Λοιπόν ίσως τότε τα πράγματα να ήταν καλύτερα!" εξωτερικεύω τις σκέψεις μου και με το που οι λέξεις γλιστρούν από το στόμα μου η έκφρασή του μετατρέπεται σε πονεμένη.