Forever || Larry

Rozdział 2 - Obecny

- Louis, przestań rozmawiać. Inaczej będę zmuszona zabrać Ci twoją pracę. - powiedziała głośno nauczycielka, gdy jego usta wypuściły ostatnie szepty w moim kierunku. 

Pamiętam ten sprawdzian doskonale, nie potrafiłem napisać ani słowa, to było jak czarna magia. Zarwałem całą nockę, a wszystko co się nauczyłem, jakby uleciało dnia kolejnego z mojej głowy. Strach, który zalewał mnie od głowy, aż po same stopy był czymś co mnie paraliżowało. Wtedy wkroczył Louis i jego pamięć doskonała, podając mi prawie wszystkie odpowiedzi, robiąc to jak najdyskretniej. Gdy go przyłapano, powiedział mi wystarczająco dużo, żebym zaliczył na czwórkę, więc byłem szczęśliwy i cholernie wdzięczny.

Wciąż nie potrafiłem zrozumieć, jak ktoś taki jak on może mnie nawet lubić. Mógł mieć tylu znajomych, a zrezygnował z tego. Wszystko to przeze mnie. Nie chcieli się ze mną kolegować, więc i chłopak, który był przy mnie od razu został przez nich odrzucony. 

- Dziękuję, Lou. - sapnąłem na korytarzu, spoglądając na spokojną twarz chłopaka, tuż po zakończeniu lekcji polskiego. Spojrzał na mnie, po czym rozpromieniał i szeroko się uśmiechnął. 

- Cieszę się, że mogłem pomóc. Zawsze Ci pomogę, pamiętaj. - dodał, klepiąc kojąco moje plecy, zaczęliśmy przemierzać długi szkolny korytarz, celem była stołówka. 

Szkoła nigdy nie była miejscem, które mógłbym uznać za bezpieczne. Często się ze mnie śmiali, robili głupie żarty, zabierali plecak. Gdy pojawił się Lou odpuścili, chcąc pewnie pokazać się z lepszej strony. Byli cholernie zawiedzeni postawą nowego chłopaka. Został on zaproszony do paczki trzymającej się już od paru lat razem, a on zwyczajnie odmówił. Stało się tak dlatego, że nie pozwolili mi, klasowemu głupkowi i popychadle wejść do grupki razem z nim. 

Czułem się strasznie winny, temu co zaszło, ale i jednocześnie wyjątkowy, że mnie nie zostawił. Kochałem to, że był obecny, to jak się o mnie troszczył, jak wyciągał z największych dołków, ratując dobrym słowem i służąc radą.